ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΠΛΑΤΩΝΑ



"Ολόκληρη η δυτική φιλοσοφία είναι υποσημειώσεις στο έργο του Πλάτωνα"

Κανείς δεν αντιλέγει, ότι ο Πλάτωνας θεωρείται ο βραχίονας της Φιλοσοφίας, καθώς ασχολήθηκε και θεμελίωσε εν πολλοίς, όλους τους κλάδους της (γνωσιοθεωρία, αισθητική, πολιτική φιλοσοφία κτλπ). Όμως τα τελευταία χρόνια, το απολυταρχικό κατασκεύασμα της Πολιτείας και οι οντολογικές θέσεις για την ύπαρξη ανώτερου όντος με την μορφή της καθολικής Ιδέας κάνουν την ανάγνωση του Πλάτωνος δύσπεπτη και ενοχλητική σήμερα. Στην παραπάνω θέση, συνέβαλε η στηλίτευση του γραπτού λόγου όσο και ο δογματισμός είτε ο μυστικισμός του Έλληνα Φιλοσόφου, κυρίως μετά τον Διαφωτισμό, με την παράλληλη επικράτηση της Δημοκρατίας, της ισότητας και της κοινοποίησης της γνώσης. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από τα άτομα, διαβάζουν και οι Εποχές, η Ιστορία που τείνει να αναγάγει τον συγγραφέα στα περιορισμένα, σφικτά σύνορα της.

”Η ανάγνωση του Πλάτωνα σημαίνει πάνω από όλα μια διανοητική απόλαυση. Η χαρά που προκαλεί η επαφή με την σκέψη του δεν προέρχεται από την διαδικασία της καλλιτεχνικής αρτιότητας των φιλοσοφικών δραμάτων (…) αλλά και μέρος κατά κάποιον τρόπο της ζωντανής συζήτησης, η οποία σχεδιάζεται με επιδέξιες πινελιές σαν να ήταν μια φυσική αλληλεπτίδραση μεταξύ των χαρακτήρων που μοιάζουν να είναι βγαλμένοι από την ίδια τη ζωή.΄΄

Είναι γνωστό τοις πάσι το μοντέλο γραφής του, δηλαδή το Διαλεκτικό, ως μοναδικό μέσο προσέγγισης της αλήθειας. Η αμεσότητα και η ποικιλία που χαρακτηρίζουν τους διαλόγους καθιέρωσαν τον Πλάτωνα ως τον πιο αποτελεσματικό στην αφύπνιση του φιλοσοφικού ενδιαφέροντος καθώς όποιος αρχίζει από την βάση του, έχει διαβεί το σωστό δρόμο, Η συζήτηση για τον τρόπο ανάγνωσής του, είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης πλευρίζει το κείμενο. ΄΄Οτιδήποτε κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να αποστασιωποιηθούμε πλήρως από τα όρια, να ξεφύγουμε από τον πυρήνα του εαυτού μας κατά την ανάγνωση του έργου”. Όταν πρόκειται μάλιστα, για τον ίδιο τον Πλάτωνα, η μορφή του κειμένου μας φέρνει μοιραία στην σύγκρουση με τον προσωπικό Εγώ, το οποίο αναπόφευκτα την σήμερον ημέρα θα αντιδράσει. Άρα το ερώτημα του παρακάτω πονήματος είναι, κατά πόσο ενεργητικοί οφείλουμε να είμαστε για να μην εκτροχιαστούμε σε μονομερή δογματισμό.

”Ο Πλάτων έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο από άλλον τον ρόλο των ατομικών ορίων στην πρόσληψη της σοφίας. Κατ’ επανάληψη μας κάνει να νιώσουμε πως ένας συνομιλητής στον διάλογο εμποδίζεται λόγω της ειδικής συγκρότησης να συλλάβει τι εννοείται΄΄

Η παραπάνω θέση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος σύλληψης και προσέγγισης του Πλάτωνα, και γι αυτό θα καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Σ’ ένα από τα γνωστά του παραδείγματα στον Γοργία ο Καλλικλής υποστηρίζει το φυσικό δίκαιο του ισχυρότερου. Αντί ο Πλάτωνας να βάλει τον Καλλικλή να την εκθέσει συστηματικά με μια κλιμάκωση αναδυόμενη από λογικούς συλλογισμούς, την παρουσιάζει ως απόσταγμα της νοσηρής φιλοδοξίας και του εγωκεντρισμό του. Όταν ο Σωκράτης φωτίζει τις αντιφάσεις του συνομιλητή του, ο δεύτερος δηλώνει καταφατικά ότι δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει, όχι από έλλειψη ευφυίας αλλά λόγου του χαρακτήρα του. Ακόμα, κι ο ίδιος ο Σωκράτης δεν προχωράει σε μια διεύρυνση της επιχειρηματολογίας του για τα μέρη της ψυχής, όπως αυτή αναπτύσσεται στον Φαίδρο ή στην Πολιτεία, αφού ο Καλλικλής μη έχοντας τα ΄΄Μικρά΄΄ μυστήρια, δεν μπορεί να μετάσχει στα ΄΄Μεγάλα΄΄. Τέτοιες θέσεις φιλοσοφικής απόκρυψης ή μετάδοσης ανάλογης της οξύνοιας και πορείας του ΄΄μαθητή΄΄ του, θα συναντήσουμε στα: Λύσιν, Συμπόσιο, Φαίδρο και Πολιτεία. ”Η φιλία δεν σημαίνει μια υποκειμενική συμπάθεια, δηλαδή απλώς ένα συναίσθημα, αλλά αποτελεί συνέπεια του κοινού προσανατολισμού προς το << θείο >> και << αιώνιο ον >> εντέλει πως την Ιδέα του ίδιου του Αγαθού.

Φύση των διαλόγων: Απορία, αν όχι απέχθεια προκαλεί στον αμύητο αναγνώστη, το τέλμα, η αοριστολογία λύσης στα έργα του. Πιο συγκεκριμένα:

Α) Στους απορητικούς διαλόγους, μετά από μια μακροσκελή συζήτηση και μάχη για την αλήθεια, ο αναγνώστης μένει ζαρωμένος από απορία όταν η ΄΄λύσις΄΄ δεν έρχεται. Για ποιο λόγο τέτοια μάταιη αναζήτηση;

Β) Στους ΄΄εποικοδομητικούς΄΄ διαλόγους ( λόγοι της μέσης και ύστερης εποχής) πάλι αναρωτιόμαστε γιατί τόσο σχοινοτενής ανάπτυξη τέτοιων καίριων ζητημάτων και στοχασμών αν δεν καταλήγουν πουθενά, αν πέφτουν σε τείχη σιωπής;

Γ) Τέλος, στους πρώιμους και ύστερους διαλόγους ο αναγνώστης θα απαυδήσει με την αλαζονεία του αήττητου Σωκράτη, όσο και με την εξομοίωση όλων των αντιπάλων. Τους αντιμετωπίζει με την ίδια ευχέρεια και ευκολία, είτε πρόκειται για τον Ιππία ή τον ριζοσπαστικό Καλλικλή είτε για τον ξακουστό Πρωταγόρα. Φαίνεται δύσκολα αποδεκτό για την κοινωνία της Ισότητας του 19ου και 20ου αιώνα που επικρατεί ο Πλουραλισμός, η δημοκρατία και οι άνθρωποι είναι εναρμονισμένοι με τον συναισθηματικό σκεπτικισμό. Βάζουμε μπροστά μας τον εαυτό μας που λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης, διαστρεβλώνοντας και τυφλώνοντας την νηφάλια κριτική και την υπόκωφο μήνυμα. Πρέπει να συλλογιστούμε ότι Πλάτωνας και Σωκράτης έζησαν και έδρασαν σε μια άλλη εποχή που οι σημερινές ιδέες ηχούσαν ιλαρά. (βλ. και παρακάτω)

Το ζήτημα που απασχόλησε πολύ τους μελετητές, είναι σε ποιον απευθύνεται ο Πλάτωνας. Η εσωστροφική φιλοσοφία του σύμφωνα με την οποία, ο καρπός σκέψης του δύναται να αξιοποιηθεί μόνο από τους μαθητές του, αν και εν μέρει είναι σωστός, αναιρείται καθώς έργα όπως η Πολιτεία και ο Τιμαίος έχουν καθολικό, ουτοπικά ρεαλιστικό χαρακτήρα. Αν πάλι υποθέσουμε από τις υπόρρητες αναφορές ότι στοχεύει τους επαιοντές θα υποπέσουμε σε σφάλμα. Τα περισσότερα έργα του, είναι ευκατανόητα ακόμα κι από τους πλήρως αδαείς. Αυτό είναι πρόδηλο κι από τους αντιπάλους του, που απαρτίζουν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό, καλύπτοντας κάθε πτυχή σκέψης. Επομένως, ο Πλάτωνας απευθύνεται ΣΕ ΌΛΟΥΣ, Ο βαθμός ωρίμανσης του συνομιλητή προκαθορίζει το ποσοστό της αλήθειας που θα εκλάβει από το έργο του.

Η παραπάνω υπόθεση παίρνει αξιωματική μορφή αν εξετάσουμε τα υφολογικά στοιχεία των διαλόγων. Καταρχάς πρόκειται για συνομιλίες ενταγμένες στο χώρο και στο χρόνο. Είναι ακόμα απαραίτητη η παρουσίαση των πρωταγωνιστών που ναι φυσικά, πραγματικά επι το πλείστον, πρόσωπα με ιστορία. Σε κάθε συζήτηση υπάρχει μια κυρίαρχη μορφή που έχει το ρόλο του φωτοδότη. Το όνομα της, Σωκράτης. Αυτός θέλει να κατευθύνει την συζήτηση και να χαράσσει μέσω αυτής τον προσωπικό δρόμο των συνομιλητών. Θα σφάλουμε αν δεν έχουμε σφαιρική εικόνα της φιλοσοφίας του. Σύμφωνα μ΄ αυτή Η ΑΛΉΘΕΙΑ είναι προιούσα της μνήμης, και ο ρόλος του δασκάλου είναι παρόμοιος με της μαίας, δηλαδή βοηθάει να ξεθάψει την α- λήθεια που βρίσκεται απριόρι σφραγισμένη μέσα σ’ όλους. Μάλιστα, πρέπει να επισημανθεί η σημασιολογική έννοια της βοήθειας.

Βοηθείν γράφει 4-5 φορές στην Πολιτεία ή η λέξη χρησιμοποιείται με ταυτόσημα όπως το ΄΄επικουρείν΄΄ . Ο Σωκράτης δεν επιθυμεί εξαρχής να εκθέσει την άποψη του για τις Ιδέες, τα καθολικά πρότυπα και την μορφή της αιώνιας δικαιοσύνης, δηλαδή τα καθαυτά πράγματα που δεν είναι αντιληπτά με τις αισθήσεις αλλά με τον Νου. Εν τέλει, παρουσιάζει τις θέσεις του μετά από πιέσεις του Γλαύκωνα και του Αδείμαντου, πιέσεις που έρχονται σαν παράκληση, αδήριτη ανάγκη βοήθειας. Ακόμα, όταν ο Εχεκράτης ρωτά τον Φαίδωνα (ομώνυμος διάλογος) για την αντίδραση του Σωκράτη ως προς την ανθρώπινη διάσταση και την διάσταση της επιχειρηματολογίας, ο δεύτερος συνεχίζει να αφηγείται για το πόσο αξιοθαύμαστος αποδείχτηκε ο Σωκράτης. ΄΄Το βοηθείν το λόγω΄΄ που επιχείρησε ο Σωκράτης, είχε την δύναμη να ικανοποιήσει αυτούς που τον επέκριναν (102α). Συγκεκριμένα

α) Το βοηθείν γίνεται από τον ΄΄Πρώτο΄΄ της συζήτησης

β) Έχει την δυνατότητα να αλλάξει το θέμα, με διακοπή, αλλά χωρίς να παρεκκλίνει από την αρχή της θέσης

γ) Το νέο θέμα σχετίζεται μ’ ένα ευρύτερο φάσμα ιδεών, οικουμενικό, που η σκιαγράφηση του οδηγεί στην γνώση των Πρώτων Αιτιών.΄΄ Η διαδικασία των υποθέσεων προβλέπει μια μοναχική άνοδο σε κάποιον ικανό, το οποίο είναι προφανές, ότι πρέπει να καταλάβουμε την αρχή (101 DE).

Μια τελευταία αναφορά στην ΄΄θεική έννοια ΄΄ της βοήθειας θα βρούμε στον Γοργία, όπου ο μαθητής του θα κληθεί, αποτυχημένα, να αποκαταστήσει τον Δάσκαλο του. Αυτή η ακαρπία, οφείλεται στην φύση της φιλοσοφίας του Γοργία που δεν ήταν σε θέση να διδάξει το ΄΄ επανορθώσασθαι τον λόγον΄΄

Επομένως, έγινε αντιληπτό το ότι μόνο με την οδό της Διαλεκτικής, το άτομο δύναται να γνωρίσει την αλήθεια, δηλαδή την θέαση του Αγαθού, που ταυτίζεται με το Εν ( άποψη του Αριστοτέλη όμως αμφισβητήσιμη).

Η διαλεκτική είναι ο διάλογος που εννοείται με την σημερινή έννοια της υπαρξιστικής φιλοσοφίας;

Κατά την γενική επιδερμική γνώμη ναι!

Όμως εδώ ο Πλάτωνας έρχεται να μας διαψεύσει! Αν δούμε στον Πρωταγόρα, κάνει έκκληση να είναι σύντομος, επειδή ΄΄ξεχνάει εύκολα΄΄. Δηλαδή, δεν δέχεται την τότε κρατούσα άποψη για έναν εκτενή μονόλογο των δασκάλων. Αφομοιώνει την μέθοδο των ερωταποκρίσεων που βοηθούν την εξαγωγή συμπερασμάτων εκ των έσω.

Και εδώ το μπαμ! Για να αναλύσει την κριτική του Αυτο-ακυρώνεται, βγάζοντας ένα όμορφο και μακροσκελή μονόλογο! Ακόμα, ένα από τα ομορφότερα κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας για τον έρωτα στον Φαίδρο, δίνεται στην ίδια μορφή. Τέλος, ο μοναδικός διάλογος που δεν υπάρχει συνομιλία αλλά έκθεση θεωριών μέσω ομοίων και ισάξιων, είναι στον Τιμαίο που αποτελεί απόπειρα για ερμηνεία της φύσης, υπό την ευρύτερη έννοιά της, με βάση την αριθμητική και τη γεωμετρία. Στην ίδια υπόθεση φθάνουμε αν αναλογιστούμε τα ΄΄εσκεμμένα κενά ΄΄ του Πλατωνικού έργου, τόσο από τον Σωκράτη, όσο κι από τους αντιπάλους του. Ας το δούμε αναλυτικότερα

Το μοτίβο της απόκρυψης έχει απίστευτη κανονικότητα. Κάθε φορά γεννιέται η υποψία ότι δεν αποκαλύπτουν οι συνομιλητές του την αλήθεια ή δείχνουν ότι εσκεμμένα αποσιωπούν για να δηλώσουν μια κατεπίφαση σοβαρότητα. Αυτό συμβαίνει είτε με τον Κρατύλο ή τον ψευτοθεολόγο Ευθύφρονα, είτε με τον Πρόδικο, για να ελέγξουν τους άλλους,. Βέβαια, αντιμετωπίζονται ως γελοιογραφίες και δεν ξεφεύγουν της ειρωνείας του Σωκράτους, η οποία είναι βασικό εργαλείο της μεθοδολογίας του αλλά πάντα σε επικουρικό ρόλο. Πάλι θα την συναντήσουμε – αν και δεν επισημάνθηκε- στον ΄΄Ευθύδημο΄΄, η πλοκή του οποίου συνίσταται στην προσπάθεια του Σωκράτη να φέρει τους δύο σοφιστές, Ευθύδημο και Διονυσόδωρο στο σημείο να παραμερίσουν τα φθηνά κόλπα τους, δηλώνοντας ότι ΄΄ έχουν σοβαρές ιδέες, που όμως τώρα σκόπιμα δεν τις έχουν εκθέσει΄΄.

Μάλιστα στον Ευθύδημο, ο Σωκράτης λειτουργεί ΄΄εσωτερικά΄΄. Γνωρίζοντας μια βαθύτερη Ιδέα, δεν θεωρεί ότι μπορεί να την εκθέσει γιατί οι αντίπαλοι δεν διαθέτουν την κατάλληλη προπαιδεία για να την δεχτούν! Η ικανότητα να αποσιωπάει κανείς την αλήθεια όταν δεν είναι δόκιμο, αποτελεί θεικό προνόμιο των αληθινών φιλοσόφων. Η φιλοσοφία δεν είναι οιονεί καταναλωτικό προιον που διαλαλούμε στην αγορά αλλά εσώτερη διαδικασία, μια διαλεκτική με τον ίδιο τον Νου εν αντιθέσει της στάσης των τότε δημοδασκάλων και σοφιστών. Επομένως ο φιλόσοφος στον διάλογο κομίζει ιδέες και αλήθειες που φέρει ήδη μέσα του σε ακατέργαστο υλικό. Δεν γεννιούνται αυτόματα μέσω της διαλεκτικής αλλά προυπάρχουν, φωτίζονται και μεταδίδονται μέσω της ορθής οδούς! Σ΄αυτήν την θέση μπορούμε να φθάσουμε κι από τα υφολογικά στοιχεία των ΄΄απρόσωπων διαλόγων΄΄ Συγκεκριμένα στο Συμπόσιο, ο Σωκράτης επικαλείται την Διοτίμα για να γνωστοποιήσει την ουσία του έρωτα ή στον Πρωταγόρα, σ΄ένα σημείο μιλάει με το αόρατο και ασώματο κοινό. Τέτοιοι διάλογοι δεν είναι παρά μια βύθιση στον πυρήνα του Νου και της Ψυχής με στόχο την αναζήτηση της αλήθειας μέσω ωσμώσεων και ζυμώσεων των νέων ιδεών.

Η ΄΄εσκεμμένη απόκρυψη΄΄ του Πλάτωνα είναι κομβική στην επεξήγηση και ερμηνεία του Έργου του. Γνωρίζει ότι η φιλοσοφία είναι ένα μακρύ μονοπάτι της ψυχής στην Θέαση του Αγαθού, και ένας μοναχικός ατέρμονος αγώνας. Δεν προσπαθεί να σου την διδάξει αλλά να σε ρίξει στο πέλαγος για την Ιθάκη. Ο πραγματικός φιλόσοφος είναι εσωτερικός!

Εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο πυλώνα της κριτικής του Πλάτωνα: Την αδυναμία του Γραπτού λόγου στον Φαίδρο

΄΄

Άκουσα μια ιστορία για έναν από τους παλιούς αιγυπτιακούς θεούς, τον θεό Θευθ. Είναι αυτός που ανακάλυψε τον αριθμό και τους υπολογισμούς, τη γεωμετρία ακόμη και τους πεσσούς και την αστρονομία και τους κύβους, και πάνω από όλα τη γραφή. Βασιλιάς τότε όλης της Αιγύπτου ήταν ο Θαμους (Άμμωνας). Σ’ αυτόν λοιπόν ήρθε ο Θευθ, του επέδειξε τις τέχνες του και του είπε ότι θα πρέπει να διαδοθούν σε όλους τους Αιγυπτίους. ΟΒασιλιάς ρώτησε τότε ποια είναι η ωφέλεια της καθεμιάς, και καθώς εκείνος του εξηγούσε, άλλες από τις εξηγήσεις τις επαινούσε και άλλες τις κατέκρινε ανάλογα με το εάν του φαινόταν σωστό ή λάθος. Κάποια στιγμή όμως έφτασαν και στη γραφή. <<Aυτή η μάθηση βασιλιά μου>> είπε ο Θευθ, <<θα κάνει τους ανθρώπους σοφότερους και θα αυξήσει την μνήμη τους γιατί βρέθηκε το φάρμακο της μνήμης και της σοφίας>>. Και ο Θαμους απάντησε: <<Πολύτεχνε Θευθ, άλλος έχει την ικανότητα να γεννά τις τέχνες και άλλος να κρίνει εάν οι τέχνες αυτές θα βλάψουν ή θα ωφελήσουν. Εσύ λοιπόν τώρα, σαν πατέρας που είσαι της γραφής, έδειξες εύνοια σ’αυτήν και της προσέδωσες τις αντίθετες από πραγματικές τις δυνατότητες. Γιατί η γραφή θα φέρει λήθη στις ψυχές όσων την μάθουν, μια και αυτοί σίγουρα θα παραμελήσουν τη μνήμη τους δείχνοντας εμπιστοσύνη στην γραφή, θα φέρνουν στη θύμηση τους κάτι όχι από μέσα τους άλλα από κάποια ξένα εξωτερικά σημάδια. Αυτό που ανακάλυψες δεν είναι το φάρμακο της μνήμης αλλά της υπόμνησης. Στους μαθητές σου δεν φέρνεις την αληθινή σοφία αλλά μόνο την επίφαση της σοφίας. Τους κάνεις να ακούν πολλά χωρίς να τους διδάσκεις και τελικά φθάνουν να νομίζουν ότι γνωρίζουν και πολλά, ενώ δεν γνωρίζουν τίποτα’ γίνονται μάλιστα φορτικοί σε κάθε συντροφιά, αφού παριστάνουν τους σοφούς, χωρίς να είναι.”

Πλάτων, Φαίδρος 274c-275b μτφ. Β Κάλφα.

Ο Πλάτωνας είναι αναφανδόν κατά του Γραπτού λόγου. Αποτρόπαια, μεσαιωνική, σκοτεινή σκέψη για μας. Βέβαια χρησιμοποιεί τον διαλογικό γραπτό ως μοναδικό κακέκτυπο του προφορικού, της αληθινής εικόνας που κατοικεί στον απρόσιτο για μας κόσμο. Μόνο μέσω του προφορικού δια ζώσης μπορείς να φθάσεις στις ανώτερες φιλοσοφικές αρχές. Οι αδυναμίες του γραπτού είναι ενδογενείς, εκ συστάσεως: (συνοπτικά)

-Το βιβλίο μιλάει για όλους. Δεν μπορεί να επιλέξει τους αναγνώστες του!

-Η επιλογή της σιωπής είναι βασική στην φιλοσοφική διδασκαλία! Στην περίπτωση του βιβλίου αυτό δεν είναι δυνατό!

– Δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του

-Το βιβλίο λέει πάντοτε το ίδιο, και δεν μπορεί να λύσει τις απορίες του αναγνώστη. Ο μόνος τρόπος είναι η επανάληψη του κειμένου και η παρερμηνεία.

Πάνω στο τελευταίο ζήτημα η ειρωνεία είναι αφοπλιστική. Ο Σωκράτης στο διάλογο με τον Πρωταγόρα, βάσει ενός στίχου του Σιμωνίδη. παρερμηνεύει εσκεμμένα ένα στίχο του,- που ο Σοφιστής βρίσκει αντίφαση- αίροντας την και αποδίδοντας στον ποιητή την δική του οντολογική του θέση(!). Επίσης, ο λόγος του Αλκιβιάδη στο Συμπόσιο (για παπουτσιάδες, χαλκιάδες, βυσοδέρψες). είναι έμμεση απόδειξη της παρερμηνείας του Σωκρατικού έρωτα για την φιλοσοφία που είναι νοερή κι όχι σαρκική . ( Ο Αλκιβιαδης δεν είναι παρών στο λόγο του Σωκράτη και της Διοτίμα αλλά έρχεται μετά, όπως ο αναγνώστης είναι παρών όταν απουσιάζει ο συγγραφέας)

Επομένως ο Πλάτωνας γιατί γράφει ; Καταρχάς, αν αναλογιστούμε τα ΄΄εσκεμμένα κρυφά΄΄ καταλαβαίνουμε ότι η γραφή είναι μόνο το κέντρισμα της συνείδησης για το φιλοσοφικό ταξίδι! Θέλει να αφήσει κάποιες ασάφειες που καλείται ο αναγνώστης, βάσει της ωρίμανσης και παιδείας του, να ανακαλύψει. Όπως λέει ο Βιτκγκενσταιν, κάθε βιβλίο είναι μια πόρτα, που την ανοίγει το κατάλληλο κλειδί (αναγώστης) Ο Πλάτωνας όμως έχει κι κρυφές πόρτες που μπορεί να ανακαλύψει ο εραστής της αλήθειας, κάνοντας την μελέτη Ψυχ-αγωγική! Επίσης, το γραπτό λειτουργεί ως υποβοηθητικό εργαλείο της ΄΄μνήμης΄΄ που γνωρίζει την αλήθεια, για τα βαθιά γηρατειά. Τέλος. μην αγνοούμε την τέρψη του συγγραφέα. Η γραφή είναι μια διαλεκτική με το είδωλο του εαυτού σου,διαλεκτική, ατέρμονη.

”Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς καλύτερα να σωπαίνει”
Άρα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Πλάτων κρίνει τα ίδια τα κείμενα του και ο φιλιππικός του δεν τα αποκλείει. Αυτή αποτελεί την μεγαλύτερη στρέβλωση του ίδιου. Προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ έστω και με τέτοια δικαιολογία καθώς η γνώση του εμπειρικού παρελθόντος φωτίζει και προσανατολίζει την ζωή του παρόντος και μέλλοντος. Ο προφορικός λόγος ακρωτηριάζει την αλήθεια μέσω τεχνασμάτων πειθούς ή συναισθηματικής διέγερσης

Τέλος, θα ασχοληθούμε με τον Μύθο. Η χρήση του είναι συνήθης τακτική. Η μυθοπλασία θεωρείται μέσω πλαισίωσης της αλήθειας. Ο μύθος του Σπηλαίου, της Πολιτείας, του Πρωταγόρα, του Φαίδρου αποτελούν αδιάσειστες αποδείξεις για την χρησιμότητα του. Η γραμμή μεταξύ μύθου και λόγου είναι αδιόρατη. Συγκεκριμένα στον Πρωταγόρα, ο σοφιστής ζητάει την άδεια του Σωκράτη για τον τρόπο με τον οποίο θα ξεκινήσει την επιχειρηματολογία προσδίδοντας ισάξιο ποσοστό και στις δύο μεθόδους. Όμως, πριν φθάσει στα κανονιστικά επιχειρήματα, αυτά γίνονται αντιληπτά από τον κοινό. Επίσης στον Φαίδρο, ο μύθος τοποθετείται σ΄ένα παρελθοντολογικό χρόνο κι σχετίζεται με την δράση των θεών. Ο Σωκράτης δεν έχει τελειώσει καλά καλά τον λόγο του, ενώ ο Φαίδρος τον ψέγει ότι εφηύρε έναν αιγυπτιακό λόγον. Ο μαθητής απομάκρυνε μόνος του τα φαινομενολογικά στοιχεία και συνέλαβε στηριγμένος στο λόγο το ενδότερο πυρήνα του μηνύματος της φιλοσοφίας. Όπως λέει κι ο Καμύ ΄΄ Η μυθοπλασία είναι φιλοσοφία μ’ εικόνες΄΄ Στον ίδιο διάλογο υπάρχει η απαράμιλλη παρομοίωση του έρωτα με το άρμα της ψυχής. Ο λόγος χαρακτηρίζεται ως αυτοαπόδειξη της θέσης ότι ο Έρωτας δίνεται από τους θεούς, απόδειξη που δεν θα είναι αποδεκτή από τους εξυπνάκηδες αλλά από τους σοφούς (245 c i-2). Άρα υπολόγιζε ότι υπάρχουν άτομα, που λόγου του μυθικού στοιχείου δεν θα το πιστέψουν, αλλά κι άτομα που θα αποσυμβολίσουν το έργο εκπέμποντας το Λόγον.

Δεν υπάρχει υπεροχή κάποιου στοιχείου, μύθου και λόγου, αλλά συμμετρία. Ο μύθος αποτελεί τον σκελετό του λόγου, σε αντίθεση με την κατηγορία πολλών για φαντασιοκόπημα. Λειτουργεί ως διακοσμητικό, επεξηγηματική μεταμφίεση των ιδεών που κατακτήθηκαν μ΄άλλο τρόπο. Η σημασιολογία του έγκειται στο χώρο που καταλαμβάνει. Στην διαλεκτική διείσδυση στην πραγματικότητα, η οποία επιτυγχάνεται με την επιχειρηματολογία είναι ο απώτατος σκοπός. Όσο για την εσωτερικότητα, αυτή έχει μια ειδολογική διαφορά από την μυστικότητα, Το χάσμα δεν είναι ορατό στην σημερινή εποχή, όπου οι όροι είναι συγκεχυμένοι. Συγκεκριμένα, η μυστικότητα χαρακτηρίζει τις πυθαγόρειες στοές. Σ΄ αυτές η κοινοποίηση της γνώσης αποτελεί επίορκη πράξη γιατί ο σκοπός της στοάς είναι η προσπόριση δύναμης για την ανάληψη της εξουσίας βασισμένη στον εξαναγκασμό. Σε αντίθεση, η εσωτερικότητα είναι η προσωπική επιζήτηση της αλήθειας, ο διάλογος με τον Νου χωρίς κανένα περιορισμό, η μεταφυσική αναζήτηση των ιδεών, του αιώνιου, της ευτυχίας, του Αγαθού. Η γνώση γίνεται αυτοσκοπός,

Η εσωτερική διδασκαλία έχει να κάνει με τα πράγματα, ενώ η μυστικότητα με την δύναμη.

Επομένως, το έργο του μεγαλύτερου φιλοσόφου γίνεται κατανοητό μόνο αν το δούμε μέσω της συνεχούς πλοκής και τις διαλεκτικής συνέχειας. Είναι μια σύγκρουση με τον εαυτό, μια μάχη, ένα ταξίδι, άνοδος προς την θέαση του πεφωτισμένου Αγαθού. Βέβαια, οι ιδέες του δεν πρέπει να λαμβάνονται άκριτα και αυθαίρετα ελέω αυθεντίας ή εξιδανικευμένης πρόσληψης του περίλαμπρου, αψεγάδιαστου αρχαιοελληνικού ιδεώδους. Πριν αφορίσουμε όμως πλήρως τον Πλάτωνα, η διατήρηση του μέτρου και η οριοθέτηση στο χωροχρονικό πλαίσιο πρέπει να ληφθούν υπόψιν. Ένα όμως είναι αδιαμφισβήτητο!

Το πλατωνικό έργο δεν σου παρουσιάζει εξαναγκαστικά όλη την φιλοσοφία αλλά σε βγάζει στο δρόμο γι αυτήν.

*Μα θα προσάψω στον ίδιο σίγουρα ένα λάθος, όπως το έθεσε ο Νίτσε: στο ότι δεν υπάρχει ένας δρόμος. Και η αναζήτηση της, κι όχι καθαυτή, είναι Ιερή!

Πηγή: SZLEZAK A. THOMAS

ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΥ


Μία από τις δεσπόζουσες προσωπικότητες της Προσωκρατικής περιόδου της ελληνικής φιλοσοφίας, είναι ο Αναξίμανδρος από την Μίλητο της Ιωνίας (611 π.Χ.-547 π.Χ.).

Ο Μιλήσιος σοφός θεωρείται ως μαθητής του μεγάλου σοφού Θαλού (Ευσεβίου, Ευαγγελική Προπαρασκευή, 10,14,11,1), ενώ κύρια ασχολία του υπήρξε ο προσδιορισμός της αρχής του κόσμου. Το ενδιαφέρον του επίσης εστιάστηκε και στην αστρονομία, καθώς κατεσκεύασε όργανα (γνώμονες) προς διάγνωσιν τροπών τε ηλίου και χρόνων και ωρών και ησιμερίας (Ευσεβίου, Ευαγγελική Προπαρασκευή, 10,14,12).

Επιπλέον, τοποθετούσε την Γη στο κέντρο του σύμπαντος, με την Σελήνη παράλληλα να φωτίζεται από τον Ήλιο, τον οποίον θεωρούσε ως καθαρώτατον πύρ. Παραδίδεται επίσης ότι υπολόγισε την περίμετρο της γης και της θαλάσσης, ενώ κατασκεύασε και σφαίρα (Δ., Λαερτίου, Βίοι, 2,1-2), περί της οποίας ο φυσικός Δ. Μακρυγιάννης υποστηρίζει ότι ενδεχομένως να επρόκειτο για μία ουράνια σφαίρα που απεικόνιζε τις θέσεις των αστερισμών (Δ., Μακρυγιάννη, 2000, σ.179).
Πέραν όμως των επιστημονικών του ενδιαφερόντων, ο Αναξίμανδρος είχε αναπτύξει και έντονη πολιτική δράση, καθώς όπως μας παραδίδει ο Αιλιανός ηγήθηκε του αποικισμού της Απολλωνίας από την Μίλητο (Αιλιανού, Ποικίλη Ιστορία, 3,17,9-10), γεγονός που καταδεικνύει ότι υπήρξε μία πολυσχιδής προσωπικότητα που συνδύασε την επιστημονική σκέψη με την πολιτική δράση.

2. Η διδασκαλία για το άπειρον

Η κοσμολογία του Αναξιμάνδρου βασίζεται σε αυτήν του διδασκάλου του Θαλού, ο οποίος προσδιόριζε ως μοναδική αρχή του κόσμου το ύδωρ. Ο όρος αρχή μάλιστα, υποστηρίζεται ότι πρωτίστως εισήχθη από τον Αναξίμανδρο (Κ., Δ., Γεωργούλη, Ιστορία, σ. 46).
Ο Αναξίμανδρος κινήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με τον διδάσκαλό του Θαλή, αναζητών την μοναδική αιτία της προελεύσεως του σύμπαντος.
Παραταύτα καινοτόμησε εν σχέσει προς τον δάσκαλό του, μη αποδίδοντας την αρχή του κόσμου ούτε στο ύδωρ, ούτε σε κάποιο άλλο στοιχείο, αλλά στο άπειρον, εκ του οποίου προέρχονται όλοι οι κόσμοι.
Το άπειρον, συμφώνως προς τον Αναξίμανδρο, αποτελεί τον παράγοντα από τον οποίο προέρχονται και στον οποίο καταλήγουν τα όντα μετά τον θάνατό τους, συμφώνως προς την δύναμη της ανάγκης.
Ουσιαστικά δηλαδή, το άπειρον λειτουργεί σαν ένα αρχικό υπόστρωμα από το οποίο προέρχεται η γένεση, η μεταβολή και ο θάνατος των όντων.
Ο Σιμπλίκιος μάλιστα, αναζητώντας τα αίτια της θεωρήσεως του απείρου ως αρχής των όντων, επισημαίνει ότι ο Αναξίμανδρος αφού παρετήρησε τις αλληλομετατροπές που υφίστανται τα τέσσερα στοιχεία (πύρ, αήρ, ύδωρ, γη), θεώρησε αναγκαία την ύπαρξη ενός αναλλοίωτου αρχικού υποκειμένου που δεν σχετίζεται με αυτά (Σιμπλικίου, Εις Φυσικά, 24,13 κ.ε. Αναξ. Α΄ 9). Επομένως το άπειρον δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως η υλική αρχή του κόσμου, αλλά ως μία αρχή που έχει όλα εκείνα τα γνωρίσματα του ακαθορίστου.
Έτσι διαπιστώνεται υπό του Αναξιμάνδρου ότι το ακαθόριστο εκδηλώνεται, πλην όμως δεν μπορεί να μιλήσει περί αυτής της εκδηλώσεως, εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι ως άπειρον δεν μετρείται, έτσι ώστε η ακαθόριστη αρχή δεν περιέχεται εντός του γνωστικού πλαισίου (Ν., Γ., Πολίτου, 2004, σ. 99).
Τα κυριώτερα χαρακτηριστικά του αναξιμάνδρειου απείρου όπως μας τα μεταφέρει ο Αριστοτέλης (Αριστοτέλους Φυσικής Ακροάσεως, 203 b, 6-14) είναι τα εξής:
1) Δεν διαθέτει αρχή.
2) Επειδή ακριβώς αποτελεί αρχή, είναι αγέννητο και άφθαρτο, εν αντιθέσει κάθε γενόμενον, το οποίο κατ΄ανάγκην υπόκειται στην φθορά.
3) Περιέχει τα πάντα και συνάμα κυβερνά τα πάντα.
4) Αποκαλείται θείον, καθώς είναι αθάνατον και ανώλεθρον.
Από τα χαρακτηριστικά αυτά του απείρου διαπιστώνουμε ότι εφόσον δεν ταυτίζεται με κάποιο από τα τέσσερα στοιχεία (πύρ, αήρ, ύδωρ, γη), στην ουσία αναφέρεται σε μία κατάσταση που προϋπήρχε του αισθητού μας σύμπαντος.

Το γεγονός ωστόσο ότι ο Αναξίμανδρος δεν προσδιόρισε την πραγματική φύση του απείρου απετέλεσε αφορμή για να επικριθεί από τον δοξογράφο Αέτιο (1ος αι. π.Χ.), καθώς δεν το ταυτίζει με κάποιο εκ των τεσσάρων στοιχείων (Αετίου, De Plac., Ι, 3, 3 και Αναξιμάνδρου, A 14).
Προφανώς ο Αέτιος θεώρησε ότι εφόσον οι εκπρόσωποι της ιωνικής διανοήσεως συνέδεσαν την αρχή του κόσμου με ένα απτό στοιχείο (ο Θαλής το ύδωρ και ο Αναξιμένης τον αέρα), αντιστοιχως θα έπρεπε και ο Αναξίμανδρος να συμβολίσει το άπειρον με ένα στοιχείο από τον φυσικό κόσμο. Ακόμη μάλιστα και ο Αριστοτέλης επισημαίνει ότι ο Μιλήσιος σοφός δεν διευκρινίζει τον τρόπο δια του οποίου δημιουργήθηκαν τα αντίθετα από το άπειρον (Αριστοτέλους, Φυσικής Ακροάσεως, 187a, 20). Ωστόσο, στόχος της διδασκαλίας του Αναξιμάνδρου ήταν να καταδείξει ότι η αρχή του κόσμου είναι απρόσιτη στις ανθρώπινες αισθήσεις, τονίζοντας τοιουτοτρόπως τα υπερβατικά του χαρακτηριστικά.
Αναφορικά με τον χαρακτηρισμό του απείρου ως θείου, είναι πολύ ενδιαφέρουσα η πληροφορία που μεταφέρει ο Σιμπλίκιος, συμφώνως προς την οποία ονομάζουν θείον το αίτιο ως αρχή κι ως αγέννητο και άφθαρτο.
Ως τέτοιο θεωρούσε ο Αναξίμανδρος το μεταξύ πυρός και αέρον άπειρον. Και δεν ήταν άτοπο εφόσον το αποκαλούσε θείον, αλλά μάλλον αυτό ήταν αναγκαίο. Με αυτόν τον τρόπο απεδείκνυε ότι ο θεός ευρίσκεται υπεράνω αυτού, καθώς θείον είναι αυτό που μετέχει του θεού (Σιμπλικίου, Ει Φύς. 465,13-17). Προφανώς ο Αναξίμανδρος δεν ταυτίζει το άπειρον ως Θεό, όπως ευρέως έχει υποστηριχθεί, αλλά αντιθέτως ως μετέχον του θείου, το οποίο ίσταται υπεράνω αυτού. Κατά συνέπεια, το άπειρον αποτελεί την ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ του Θεού και του κόσμου.
3. Το άπειρον και η κοσμική δικαιοσύνη
Μία ενδιαφέρουσα παράμετρος της διδασκαλίας του Αναξιμάνδρου περί του απείρου, είναι το ζήτημα της κοσμικής δικαιοσύνης.
c5">Συγκεκριμένως ο Αναξίμανδρος, συμφώνως προς όσα μας μεταφέρει ο Σιμπλίκιος, υπεστήριζε ότι εξ’ εκείνων δε από τα οποία υπάρχει εις τα όντα η γένεσις, σε αυτά γίνεται και η φθορά τους, συμφώνως προς το χρέος (κατά το χρεών).
Διότι τα όντα δικάζονται (διδόναι δίκην) και αποδίδουν το ένα στο άλλο αποζημίωση, συμφώνως προς την προσταγή του νόμου (κατά την του χρόνου τάξιν) (Σιμπλικίου, Εις Φυς. 24,18-20).
Στην προκειμένη περίπτωση είναι σαφές ότι τα όντα όταν λάβουν την ύπαρξή τους από το άπειρον, είναι υποχρεωμένα να καταβάλλουν ένα τίμημα, το οποίο ισοδυναμεί με την καταστροφή τους.
Το άπειρον όμως, δεν διέπεται από τους νόμους της παγκοσμίου αιτιοκρατίας, καθώς παραμένει αμετάβλητο, προκειμένου να χορηγεί στα όντα την υπόστασή τους (Κ. Νιάρχου, 2008, σ. 83).
Το γεγονός ωστόσο ότι ο Αναξίμανδρος τοποθετεί στην θέση του κριτή των όντων τον χρόνο, καταδεικνύει ότι είχε αντιληφθεί πως η φθορά των όντων που ευρίσκονται στον κόσμο και κατ’ επέκτασιν στον χρόνο, είναι αναγκαία παράμετρος της φύσεώς τους. Κατά μία άποψη μάλιστα, τα όντα λόγω ακριβώς του πεπερασμένου της υπάρξεώς τους, έχουν μία φυσική τάση προς την αδικία, γεγονός δικαιολογεί και την καταδίκη τους από τον μέγα δικαστή του παντός, τον χρόνο (Κ., Γεωργούλη, 2000, σ. 49). Είναι προφανές εξ’ αυτών ότι ο Αναξίμανδρος έχει εντάξει στο κοσμολογικό σύστημα την έννοια της εσωτερικής ισορροπίας του Σύμπαντος, καθώς η απόδοση της δικαιοσύνης στα όντα ουσιαστικώς εγγυάται ότι υπάρχει ένας υπερβατικός παράγων, ο οποίος εγγυάται την κοσμική ισορροπία.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Αναξίμανδρος έχει επισημάνει μία θεμελιώδη ιδιότητα του κοσμικού συστήματος, η οποία είναι γνωστή στην σύγχρονη φυσική, χάρη στον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής. Συμφώνως προς αυτόν τον νόμο η συνολική ποσότητα χάους ή αταξίας που υπάρχει στο Σύμπαν, διαρκώς αυξάνεται. Η οποιαδήποτε δραστηριότητα λαμβάνει χώρα στον κόσμο, από την κίνηση ενός αυτοκινήτου, μέχρι και τον θάνατο ενός αστέρος, συντελεί στην αύξηση της συνολικής συμπαντικής αταξίας. Όπως λοιπόν όλα τα όντα υπακούουν στον αδήριτο νόμο της φθοράς, κατά τον ίδιο τρόπο και το Σύμπαν θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να υπάρχει (M. Kaku,. 2005, σ.372-373).
Ο Αναξίμανδρος επομένως, εθεώρησε το άπειρον εκτός από δημιουργικό αίτιο του κόσμου, ως τον υπερβατικό παράγοντα που συντελεί στην συμπαντική αρμονία.
Επίλογος
Η παραπάνω μελέτη κατέδειξε, ότι στην σκέψη του Αναξιμάνδρου το Σύμπαν δημιουργείται από μία ακαθόριστη αρχή που ονομάζεται άπειρον. Παρά το γεγονός ότι το άπειρον χαρακτηρίζεται ως θείον, εντούτοις δεν είναι θεός, καθώς το υπέρτατο ον ίσταται υπεράνω αυτού. Στο άπειρον όμως δεν οφείλεται μόνο η δημιουργία των όντων, αλλά και η φθορά που υφίστανται, η οποία αποτελεί το τίμημα που καταβάλλουν για την ύπαρξή τους. Η μορφή αυτή κοσμικής δικαιοσύνης που εισηγείται ο Αναξίμανδρος, εγγυάται στην πραγματικότητα την εσωτερική ισορροπία του Σύμπαντος. Η διδασκαλία του Αναξιμάνδρου επομένως, δεν αναφέρεται μόνο στην δημιουργία και φθορά του κόσμου, αλλά και στην εσωτερική αρμονία εκ της οποίας διέπεται.
Βιβλιογραφία
Γεωργούλη, Κ., Δ., (2000). Ιστορία της Ελληνικής φιλοσοφίας, εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα.
Kaku, M., (2005). Παράλληλοι Κόσμοι, εκδ. Τραυλός, Αθήνα.
Μακρυγιάννη, Δ., (2000) Η έννοια του Θεού στην Προσωκρατική φιλοσοφία, εκδ.Γεωργιάδη, Αθήνα.
Νιάρχου, Κ. Γ.,-Α., (2008). Η ελληνική φιλοσοφία μετά των θεμελιωδών αυτής εννοιών, τ. Α, Αθήναι.
Πολίτου, Ν., Γ., (2004). Φιλοσοφήματα, Εν Αθήναις.
Ο Κωνσταντίνος Καλαχάνης είναι Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Το κείμενο αναρτήθηκε για πρώτη φορά στο αντίφωνο.
ΠΗΓΗ


ΣΗΜΕΙΩΣΗ:


Σύμφωνα με τον Αναξίμανδρο, ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε προήλθε από μια αιώνια, και αιωνίως κινούμενη, ποιοτικά και ποσοτικά απροσδιόριστη πρώτη ύλη, το άπειρον, μέσω μιας διαδικασίας διαδοχικών σταδίων…..
Στο πρώτο στάδιο ένα πεπερασμένο σπέρμα (γόνιμον), διαχωρίζεται από το άπειρον. Λέγεται ότι από το γόνιμον προέκυψαν η θερμότητα και η ψυχρότητα, πιθανώς επειδή κατά μια έννοια αυτά τα αντίθετα περιέχονταν ήδη στο άπειρον.
Σε ένα δεύτερο στάδιο, το θερμό (με τη μορφή της φλόγας) και το ψυχρό (με τη μορφή ενός είδους υγρασίας ή ομίχλης) πράγματι διαχωρίζονται, και η φλόγα αναπτύσσεται σαν ένα είδος πύρινου φλοιού γύρω από το υγρό κέντρο, μέρος του οποίου στεγνώνει και γίνεται γη.
Στο τρίτο στάδιο, η ένταση ανάμεσα στα αντίθετα «στοιχεία» γίνεται τόσο δυνατή, ώστε όλη η κατασκευή εκρήγνυται.
Ο πύρινος φλοιός ανοίγει και τα τμήματά του εκσφενδονίζονται, για να σχηματίσουν πύρινους δακτυλίους σε διάφορες αποστάσεις γύρω από το κέντρο, το οποίο συνίσταται από γη και ομίχλη.
Λίγη ομίχλη διαχέεται και περιβάλλει τους πύρινους ουράνιους κύκλους, αφήνοντας ανοιχτές μόνο μερικές οπές μέσω των οποίων λάμπει η φωτιά.
Το αποτέλεσμα είναι η βασική δομή του γνωστού μας κόσμου:
γη, νερό και αέρας (τρεις εκφάνσεις του «ψυχρού») στο κέντρο, και «τροχοί» φωτιάς περιβαλλόμενοι από ομίχλη σε διάφορες αποστάσεις.
Η φωτιά που λάμπει μέσα από τις οπές είναι ό,τι αντιλαμβανόμαστε ως ουράνια σώματα.
Στους δακτυλίους των ουράνιων σωμάτων η μάχη μεταξύ της φωτιάς και ομίχλης εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο της:
κάποτε οι οπές κλείνουν εν μέρει ή εντελώς από την ομίχλη, άλλοτε πάλι η φωτιά τις «ανακτά», γεγονός που εξηγεί διάφορα αστρονομικά φαινόμενα, όπως οι φάσεις της σελήνης και οι εκλείψεις τόσο οι ηλιακές όσο και οι σεληνιακές.
Στην πορεία της διαδικασίας κατά την οποία η γη στέγνωσε, έμβια όντα γεννήθηκαν αυθόρμητα από το βούρκο ή τη λάσπη.
Ως ψάρια ή ιχθυοφόρα όντα, γεννήθηκαν στα υγρά μέρη και περιβάλλονταν από ακανθώδεις φλοιούς.
Όταν έφτασαν στα ξηρότερα μέρη, οι φλοιοί άρχισαν να σπάζουν και τα όντα άρχισαν πλέον να ζουν για λίγο στην ξηρά.
Τέλος, υπάρχει μια παραστατική περιγραφή της γέννησης των πρώτων ανθρώπινων όντων.
Τα ανθρώπινα νήπια δεν μπορούν να έρθουν στον κόσμο με τον ίδιο τρόπο όπως τα άλλα όντα, γιατί είναι τελείως αβοήθητα κατά τα πρώτα έτη της ύπαρξής τους.
Έτσι, πληροφορούμαστε ότι ξεκίνησαν ως έμβρυα σε μεγάλο ψάρι, και ξεπρόβαλλαν από αυτά όταν ήταν αρκετά δυνατά ώστε να θρέψουν τον εαυτό τους.

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία! Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά!






Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία γλώσσα. Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο.
Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα.
Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά).
Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός. Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν.


Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500. για να δούμε μερικά παραδείγματα:

ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1 ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1 ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.

Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε. η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου. Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)

Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:

1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)

-Το πρώτο είναι η ομιλία

-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω

-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)

Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).

Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:


1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία

οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες. tip:

Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.


2: ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους. Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.


ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει… ΌΜΩΣ η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).


πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

παράδειγμα: η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο. Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.

Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης; Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»


ΠΗΓΗ : http://periergaa.blogspot.com/2015/03/blog-post_431.html#ixzz3YKfS8eZM

Κωνσταντίνος Καβάφης «Η Πόλις» (Βίντεο-Κείμενο)









Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού — μη ελπίζεις—
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.

Το ποίημα «Η Πόλις» του Καβάφη αποτελεί την πληρέστερη αποτύπωση του αισθήματος του εγκλωβισμού που βιώνει ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τη ζωή του, αλλά γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι πια εφικτό. Στις δύο στροφές του σύντομου αυτού ποιήματος ο Καβάφης κατορθώνει να εκφράσει τη διάψευση όλων των προσδοκιών και την πλήρη αδυναμία του ανθρώπου να ξεφύγει από το παρελθόν και από τα λάθη του.
Στην πρώτη στροφή το ποιητικό υποκείμενο με τη χρήση του ρήματος «είπες» μεταφέρει τα λόγια ενός ανθρώπου που εκφράζει την επιθυμία να φύγει από την πόλη που τώρα κατοικεί και να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη. Τα λόγια αυτά μπορούν είτε να αποδοθούν σε κάποιο άλλο πρόσωπο είτε να ληφθούν ως σκέψεις που είχε εκφράσει στο παρελθόν το ίδιο το ποιητικό υποκείμενο.
Οι σκέψεις που καταγράφονται στην πρώτη στροφή υποδεικνύουν πως το άτομο νιώθει ότι δεν μπορεί να φτιάξει τη ζωή του, όσο κι αν προσπαθεί, κι αυτό τον έχει εγκλωβίσει σε συναισθήματα απελπισίας και μαρασμού. Η παρομοίωση με την οποία παρουσιάζει την καρδιά του θαμμένη σαν να είναι νεκρός, εκφράζει με ιδιαίτερη ένταση την εδραίωση των αρνητικών συναισθημάτων που τον έχουν πλέον κατακλύσει.
Όπως η καρδιά του, έτσι και το μυαλό του, βρίσκεται σ’ ένα διαρκή μαρασμό, σε μια σταθερή απόγνωση, καθώς ενώ θέλει να αλλάξει τη ζωή του και θέλει να δημιουργήσει κάτι καλύτερο, βλέπει διαρκώς τις προσπάθειές του να αποτυγχάνουν. Γι’ αυτό θέλει να φύγει από την πόλη του, αφού όπου κι αν κοιτάξει γύρω του βλέπει συνεχώς υπενθυμίσεις των αποτυχιών του, αλλά και του γεγονότος ότι τα χρόνια του περνούν χωρίς να κατορθώνει τίποτε.
Η πρώτη στροφή αποτελεί μια κραυγή απελπισίας ενός ανθρώπου που θέλει να βελτιώσει τη ζωή του κι αποζητά μια ευκαιρία να ξεκινήσει από την αρχή, θέτοντας σε σωστή βάση τη ζωή του αυτή τη φορά.
Στη δεύτερη στροφή μας δίνεται η απάντηση του ποιητικού υποκειμένου στις ανησυχίες που εκφράστηκαν στην πρώτη στροφή είτε από κάποιο άλλο πρόσωπο είτε κι από το ίδιο το ποιητικό υποκείμενο. Η στάση του, εδώ, είναι κατηγορηματικά αρνητική για τα σχέδια και τις ελπίδες ότι μπορεί να βρεθεί μια καλύτερη πόλη. Ο ποιητής είναι απόλυτος, δεν υπάρχουν νέοι τόποι, δεν υπάρχουν άλλες θάλασσες. Η άρνηση αυτή του ποιητή δεν αναφέρεται βέβαια κυριολεκτικά σε άλλες πόλεις, καθώς αυτό που επιχειρεί να αναδείξει εδώ ο Καβάφης είναι η πλήρης αδυναμία του ανθρώπου να ξεφύγει από τον εαυτό του, τις επιλογές και τα λάθη του. Η πόλη, δηλαδή, από την οποία θέλουμε να ξεφύγουμε δεν είναι παρά ο ίδιος μας ο εαυτός κι αυτό φυσικά είναι αδύνατο. Εφόσον κάποιος έχει καταστρέψει τη ζωή του με λανθασμένες αποφάσεις κι εκτιμήσεις, με τον ίδιο τρόπο, ακόμη κι αν προσπαθήσει να φτιάξει τη ζωή του από την αρχή, είναι καταδικασμένος να κάνει τα ίδια ή παρόμοια λάθη. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν και φυσικά δεν μπορούν να ξεφύγουν από το παρελθόν τους.
Η πόλη θα σε ακολουθεί, μας λέει ο ποιητής, εννοώντας ότι το παρελθόν, οι επιλογές και τα λάθη μας δεν μπορούν να διαγραφούν ούτε και να ξεχαστούν. Όπου κι αν πάει κάποιος δεν μπορεί να ξεφύγει από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του κι από το παρελθόν του, κι αν δεν έχει ήδη καταφέρει να φτιάξει μια καλή ζωή, τότε δεν υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρει στο μέλλον, καθώς ως άνθρωπος απλά δεν έχει κάνει τις σωστές επιλογές και δε γνωρίζει πως να διαχειριστεί σωστά τη ζωή του. Οπότε πάντοτε θα γυρνά στους ίδιους δρόμους -θα κάνει τις ίδιες επιλογές- και θα γερνά στα ίδια σπίτια, θα δει τη ζωή του να χάνεται μέσα στο ίδιο κλίμα αποτυχίας, όπως έχει συμβεί μέχρι τώρα.
Ακόμη κι αν ξεκινήσει για κάπου αλλού, τελικά πάντα στην ίδια πόλη θα φτάνει, υπό την έννοια ότι ξανά και ξανά θα βρίσκεται αντιμέτωπος με τα λάθη του και με την αδυναμία του να δομήσει σωστά τη ζωή του. Για έναν άνθρωπο που δεν έχει κατορθώσει να κάνει τις σωστές επιλογές, δεν υπάρχει τελικά πλοίο, δεν υπάρχει δρόμος που να μπορεί να τον οδηγήσει μακριά από τη βασική πηγή αποτυχίας, από τον ίδιο του τον εαυτό. Όσο κι αν κάποτε μοιάζει δύσκολο για τους ανθρώπους να το συνειδητοποιήσουν, ο βασικός παράγοντας ευτυχίας ή δυστυχίας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ο τρόπος που έχουμε για να βλέπουμε τη ζωή μας.
Ο ποιητής γνωρίζει πολύ καλά ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας γι’ αυτό και κλείνοντας το ποίημά του σχολιάζει πως αν έχεις καταστρέψει τη ζωή σου σε μια πόλη, σε μια μικρή γωνιά του κόσμου, τότε την έχεις καταστρέψει σ’ όλη τη γη. Όπου κι αν πας, ό,τι κι αν κάνεις, αν δεν μπορείς να διαχειριστείς σωστά τη ζωή σου σ’ ένα τόπο, σημαίνει ότι δε θα μπορέσεις να τη διαχειριστείς καλύτερα ποτέ και πουθενά.
Η πόλις είναι ένα ποίημα ιδιαίτερα αυστηρό για τις προοπτικές των ανθρώπων, και βασίζεται στη διαπίστωση του ποιητή, ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του εαυτού μας.




Ποιες είναι οι εκφράσεις από τα Αρχαία Ελληνικά που χρησιμοποιούμε σήμερα [λίστα]



Μπορεί η επαφή των νεοελλήνων με την αρχαιοελληνική παράδοση και γλώσσα να είναι εξαιρετικά προβληματική, ωστόσο υπάρχουν λέξεις και εκφράσεις που πέρασαν αυτούσιες στην καθημερινότητά μας και ευτυχώς μας θυμίζουν το δοξασμένο παρελθόν.
 Αιδώς Αργείοι: όταν θέλουμε να καταδείξουμε αισθήματα ντροπής αναφερόμενοι σε κάποιον άλλο.
Ειπώθηκε από τον Στέντορα (σε έντονο ύφος) προς τους Αργείους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, με σκοπό να τους ανυψώσει το ηθικό όταν ο Αχιλλέας αποχώρησε από τη μάχη. (Ομήρου Ιλιάδα – Ε 787)
Αντίπαλον δέος: όταν αναφερόμαστε σε ισχυρό αντίπαλο. (Θουκυδίδης – Γ 11)
Από μηχανής θεός: μη αναμενόμενη βοήθεια – λύση – συνδρομή σε κάποιο πρόβλημα ή δύσκολη κατάσταση. Προέρχεται από θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα που χρησιμοποιούσαν οι τραγικοί ποιητές όταν ήθελαν να δώσουν διέξοδο στη πλοκή του έργου και στο οποίο κατά τη διάρκεια της παράστασης εμφανιζόταν ένας Θεός επάνω σε εναέρια κατασκευή (γερανός).
- Αρχή άνδρα δείκνυσι: όταν οι πράξεις – έργα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο στον οποίο αναφερόμαστε. (Βίας ο Πριηνεύς – Σοφοκλής.... Αντιγόνη 62)
Ασκός του Αιόλου: σε περιπτώσεις επικείμενων δεινών – καταστροφών. Ο Αίολος έδωσε έναν ασκό στον Οδυσσέα ο οποίος περιείχε ανέμους. Όταν λοιπόν οι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό, απελευθερώθηκαν οι άνεμοι και παρέσυραν το πλοίο στο νησί των Λαιστρυγόνων. (Ομήρου Οδύσσεια Κ 1-56)
 Αχίλλειος πτέρνα: αδύνατο σημείο. Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, σύμφωνα με τον οποίο, όταν τον βύθιζε στο αθάνατο νερό η μητέρα του, επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, στο συγκεκριμένο σημείο του σώματός του παρέμεινε θνητός.
Βίος αβίωτος : ζωή ανυπόφορη. (Χίλων Ο Λακεδαιμόνιος)
Γαία πυρί μειχθήτω: σε περιπτώσεις καταστροφής, όταν θέλουμε να δώσουμε έμφαση.
Γη και ύδωρ: υποδηλώνει περιπτώσεις υποταγής , πλήρους υποχώρησης, παράδοσης άνευ όρων. Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γη και ύδωρ σε ένδειξη υποταγής. (Ηροδότου Ιστορία V 17-18)
Γόρδιος δεσμός: αναφέρεται σε περιπτώσεις δύσκολων προβλημάτων (άλυτων). Η φράση λέγεται σε περιπτώσεις δύσκολων καταστάσεων, όπως αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα πολύπλοκο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό» τον οποίον σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας. (Αρριαννού 11 3)
Δαμόκλειος σπάθη: απειλητικές καταστάσεις Η φράση προέρχεται από επεισόδιο που συνέβη μεταξύ του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου και του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα , όταν ο πρώτος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο, ενώ από πάνω του κρεμόταν ξίφος σε μια τρίχα αλόγου.
Διέβην τον Ρουβίκωνα : σε περιπτώσεις που λαμβάνεται μία παράτολμη απόφαση. Η φράση αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος όταν το 49 π.Χ. αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία, πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα κατευθυνόμενος προς την Ρώμη.
Δούρειος Ίππος: αναφέρεται σε περιπτώσεις δολιότητας, ή δώρων τα οποία υποκρύπτουν δόλο. Η φράση προέρχεται από τον Όμηρο και αναφέρεται κατά την περίοδο των Τρωικών πολέμων τότε που οι Έλληνες ενώ χάρισαν στους Τρώες ξύλινο άλογο μεγάλων διαστάσεων ως αφιέρωμα στους Θεούς, στο εσωτερικό του ήταν κρυμμένοι ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, οι οποίοι άνοιξαν τις πύλες της Τροίας στους υπόλοιπους Έλληνες (Ομήρου Οδύσσεια λ 529)
Δρακόντεια μέτρα: αναφέρεται σε περιπτώσεις λήψης αυστηρών – σκληρών μέτρων Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα (7ος αιώνας π.Χ) αρχαίο νομοθέτη των Αθηνών, ο οποίος ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε.
Eξ απαλών ονύχων: αναφέρεται στην νηπιακή ηλικία κυριολεκτικά, ή σε παλαιότερη χρονική περίοδο μεταφορικά. Η φράση χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος έχει μαλακά νύχια.
Έπεα πτερόεντα: αερολογίες, αβάσιμα επιχειρήματα. Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια όταν εκστομίζονται τα παίρνει ο αέρας. (Ομήρου Ιλιάδα Α 201)
Επί ξυρού ακμής : στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο. Ομηρική φράση η οποία ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον παροτρύνει για συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. (Ομήρου Ιλιάδα Κ 173)
Εκατόμβη: Θυσία με πολλά θύματα, μεγάλη απώλεια. Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία κατά την οποία γινόταν προσφορά από εκατό βόδια στους θεούς. (Ομήρου Ιλιάδα Α 65)
Ες αύριον τα σπουδαία: Αργότερα θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά ζητήματα – θέματα, αναβολή. Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν έλαβε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα. (Πλουτάρχου Πελοπ. 10)
Ή ταν ή επί τας : Ή θα την φέρεις νικητής (ασπίδα) ή θα σε φέρουν επάνω της νεκρό.................ή θα επιτύχουμε, ή θα αποτύχουμε. Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο. (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16)
Ήξεις αφήξεις: Λέγεται όταν κάποιος αλλάζει συνεχώς γνώμη. Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού.
Κέρβερος: Σκληρός, ανυποχώρητος. Προέρχεται από το ομώνυμο τέρας που φύλαγε τον Άδη και δεν επέτρεπε την είσοδο.
Κέρας Αμαλθείας: Παραπέμπει σε πλούτο – αφθονία υλικών αγαθών. Η φράση προέρχεται από περιστατικό όπου η Αμάλθεια έτρεφε το μικρό Δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι.
Και συ τέκνον Βρούτε: Φράση που απευθύνεται σε πρόσωπα που προδίδουν την εμπιστοσύνη μας.Την είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του.
Κόπρος του Αυγείου: Συγκεντρωμένες ατασθαλίες – καταστάσεις οι οποίες δύσκολα διορθώνονται. Η φράση προέρχεται από άθλο του Ηρακλή, κατά τον οποίο καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου.
Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματα και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια. Η φράση προέρχεται από Αισώπειο μύθο σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντάς του την παραπάνω φράση. (Αισώπου Μύθοι «Ανήρ Κομπαστής»)
Mηδένα προ του τέλους μακάριζε : Μην βιάζεσαι να μακαρίσεις κάποιον πριν το τέλος. Με αυτή τη φράση σχολίασε ο Σόλωνας τους θησαυρούς του Κροίσου, όταν ο τελευταίος τους έδειξε με υπερηφάνεια. (Ηροδότου Ι 32 7)
Κύκνειο άσμα: Η τελευταία ενέργεια – πράξη – έργο κάποιου. Προέρχεται από το τελευταίο τραγούδι του κύκνου πριν το θάνατό του. (Πλάτωνος Φαίδων 84 Ε)
Ιστός της Πηνελόπης : Λέγεται για έργο που δεν τελειώνει. Η φράση είναι από τον Όμηρο όπου στην Οδύσσεια αναφέρεται στην Πηνελόπη η οποία ύφαινε ένα ύφασμα την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα, θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας από την Τροία. (Ομήρου Οδύσσεια τ 149)
Κουτί της Πανδώρας : Εμφάνιση πολλών δεινών ταυτόχρονα. Η φράση προέρχεται από τη μυθολογία, σύμφωνα με την οποία ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους έδωσε στην Πανδώρα ως δώρο ένα κιβώτιο γεμάτο με όλες τις συμφορές, με αποτέλεσμα μόλις το άνοιξε να βγουν όλα τα δεινά, εκτός από την ελπίδα.
Ο κύβος ερρίφθη: Η απόφαση έχει ληφθεί. Τη φάση είπε ο Καίσαρας όταν αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο. Οι λατινομαθείς ευρωπαίοι το λένε στα λατινικά alea jacta est.
Προκρούστειος Κλίνη: Προσαρμογή κάποιας κατάστασης βάσει συμφέροντος. Προέρχεται από τον μυθικό κακούργο Προκρούστη ο οποίος έδενε τα θύματά του σε κρεβάτι κι έπειτα τους έκοβε ή εξάρθρωνε τα πόδια, προκειμένου να τους φέρει σε ίσο μήκος με το κρεβάτι.
Μέμνησο των Αθηναίων : Μην ξεχνάς αυτόν που πρόκειται να εκδικηθείς.Τη φράση έλεγε καθημερινά ένας υπηρέτης στο Δαρείο (κατόπιν εντολής του) υπενθυμίζοντας ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, διότι συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων. (Ηροδότου V 105)
Μερίς του λέοντος : Το μεγαλύτερο μερίδιο. (Αισώπου μύθοι «Λέων και αλώπηξ»)
Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας : Όταν λέγονται ήδη γνωστά πράγματα. Η φράση λέγεται διότι στην Αθήνα η γλαύκα, η κουκουβάγια, ήταν γνωστή, σαν σύμβολο της Αθήνας και εικονιζόταν παντού, όπως στις στροφές των σπιτιών, στα νομίσματα κ.λ.π. (Αριστοφάνη, Όρνιθες, 301)

Η δειλία ήταν άγνωστη λέξη στην Αρχαία Σπάρτη




 Ο σπαρτιάτικος στρατός ήταν, ίσως, η πιο τρομερή πολεμική μηχανή του αρχαίου κόσμου. Αυτή η πολεμική μηχανή με την απίστευτη πειθαρχεία και εκπαίδευση κατάφερνε πολύ καλά για αιώνες να καλύπτει το μεγαλύτερο και βασικότερο ελάττωμά της, που βεβαίως δεν ήταν άλλο από την αριθμητική της σύσταση.



Οι Σπαρτιάτες οπλίτες φορούσαν πάντα κόκκινο μανδύα, γιατί κάλυπτε το αίμα εάν πληγώνονταν και επίσης, κατά το Λυκούργο, τρόμαζε
κατά κάποιο τρόπο τον αντίπαλο. Στις μάχες οι Σπαρτιάτες οπλίτες δεν φορούσαν σανδάλια, αλλά πήγαιναν ξυπόλητοι, για να διατηρείται πιο σταθερή η φάλαγγα.

Στη Σπάρτη υπήρχε η αντίληψη ότι οι στρατιώτες έπρεπε να γυρίσουν από τη μάχη νικητές ή πεθαμένοι, αν και δεν υπήρχε νόμος που καταδίκαζε αυτούς που εγκατέλειπαν τη μάχη, αλλά αυτοί τότε περιθωριοποιούνταν από την κοινωνία, όπως ο Αριστόδημος που έφυγε από τις Θερμοπύλες με διαταγή του Λεωνίδα να ειδοποιήσει ότι οι Έλληνες είχαν περικυκλωθεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν πάνε στη μάχη, όταν η μητέρα έδινε την ασπίδα στο γιο της, έλεγε «ή ταν, ή επί τας», δηλαδή «ή με αυτήν θα γυρίσεις νικητής ή επάνω σε αυτήν νεκρός».

Την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, όλες οι ασπίδες των Σπαρτιατών είχαν γραμμένο το γράμμα Λ (λάμδα), που αντιπροσώπευε τη Λακεδαιμονία.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης ότι άφηναν μακριά μαλλιά και χτενίζονταν πριν τις μάχες, που θεωρείτο την εποχή εκείνη κυρίως προ σπαρτιατικό χαρακτηριστικό.

Την Αρχαϊκή Εποχή φορούσαν κορινθιακό κράνος, περικνημίδες και μπρούτζινο θώρακα, αν και μετά τους Περσικούς Πολέμους, όταν και οι πόλεμοι έγιναν πιο ανοιχτοί αντικατέστησαν τον μπρούτζινο θώρακα με το λινοθώρακα ή με τον πιο ελαφρύ εξώμη. Κύρια όπλα τους ήταν το δόρυ, η ασπίδα και το ξίφος.

Την εποχή του Κλεομένη του Γ’, τον 3ο αιώνα π.Χ., ο σπαρτιάτικος στρατός εξοπλίστηκε με την μακεδονική σάρισα.

Δειλός εχαρακτηρίζετο οποιοσδήποτε πολίτης,οπλίτης της αρχαίας Σπάρτης υποχωρούσε εμπρός στόν εχθρό, άνευ εντολής που αφορούσε τέτοιον τακτικό ελιγμό,εαν λιποτακτούσε και τέλος εάν αιχμαλωτίζετο.

Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος ηταν το να χάσει τα πολιτικά του δικαιώματα και να υποβιβασθεί απο την πρωτεύουσα τάξη των Ομοίων σε αυτήν των Μειόνων.

Η αντιμετώπιση των δειλών ήταν τελείως διαφορετική στην Σπάρτη απο οτι στην υπόλοιπη Ελλάδα.Στίς διάφορες Ελληνικές πόλεις συνήθως, δεν επιβάλετο κάποια ιδιαίτερη ποινή.

Διατηρούσαν το δικαίωμα της συναναστροφής με τους γενναίους συμπολεμιστές τους εντός και εκτός στρατεύματος.

Αντιθέτως στην Σπαρτιατική κοινωνία η δειλία θεωρείτο το μεγαλύτερο όνειδος και η αυτοκτονία ήταν απολύτως προτιμητέα.Αναφέρω παρακάτω τις κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ζούσε ο Σπαρτιάτης που υποτίθεται οτι δείλιασε στην μάχη.

Πάντως κατά την προσωπική μου γνώμη θεωρώ απίθανο να υπήρξε ποτέ τέτοιο φαινόμενο.Οι μόνες περιπτώσεις που επέζησαν ηταν παρανοήσεις εντολών στην μάχη,;h πρωτοβουλίες για διαφορετική δράση εκτός εντολών,πού τιμωρήθησαν για λόγους αρχής και μόνον.Πραγματική δειλία δεν αναφέρθηκε ποτέ.Αντιθέτως απίστευτη εμμονή για την νίκη,οσο και αν αυτή η οδός συναντούσε τον θάνατο.

1.Εχανε τα πολιτικά του δικαιώματα.
2.Απεμακρύνετο απο την κοινή ζωή στην συσκοινία που αποτελούσε το κέντρο της ζωής μαζί με το στρατόπεδο.
3.Αποκλειόταν απο αθλοπαιδειές και χορού.
4.Δεν γινόταν αποδεκτός στην Εκκλησία του Δήμου δηλ την Απέλλα,ισχυρώτατο λαικό όργανο δημοκρατικής διοικήσεως.
5.Απουσίαζε η σύζυγος κατ εντολήν των νόμων απο την οικία ώστε να μην έρχεται σε επαφή μαζί του και ταυτοχρόνως οι κόρες,εαν υπήρχαν,διαβιούσαν σε κατ οίκον περιορισμό.
6.Υπόκειτο στον εξευτελισμό, ανα πάσα στιγμή να ξυλοκοπείται απο οποιοδήποτε άλλο πολίτη ήθελε να τόν ταπεινώσει,δίχως να του παρέχεται δικαίωμα απο τον νόμο να προσφύγει σε αυτόν
7.Οι συμπολίτες του δεν συνομιλούσαν κάν μαζί του
8.Όταν εσυναντάτο με άλλον πολίτη έπρεπε να παραμερίσει ταπεινούμενος, και ήταν αναγκασμένος να δίδει την θέση του όταν ευρισκόταν καθήμενος σε οπιονδήποτε την ζητούσε, ακόμη και εαν αυτός ήταν νεώτερος.
9.Του απηγορεύετο να περιποιείται τον εαυτόν του και να καλωπίζεται.
10.Κατά την διάρκεια της μάχης ο βασιλεύς στρατηγός είχε δικαίωμα να εκτελέσει επι τόπου όποιον αντιλαμβανόταν να απομακρύνεται δολίως απο το πεδίο της συγκρούσεως.

Ο οπλίτης ο οποίος στο πεδίο της μάχης θα εδείλιαζε, έθετε σε άμμεσο κίνδυνο την ζωή του,την ζωή των συντρόφων του και όλου του στρατεύματος φυσικά, αφού ανήκαν όλοι σε ένα πλέγμα πλήρως λειτουργικό.Πρόδιδε τον εαυτόν του,τα πιστεύω του,την Πατρίδα,τους συμπολεμιστές,τις οικογένειες όλων,την Σπάρτη.

Η Φάλαγξ έφθασε στο τεχνικό αποκορύφωμ;a της, μέσω της Λακωνικής πολεμικής πρακτικής.Η Φάλαγξ όμως προϋπέθετε υπερβολικά σφιχτή τάξη,ζυγούς,οργάνωση.Το παραμικρό ατόπημα,εκουσίως η ακουσίως,μετεδίδετο σαν ενεργειακό κύμα, που κατέστρεφε όλο το στράτευμα.Ή τουλάχιστον το επηρέαζε σφόδρα.



Αυτό το γνώριζαν όλοι άριστα,το γνώριζε και η Σπαρτιάτισσα μητέρα που λόγω σοφίας και γνώσεως των συνθηκών, εδιδε εντολή στον ένστολο γιό της Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ δηλ να γυρίσει νικητής μεταφέροντας την Ασπίδα του η να τον φέρουν νεκρόν επάνω σε αυτήν.

Η έννοια της τιμής και της ανδρείας, μαζί με το διαρκώς ζείν κατά φύσιν και διαρκώς φιλοσοφείν, ήταν ο πυρήνας της Λακωνικής ζωής.Η κοσμοθεωρία του Σπαρτιάτου, αφορούσε την Ορθή αντιμετώπιση της Ζωής και του Θανάτου.

Των δυο αλληλένδετων όψεων.Των δύο πυλών που η μία οδηγεί στην άλλη.Ας μην ξεχνούμε το πανάρχαιο έθιμο της ταφής των νεκρών στα προαύλια των οικιών ,και μάλιστα κατά το ήμισυ μέσα στην γη,ώστε να γίνεται ορατή η τρομερή μεταβολή του σώματος και να κατανοούν όλοι την φθαρτή φύση της ύλης. Ή μάλλον τον εν γένει προορισμό της να μεταβάλλεται,αφού θάνατος πλήρης δεν νοείται,ούτε ανυπαρξία φυσικά.

Η κοινωνική ζωή,μαζί με την ζωή του στρατοπέδου αλλά και τις πολεμικές επιχειρήσεις ήταν κυρίως εκπαίδευση,πρακτική,και υλοποίηση των Ιδεών της Σπάρτης.Ο Πόλεμος δεν αποσκοπούσε σε νίκες για εξουσία και υλικές απολαβές παρά μόνον σε διαρκή εφαρμογή σκέψεως,θεωρημάτων,στρατηγημάτων που αποτελούσαν το εκπαιδευτικό σύστημά τους.

Κυρίως όμως ήταν το αναγκαστικό μέσον εγκαθιδρύσεως Πολιτευμάτων Άμεσης Δημοκρατίας στις Ελληνικές Πόλεις Κράτη.Απαραίτητη λοιπόν η συνεχής πίστις σε ιδανικά,η ατελείωτη επιμονή για την πραγματοποίηση των στόχων.Και πρωτίστως Αρετή.Πολεμική Αρετή.Το άλλο άκρον από αυτό της δειλίας.

Αν αναλογισθούμε τούς ατελείωτους πολέμους που ιστορικά, η Σπάρτη πήρε μέρος, και μάλιστα πολλούς εξ αυτών, τους εξετέλεσε μόνη,απορούμε πώς, συγκεκριμένος αριθμός ανθρώπων, οι οποίοι, αποτελούσαν τους πολίτες και φυσικά τον στρατό της Σπάρτης,υπερβολικά μικρός με οποιοδήποτε μέτρο σύγκρίσεως,κατάφερε να κυριαρχήσει, ενώ το αναμενόμενο θα ήταν να έχει εξαφανισθεί όλος ο πληθυσμός της σε ελάχιστα χρόνια.

Αντιθέτως η Σπάρτη ως δύναμις, αλλά και ως ιδέα, διήρκεσε τουλάχιστον κατά τους μετριοπαθεστέρους υπολογισμούς μια ολόκληρη Χιλιετία.Συνεχίζοντας μέσω της Ρώμης και όλων των άλλων συνεχιστών να θριαμβεύει.

Αυτό οφείλετο στην απαράμιλλη στρατηγική της που όμως εβασίζετο,στο βαθμό τόλμης και θελήσεως για δράση και πραγματοποίηση των σχεδίων,των πολιτών,οπλιτών της Σπάρτης.

Κατανοούμε πιστεύω, ότι η Σπάρτη ήταν ένα εγχείρημα που αφορούσε την ίδια,την Ελλάδα και τον κόσμο γενικώτερα. Αφορούσε τον πολιτισμό και την αληθινή,πρακτική φιλοσοφία,δηλ την ίδια την Ζωή.

Η Αρετή γενικώς,και η Ανδρεία ειδικώτερα ήταν τα κλειδιά της επιβιώσεως και της επιτυχίας.Η Δειλία εσήμαινε πλήρη αποτυχία στην προσωπική φιλοσοφική πορεία του κάθε ατόμου και φυσικά της ίδιας της Σπάρτης ως Ιδέας,Προτύπου και Πράξεως.


Πηγή:

Οι περιπλανήσεις της Ψυχής-πεταλούδας προς την Αθανασία.



Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές», καθώς πιστευόταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών. Οι Έλληνες απεικόνιζαν την Ψυχή των νεκρών σαν μικρά φτερωτά όντα, ως πτηνά, νυκτερίδες, χρυσαλλίδες, τα οποία καλούνται και «ψυχές» ζωγράφιζαν την Ψυχή στα αγγεία τους σαν φτερωτό Ον, κόρη ή παιδί, που έβγαινε από το στόμα των πεθαμένων, συμβολίζοντας την ζωή που φεύγει με την τελευταία πνοή…. Αυτή, είναι η ψυχή που ελευθερώνεται με την τελευταία πνοή θανάτου της ύλης.
Έτσι αρχικά η ψυχή συνδεόταν με την Πνοή το ζωτικό άνεμο, το πνεύμα. Ύστερα ταυτίστηκε με την πεταλούδα ως σύμβολο, δηλ. ένα σκουλήκι (το γήινο υλικό σώμα) που έχει φτερά πετάει, έχει μικρή διάρκεια ζωής είναι ασταθές και δεν παίρνει ύψος.



Αυτός είναι ο ψυχισμός μας, αντίθετα με τον Αετό, σύμβολο των θείων Πνευματικών δυνάμεων.
Άλλωστε, η αρχαία ελληνική ονομασία της πεταλούδας είναι «ψυχή».
Στην ελληνική γραμματεία η λέξη «ψυχή» πρωτοαπαντάται στον Όμηρο. Η λέξη ‘ψυχή’ προέρχεται από το ρήμα ‘ψύχω’, δηλαδή ‘αναπνέω’. Επομένως, ‘ψυχή’ σημαίνει ‘πνοή’, και συνεπώς ‘ζωή’, αφού δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς πνοή.
Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν την πεταλούδα «σκώληκα ή καμπή», ενώ τη χρυσαλλίδα, το επόμενο δηλαδή στάδιο μεταμόρφωσης από την κάμπια, «νεκύδαλλο», που σημαίνει «περίβλημα νεκρού» μέσα από το οποίο βγαίνει η πεταλούδα/ψυχή. Σύμφωνα πάλι με την ελληνική θρησκεία, ο Ύπνος και ο Θάνατος είναι αδέλφια ότι τα όνειρα έρχονται στον ύπνο με μια πεταλούδα. Επομένως, δεν είναι παράδοξο που οι αρχαίοι Έλληνες ισχυρίζονταν ότι όταν κοιμόμαστε είναι σα να είμαστε χρυσαλλίδες –φαινομενικά νεκροί, αλλά η πεταλούδα/ψυχή μας είναι ελεύθερη και ενεργητικότατη κατά την διάρκεια του ύπνου μας.

Στην ελληνική μυθολογία η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο από τον Δία και η μυθολογική εικονοπλασία την αναπαριστά πολλές φορές με φτερά πεταλούδας. Απελευθερωμένο από τον θάνατο το σώμα της Ψυχής θα μπορούσε να πετάξει ελεύθερα στα ύψη, αναχωρώντας από τα δεσμά της χρυσαλλίδα της. Είναι ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής, η οποία απεικονίζονταν με φτερά πεταλούδας, μιας και η πεταλούδα συμβολίζει την ψυχή.

Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και προσπάθησε μ’ ένα λυχνάρι να δει ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του θεού Έρωτα. Στο μύθο η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα και ο μύθος ερμηνεύεται βάσει αυτής της διπλής ιδιότητας. Είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά εξαιτίας των λαθών της πρέπει να υποβληθεί σε ορισμένες δοκιμασίες πριν επιτύχει την μακαριότητα της αθανασίας. Η νυχτοπεταλούδα που προσελκύεται από τη φλόγα, σαν την ψυχή που προσελκύεται από τις θεϊκές αλήθειες, καίει τα φτερά της.
Στην αρχαία Ελλάδα, η πεταλούδα σχετίζονταν με τον Θεό Ερμή ως Ψυχοπομπό.

Ο Τρίπτυχος -Τρισμέγιστος- Θεός Ερμής εμφανίζεται με τρεις ιδιότητες/επίπεδα, που μπορούν να σχετιστούν με τα τρία στάδια της ύπαρξης της πεταλούδας:
α) Είναι ο Προστάτης των εμπόρων, των ταξιδευτών και των κλεφτών. Αυτή είναι η πλέον υλιστική και ‘ρηχή’ πτυχή του Ερμή.
Ομοίως, το πρώτο στάδιο της πεταλούδας είναι η αχόρταγη κάμπια, που το μόνο που κάνει είναι να τρώει διαρκώς.
β) Είναι ο Αγγελιοφόρος των Θεών. Αυτή είναι η ανώτερη πτυχή του Ερμή.

Στην πραγματικότητα σ’αυτό του το επίπεδο δεν κάνει τίποτε άλλο πέραν του να μεταφέρει μηνύματα από τους Θεούς στους ανθρώπους και από τους ανθρώπους στους Θεούς.
Σ’αυτό του το επίπεδο δεν μπορεί να σχετιστεί απόλυτα ούτε με τα επίγεια θέματα ούτε με τα ουράνια. Είναι μονάχα ο μεσάζοντας.
Ομοίως, το δεύτερο στάδιο της πεταλούδας είναι η χρυσαλλίδα, η οποία δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να… περιμένει. Κλεισμένη στο κουκούλι της, επεξεργάζεται τα όσα αφομοίωσε ως κάμπια και αναμένει την μεταμόρφωσή της σε πεταλούδα.
γ) Είναι ο Ψυχοπομπός και για τους Μυστικιστές ο Δάσκαλος.

Αυτό είναι το ανώτατο επίπεδο του Ερμή. Είναι ο οδηγός των ψυχών και δάσκαλος όσων επιθυμούν να μάθουν τα μυστικά των Θεών και του σύμπαντος.
Με τον Ερμή στο πλευρό του, ο άνθρωπος μπορεί να μεταμορφωθεί από αδαής μαθητευόμενος σε σοφός μύστης.
Ομοίως, στο τελευταίο στάδιό της, η χρυσαλλίδα σπάει το κουκούλι της και εμφανίζεται ως πανέμορφη πεταλούδα.
Η μεταμόρφωσή της, από ασήμαντη κάμπια σε ύπαρξη ομορφιάς κι ελευθερίας, ολοκληρώθηκε.
Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να τοποθετούσαν χρυσαφιές πεταλούδες στους τάφους, συμβολίζοντας τον Ερμή ως Ψυχοπομπό, που θα οδηγήσει την ψυχή του νεκρού στην άλλη ζωή.
Από την Μινωική Κρήτη σε σφραγιδόλιθο βλέπουμε αυτήν την πεταλούδα, με απλωμένα φτερά, που έχουν σχήμα ματιού και συμπληρώνονται κάτω από τρεις ομόρροπες καμπύλες γραμμές. Το σώμα είναι ατρακτόσχημο, με λεία επιφάνεια.

Επίσης έχουν βρεθεί πεταλούδες σε σφραγίδες στα Γουρνιά, στην Κνωσό, στην Αγ. Τριάδα, στο Ρούτσι της Πύλου. Ο Evans τονίζει την συμβολική σημασία της παράστασης της πεταλούδας, όπως και της χρυσαλλίδας, για την Αθανασία της Ψυχής. Πιστεύει ακόμη ότι οι σφραγίδες με πεταλούδες κατέχουν μαγική δύναμη, για την προφύλαξη από τα πνεύματα. Πολλοί άνθρωποι εμπνέονται τόσο από την ιδέα της μεταμόρφωσης, ώστε θεωρούν πως οι πεταλούδες δε θα μπορούσαν ποτέ να έχουν εξελιχθεί κατά τη διάρκεια των εκατομμυρίων ετών εξέλιξης χωρίς τη θεϊκή παρέμβαση.

Είτε όμως είναι έργο θεϊκής παρέμβασης ή απλά μια διαδικασία της φύσης, εκείνο που πυροδοτεί την ανθρώπινη φαντασία είναι ή ίδια η έννοια της μεταμορφωτικής διαδικασίας και της ελευθερίας που συνεπάγεται η δυνατότητα της πτήσης. Φαίνεται να αγνοεί το ανθρώπινο πλάσμα πως προέρχεται από το ίδιο κουκούλι της σκοτεινής μήτρας και πως υφίσταται την ίδια μετουσιωτική διαδικασία, ή απλά αναγνωρίζει ενδόμυχα κάποια συγγένεια σε τούτη τη διαδικασία; Ο κύκλος μεταμόρφωσης της πεταλούδας συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα εν είδει μαγείας.

Η ανθρώπινη αλλαγή ακολουθεί τους δικούς της χρονικούς περιορισμούς και περνά συνήθως απαρατήρητη. Είναι όμως η ίδια μεταμόρφωση και ακολουθεί τους ίδιους αμετάβλητους εξελικτικούς νόμους, έως ότου φθάσει στη δική της πτήση.

«Το γνωρίζεις ότι είναι η πεταλούδα που μας φέρνει τα όνειρά μας, που μας φέρνει τα νέα όταν κοιμόμαστε» – Μαυροπόδαρος Ινδιάνος
«Ήμουν πριν άνθρωπος που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα ή μήπως είμαι τώρα πεταλούδα που ονειρεύεται ότι είναι άνθρωπος;» – Τσουάνγκ Τζου

Πηγή: http://maiandros.blog-spot.gr/2015/01/06/i-periplanisis-tis-psichis-petaloudas-pros-tin-athanasia/

Τι είναι το μώλυ και το νηπενθές που έρχονται με συνταγή από τον... Όμηρο

Τι είναι το μώλυ και το νηπενθές που έρχονται με συνταγή από τον... Όμηρο

Διαθέτουμε ως χώρα το 40% των φαρμακευτικών φυτών της Ευρώπης. Και όμως, δεν παράγουμε ούτε εξάγουμε κανένα φυτικό σκεύασμα.

Η μόνη παραγωγή αφορά αρωματικά φυτά, αλλά γίνεται σε μικρή κλίμακα (0,05% της καλλιεργήσιμης έκτασης). Με 700 ιθαγενή φυτά, η Ελλάδα έχει τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης και θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε μία αγορά που γνωρίζει μεγάλη αύξηση. Παρά την πλούσια και γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη χλωρίδα, η χώρα μας δεν περιλαμβάνεται καν στον ευρωπαϊκό χάρτη εξαγωγής φαρμακευτικών φυτών με... συνταγή από την Οδύσσεια.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, χθες σε ημερίδα που διοργάνωσαν ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ) και το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, με θέμα «Τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά ως μοχλός αέναης ανάπτυξης της χώρας».

Ο πρόεδρος του Οργανισμού, κ. Δημήτρης Λιντζέρης, υπογράμμισε ότι η ανάπτυξη της χώρας θα μπορούσε να στηριχθεί στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, μεταξύ των οποίων και η σύνδεση της επιστημονικής έρευνας με τους καρπούς της γης.

Η χώρα μας -είπε- έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παρασκευή φυτικών εκχυλισμάτων με φυτικές προδιαγραφές, φαρμάκων φυτικής προέλευσης, καλλυντικών και συμπληρωμάτων διατροφής.

Σύμφωνα με τον κ. Λιντζέρη, ο ΕΟΦ στοχεύει στην ενδυνάμωση των ερευνητικών προγραμμάτων και στη διασφάλιση της συνεργασίας δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Στοχεύει, επίσης, να αναδείξει τη χρησιμότητα των προϊόντων αυτών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι ομιλητές της ημερίδας έκαναν λόγο για μία χαμένη επενδυτική ευκαιρία από την πλευρά της Ελλάδας, με δεδομένο ότι τα φαρμακευτικά φυτά έχουν ζήτηση σε αναδυόμενες και μεγάλες αγορές, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία.

Τον εθνικό μας θησαυρό, όμως, εκμεταλλεύονται τρίτες χώρες. Ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι η αστυνομία συνέλαβε πρόσφατα ομάδα Αλβανών στα βουνά της Ηπείρου και κατάσχεσε 4,5 τόνους τσάι του βουνού.

Ο πρόεδρος του ΕΟΦ τόνισε ότι η Αλβανία είναι η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα σε εξαγωγές φαρμακευτικών φυτών, μετά τη Γερμανία και τη Βουλγαρία. Την ίδια ώρα, η χώρα μας, με την πλουσιότερη χλωρίδα φαρμακευτικών φυτών, δεν περιλαμβάνεται στον συγκεκριμένο χάρτη.

Φυτικές θεραπείες

Οι φυτικές θεραπείες είναι επιστημονικά αποδεκτές και σήμερα: Οι εθνικές αρχές της Κόστα Ρίκα συνήψαν συμφωνία με πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία, με σκοπό την εκμετάλλευση του φυτικού της πλούτου. Οι αρμόδιες αρχές της Ινδίας εκδίδουν σε ετήσια βάση δύο τόμους του «Εθνικού Συνταγολογίου», στον δεύτερο τόμο του οποίου γίνεται εκτενής αναφορά στα σκευάσματα του Ιπποκράτη και του Γαληνού. Με βάση τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα, φαρμακευτική εταιρεία ερευνά την πιθανότητα παρασκευής φαρμάκου κατά της νόσου Αλτσχάιμερ.

Μιλώντας στην ημερίδα, ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Πάρις Κουκουλόπουλος ανέφερε ότι το νέο θεσμικό πλαίσιο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία εθνικού καταλόγου αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών. Τόνισε, δε, ότι οι δράσεις της νέας αγροτικής πολιτικής αποτελούν «διαβατήριο» για μεγάλη ανάπτυξη του εν λόγω κλάδου.

Ο πρόεδρος του ΕΟΦ εξέφρασε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παραγωγική δραστηριότητα. Εχει την ευκαιρία να αποτελέσει μία από τις βασικές χώρες παραγωγής πρώτης ύλης, καταλαμβάνοντας σημαντικό μερίδιο στην αγορά.

Πολυεθνική

Ερευνες για τα φάρμακα των αρχαίων

Μεγάλη πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία έχει χρηματοδοτήσει έρευνες στο κείμενο της Οδύσσειας, με θέμα τον εντοπισμό φυτικών σκευασμάτων, ενώ οι Ινδοί κάνουν πειράματα, προκειμένου να διαπιστώσουν ποια φάρμακα του Ιπποκράτη είναι αξιοποιήσιμα σήμερα.

Στις ραψωδίες του Ομήρου υπάρχουν αναφορές σε ανδροφόρα, δηλαδή δηλητηριώδη βότανα, για οδυνήφατα φάρμακα, δηλαδή παυσίπονα, και λυγρά, δηλαδή επιβλαβή φάρμακα που επιδρούσαν στον ψυχισμό.

Η Κίρκη χρησιμοποιούσε λυγρά φάρμακα, ενώ ο Ερμής φέρεται να έδωσε τον Οδυσσέα μώλυ ως αντίδοτο στα λυγρά. Το μώλυ περιείχε μάλλον είδος κρεμμυδιού, σκόρδου, μανδραγόρα και τουλίπα. Θεωρείται ως αντιχολινεργικό αντίδοτο, το οποίο αντιμετωπίζει δηλητηρίαση από αλκαλοειδή.

Στην Οδύσσεια αναφέρεται, επίσης, το νηπενθές, το οποίο χαρακτηρίζεται ως κατευναστικό και παυσίλυπο. Προκαλούσε, προφανώς, αύξηση της σεροτονίνης.

Οι αρχαίοι Ελληνες, με βάση το πείραμα, την παρατήρηση, με κριτικό πνεύμα και επιστημονική θεώρηση, έθεσαν τη βάση των επιστημών.

Ο Ιπποκράτης

Επί των ημερών του Ιπποκράτη η Ιατρική και η Θεραπευτική παύουν να είναι θεοκρατικές. Απομακρύνονται από τη μαγεία και τη δεισιδαιμονία και αποκτούν υπόσταση ανεξάρτητης επιστήμης. Στο έργο του Ιπποκράτη αριθμούνται 336 φάρμακα.

Οι αρμόδιες αρχές της Ινδίας εκδίδουν σε ετήσια βάση δύο τόμους του «Εθνικού Συνταγολογίου», στον δεύτερο τόμο του οποίου γίνεται εκτενής αναφορά στα σκευάσματα του Ιπποκράτη και του Γαληνού. Με βάση τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα, φαρμακευτική εταιρεία ερευνά την πιθανότητα παρασκευής φαρμάκου κατά της νόσου Αλτσχάιμερ.

Πηγή: Εθνος

Πηγή: http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27201&subid=2&pubid=113348913

-)(- ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ 243. – Κατὰ Γαλιλαίων §§ 53-55




Η υπεροχή της ελληνικής παιδείας έναντι της εβραϊκής
Στο πολύμορφο έργο του Ιουλιανού (λόγοι, επιστολές, εριστικά συγγράμματα), το μεγαλύτερο μέρος του οποίου προέρχεται από την περίοδο άσκησης των αυτοκρατορικών καθηκόντων (361-363 μ.Χ.), ανακλάται η πνευματική του εξέλιξη που τον οδηγεί στην απόρριψη του Χριστιανισμού και στην προσήλωση στη νεοπλατωνική φιλοσοφία.

Ανιχνεύεται επίσης η θεωρητική θεμελίωση των μεταρρυθμιστικών μέτρων που πήρε προς όφελος της παλαιάς θρησκείας και εις βάρος της καθολικής επικράτησης του Χριστιανισμού.

Ως προς το ύφος το έργο του χαρακτηρίζεται από το πλήθος των απηχήσεων της κλασικής λογοτεχνίας, ενώ η αξία του ως ιστορικής πηγής έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι παρέχει ζωντανή εικόνα των ιδεολογικών συγκρούσεων της εποχής.

Τα αποσπάσματα του έργου Κατὰ Γαλιλαίων που γνωρίζουμε, προέρχονται από το Κατὰ Ἰουλιανοῦ σύγγραμμα του Κυρίλλου επισκόπου Αλεξανδρείας, ο οποίος γύρω στο 440 μ.Χ., επιχειρώντας να το αναιρέσει παράγραφο προς παράγραφο, παραθέτει μεγάλο μέρος του.

Στο συγκεκριμένο κείμενο ο Ιουλιανός επιχειρεί εκτεταμένο λογικό έλεγχο των βιβλίων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, προκειμένου να επιτύχει τον βασικό του στόχο, δηλ. να δείξει την ανωτερότητα του ελληνικού πολιτισμού έναντι της χριστιανικής θρησκείας. Σχετική είναι και η επιδίωξή του στο απόσπασμα που ακολουθεί: να αποδείξει την υπεροχή των ελληνικών γραμμάτων έναντι των εβραϊκών.

ΚΕΙΜΕΝΟ:

"...[53] Αλλά μήπως η οργάνωση του κράτους και η μορφή των δικαστηρίων, η χρηστή και συνετή διοίκηση των πόλεων, η πρόοδος των επιστημών και η καλλιέργεια των ελευθερίων τεχνών, μήπως όλα αυτά δεν βρίσκονταν στους Εβραίους σε άγρια και βαρβαρώδη κατάσταση;
Παρά ταύτα ο άθλιος Ευσέβιος1 διατείνεται πως έχουν και αυτοί κάποια ποιήματα σε εξάμετρους στίχους. Επιδιώκει μάλιστα με ζήλο να αποδείξει ότι αναπτύχθηκε στους Εβραίους και η μελέτη της λογικής, το όνομα της οποίας το έχει ακούσει από τους Έλληνες.
Ποιο είδος όμως ιατρικής τέχνης έκανε την εμφάνισή του στους Εβραίους, όπως στους Έλληνες η ιατρική του Ιπποκράτη και μερικών άλλων σχολών που ακολούθησαν χρονικά; [54] Συγκρίνεται ο "σοφότατος" Σολομών με τον Φωκυλίδη ή τον Θέογνη ή τον Ισοκράτη2 από την πλευρά των Ελλήνων; Από πού και ώς πού;

Αν συνέκρινες έστω τις παραινέσεις του Ισοκράτη με τις Παροιμίες εκείνου, θα κατέληγες, είμαι βέβαιος, στο συμπέρασμα ότι ο υιός του Θεοδώρου3 είναι ανώτερος από τον "σοφότατο" βασιλέα.
«Ο Σολομών όμως», απαντά, «είχε εντρυφήσει και στη θεουργία».4 Και λοιπόν;
Μήπως και αυτός δεν ελάτρευσε τους δικούς μας θεούς εξαπατημένος, καθώς λένε, από τη γυναίκα του;5 Οποία υπεροχή! Τι πλούτος σοφίας! Δεν κατανίκησε την ηδονή και τον παραπλάνησαν τα λόγια μιας γυναίκας!
Όμως αν εξαπατήθηκε από μια γυναίκα, μην τον χαρακτηρίζετε σοφό.
Αν πάλι είστε πεπεισμένοι ότι ήταν σοφός, μη θεωρείτε ότι εξαπατήθηκε6 από μια γυναίκα, αλλά ότι, ακολουθώντας τη δική του κρίση και σύνεση και τη διδασκαλία που του φανέρωσε ο θεός, ελάτρευσε και τους άλλους θεούς.
Γιατί ο φθόνος και ο ζήλος ούτε καν τους πιο ενάρετους ανθρώπους δεν πλησιάζουν -πόσo μάλλον απέχουν από τους αγγέλους και τους θεούς.
Ασχολείστε ως εκ τούτου με επιμέρους δυνάμεις,7 τις οποίες ασφαλώς και δεν θα έκανε λάθος κανείς, αν τις αποκαλούσε δαιμονικές.
Γιατί σ᾽ αυτές βλέπει κανείς έπαρση και ματαιοδοξία, ενώ στους θεούς δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο.

[55] Για ποιο λόγο τρέφεστε από τις γνώσεις των Ελλήνων, αν ικανοποιεί τις ανάγκες σας η μελέτη των δικών σας γραφών; Θα ήταν όμως προτιμότερο να κρατάτε τους ανθρώπους μακριά από εκείνη τη γνώση παρά από το να τρώνε τα προσφερόμενα στους θεούς σφάγια.

Γιατί από αυτά, όπως λέει και ο Παύλος,8 ουδόλως βλάπτεται εκείνος που τρώει· η συνείδηση όμως του αδελφού που τον βλέπει θα μπορούσε να σκανδαλισθεί, σύμφωνα με τα λεγόμενά σας, σοφότατοι και επηρμένοι.

Η γνώση των Ελλήνων ήταν ωστόσο η αιτία που απείχε από την αθεΐα κάθε ευγενές πλάσμα που η φύση δημιούργησε σε σας. Όποιος λοιπόν είχε νου, έστω και λίγο, αυτός εγκατέλειψε πολύ γρήγορα την αθεΐα. Καλύτερα λοιπόν να κρατάτε τους ανθρώπους μακριά από τη γνώση9 παρά από τη βρώση των σφαγίων.

Γνωρίζετε όμως, μου φαίνεται, και σεις τη διαφορετική επίδραση των δικών σας γραφών στο πνεύμα σε σχέση προς τις δικές μας, και ότι από τη μελέτη των δικών σας κανείς δεν θα μπορούσε να γίνει εξαίρετος άνδρας, ούτε καν ίσως απλώς καλός, ενώ από τη μελέτη των δικών μας καθένας θα γινόταν καλύτερος από πριν, έστω και αν στερούνταν εντελώς ευφυίας.
..............................................................................
Ιδού σαφής απόδειξη: αφού επιλέξετε κάποια από το σύνολο των παιδιών σας, ωθήστε τα να μελετήσουν τις γραφές. Και αν, όταν ενηλικιωθούν, αποδειχθούν ανώτερα από ένα δούλο, να θεωρήσετε ότι λέω ανοησίες και ότι παραφρόνησα.

Είστε, κατόπιν τούτου, τόσο δυστυχείς και ανόητοι, ώστε θεωρείτε θεϊκά τα κείμενα εκείνα από τα οποία κανένας δεν θα μπορούσε να γίνει συνετότερος, γενναιότερος ή καλύτερος από πριν, ενώ εκείνα από τα οποία μπορεί να αποκτήσει κανείς ανδρεία, σύνεση και δικαιοσύνη τα αποδίδετε στον σατανά και σ᾽ αυτούς που λατρεύουν τον σατανά!

(μετάφραση Σταύρος Τσιτσιρίδης)

Ξέρω πως θα γυρίσεις



Ξέρω πως θα γυρίσεις, καλή μου, μου το ομολογούν τα φυλλώματα της άνοιξης, ο λίβας του καλοκαιριού, ο ίδιος ο οίστρος της ανακύκλωσης των εποχών στην αέναη μορφοπλασία της ζωής και των όρων της, στον κύκλο και στην ευθεία. Θα σε φέρει και πάλι, αγαπημένη μου, στους πυρρούς γιαλούς της Ανάφης και στην αθανασία της, η ίδια η κίνηση της ιστορίας αν η ίδια είναι ευθύγραμμη, ως το έπαθλο της έσχατης μεταλλαγής και μεταμόρφωσης, η αν είναι κυκλογενής, στην άμπωτη και στην παλίρροια του χρόνου, θα έρχεσαι και θα προέρχεσαι, όταν ωριμάζουν οι όροι, ενώ το θαύμα και το τυχαίο θα ανανεώσουν την πορεία των φυσικών και των ιστορικών διεργασιών. Ναι αγαπημένη μου, θα σε φέρνουν στις ξανθιές ακρογιαλιές της Ανάφης οι ίδιοι οι όροι της αθανασίας μου, στο μέτρο που η ίδια η ιστορία δεν είναι μια αυθαίρετη συσσώρευση γεγονότων και πράξεων. Ουλή στο μέτωπο του ερωτά μας, η επιφύλαξη αυτή και η αμφιβολία, το ίδιο το τραύμα της αιωνιότητας, οδυνηρό και ανεπούλωτο, ιδιαίτερα αισθητό, όπως παραδίδω την ψυχή μου στην δραματικότητα των πιο κρίσιμων στιγμών μέσα από την αιώνια επιστροφή του ανεκπλήρωτου.



Μιχάλης Μιχαλακόπουλος

7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή





Αν σήμερα θεωρούμε την ποιητική αξία του Κωνσταντίνου Καβάφη κάτι το δεδομένο, αυτό δεν ίσχυε πάντα. Τον κατέκριναν, τον χλεύασαν σε μεγάλο βαθμό, τον παρώδησαν και πολλοί προσπάθησαν να αποδείξουν πως όσα έγραφε «δεν συνιστούσαν ποίηση». Και αυτό συνέβαινε όχι μόνο όσο ζούσε αλλά και μετά το θάνατό του.

Δεν έχει υπάρξει και ελπίζω να μην υπάρξει πιο «κακοποιημένος» από τους αναγνώστες και κάποιους εκπαιδευτικούς - εξεταστές ποιητής από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Είναι ο ποιητής που έχει διαβαστεί αποσπασματικά όσο κανένας άλλος, που έχει αναλυθεί κατά λέξη όσο κανένας άλλος- σε τέτοιο βαθμό που χάνεται ολότελα το νόημά του, σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε ζωντανό μέσα του ασφυκτιά και πεθαίνει. Είναι αυτός που όλοι έχουμε διαβάσει δίστιχά του χωρίς να γνωρίζουμε το συγκείμενο (το context) και –όπως είναι μαθηματικά λογικό και αναμενόμενο- βγάλαμε βεβιασμένα συμπεράσματα. Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις και να σου απαντήσει. Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης.Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε -κατά τ’άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή- και να είναι σε θέση να την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.

Επίσης, ένα ποίημα είναι –ευτυχώς και πάλι- κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο και λέει άλλα πράγματα στον καθένα ανάλογα με την ηλικία του, το χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τα όνειρά του, τους εφιάλτες του, τις εμμονές του, το βλέμμα του, τον τρόπο που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει. Ένα ποίημα μού λέει άλλα πράγματα από αυτά που λέει σε σένα και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20 και άλλα στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.

Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται.



7 πράγματα που μου έμαθε ο Καβάφης για τη ζωή

1. Τον φόβο σου μόνο εσύ μπορείς να τον θρέψεις και μόνο εσύ μπορείς να τον καταστρέψεις. Τα τέρατα ζουν μέσα σου και στο χέρι σου είναι μόνο αν θα τα αφήσεις να μεγαλώσουν ή όχι. Ή, όπως λέει και ο Καβάφης, «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου».

2. Οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου να είναι λίγοι και καλοί. Μην αναλώνεσαι με ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις άσχημα, που σε μειώνουν, που δεν θέλουν το καλό σου, που δεν ξέρουν να δίνουν. Μην εξαντλείσαι «μέσα στην πολλή συνάφεια του κόσμου».

3. Αυτά που δεν λες, αυτά που δεν ζεις, αυτά που δεν θες να παραδεχθείς ούτε στον εαυτό σου, τα απωθημένα και τα καταπιεσμένα σου ένστικτα είναι αυτά που θα έρθουν μια μέρα και θα σε εκδικηθούν, θα σε πνίξουν.Μην καταπιέζεις τον εαυτό σου, μην δημιουργείς αδιέξοδα εκεί που δεν υπάρχουν. Ζήσε.

4. Πόθος. Έρωτας. Σεξ. Αγάπη. Οι μεγαλύτερες κινητήριες δυνάμεις. Απόλαυσέ τες.



5. Δεν έχουν σημασία μόνο αυτά που ζήσαμε. Ίσως μεγαλύτερη σημασία έχουν αυτά που δεν ζήσαμε. Οι έρωτες οι ανεκπλήρωτοι, όλα τα «σ αγαπώ» που τσιγκουνευτήκαμε, όλα τα σώματα που αγγίξαμε μόνο νοητά, όλα τα χείλη που ονειρευτήκαμε αλλά φοβηθήκαμε να φιλήσουμε. Ίσως τα «όχι» μας μας έκαναν αυτό που είμαστε, όχι τα «ναι» μας. Ίσως.

6. Ό,τι αρχίζει, θα τελειώσει. Ό,τι δεν αρχίσει δεν θα τελειώσει και ποτέ. Έρωτας δεν είναι μόνο ό,τι εκπληρώθηκε- είναι και ό,τι πόθησες. Ίσως γι’ αυτό μας τρώνε για πάντα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν πεθαίνουν γιατί δεν κατάφεραν να γεννηθούν.

7. Το να παραδεχθούμε ότι κάτι πέθανε, ότι έκανε τον κύκλο του, ότι δεν είναι πια ό,τι ήταν, ότι το χάσαμε για πάντα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η μόνη λύση είναι, όμως, να αποχαιρετήσεις αυτό που φεύγει «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος». Τουλάχιστον «σαν». Μέχρι να γίνεις θαρραλέος.



Η ζωή και το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη σε 16 γεγονότα

1. O Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρειατης Αιγύπτου στις 29/4/1863 και πέθανε στα γενέθλιά του, στις 29/4/1933, σε ηλικία 70 ετών στην γενέτειρά του, αφού είχε νοσήσει από καρκίνο του λάρυγγα.

2. Δούλεψε ως δημόσιος υπάλληλος, ως Γραφέας στην αγγλική υπηρεσία Αρδεύσεων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων και παρέμεινε 33 χρόνια στο ίδιο γραφείο.

3. Ήταν ασυμβίβαστος στην ποίησή του, στα όνειρά του, στα ιδανικά του αλλά στην προσωπική του ζωή ο ίδιος δήλωνε «δειλός» και πάντα έβλεπε εμπόδια σε ό,τι ήθελε να κάνει.

4. Ήταν τελειομανής όσον αφορά στην ποίησή του και διακατεχόταν από ένα γόνιμο πείσμα. Επεξεργαζόταν τον κάθε στίχο με σεβασμό και πολλή προσοχή και, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, για ολόκληρα χρόνια προτού τα δημοσιεύσει.

5. Ο ίδιος θεωρούσε πως η γλώσσα είναι μία και ενιαία και δεν διάλεξε στρατόπεδο στη μάχη καθαρεύουσας- δημοτικής.

6. Οι θεματικοί κύκλοι της καβαφικής ποίησης.Ο ίδιος ο Καβάφης είχε κατατάξει τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ηδονικά ή αισθησιακά.

7. Η μορφή των ποιημάτων του: ιδιότυπη γλώσσα (μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής, με ιδιωματικά στοιχεία της Κωνσταντινούπολης), λιτός λόγος (σπάνια χρήση επιθέτων, τα οποία, όταν υπάρχουν, έχουν λόγο να υπάρχουν και δεν είναι κοσμητικά), σχεδόν ολοκληρωτική απουσία ομοιοκαταληξίας, ιδιαίτερος τρόπος χρήσης των σημείων στίξης (για να εκφράσουν π.χ. ειρωνεία).

8. Φύλαξε μυστική την προσωπική του ζωή και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και ζούσε μια διπλή ζωή. Συχνά στα ερωτικά του ποιήματα δεν προσδιορίζεται το φύλο των προσώπων ενώ σε άλλα βλέπουμε μια αποστασιοποιημένη αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο. Όσο περνούν τα χρόνια, όμως, η ομοφυλοφιλία γίνεται εμφανής στην διήγησή του και χωρίς πια ενοχές.



9. Τα ποιήματά του χαρακτηρίζονται από έναν διάχυτο ερωτισμό. Η Marguerite Yourcenar είχε σχολιάσει πως «τα ερωτικά ποιήματα του Καβάφη είναι περισσότερο ποιήματα περί έρωτος παρά προς το ερωτικό αντικείμενο».

10. Ο ίδιος προτιμούσε να δημοσιεύει τα ποιήματά του σε περιοδικά και εφημερίδες. Η πρώτη συλλογή με 154 ποιήματά του εκδόθηκε μετά το θάνατό του.

11. Στο τελευταίο του διαβατήριο σημείωσε ως επάγγελμα τη λέξη «ποιητής».



12. Πριν πεθάνει είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στην Αθήνα, στην οποία έχασε τη φωνή του και αναγκαζόταν να επικοινωνεί με σημειώματα.

13. Η καβαφική ποίηση σήμερα έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και εκτιμάται παγκοσμίως.

14. Το σπίτι όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Αλεξάνδρεια έγινε μουσείο το 1992 και βρίσκεται στον αριθμό 4 της οδού Κ. Καβάφη, όπως μετονομάστηκε προς τιμήν του ποιητή.

15. Τη μέρα που πέθανε, αδυνατώντας να μιλήσει, ζωγράφισε μια τελεία και έναν κύκλο γύρω από αυτήν.

16. Δεν πήρε ποτέ Νόμπελ Λογοτεχνίας. Τελικά, όμως, αυτό δεν έπαιξε ρόλο στην παγκόσμια αναγνώριση του έργου του.



Σκίτσο του καλλιτέχνη David Hockney

Αυτοβιογραφικό σημείωμα του Κ. Π. Καβάφη
Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ• μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. ΣτηνΕλλάδα είναι πολλάχρόνια πουδεν επήγα.Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόνγραφείονεξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά.



10 Αποφθεύγματα του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή
Οδηγίες χρήσης: Τα εν λόγω αποσπάσματα- αποφθεύγματα δεν σου δίνουν την όλη εικόνα του εκάστοτε ποιήματος. Ο σκοπός του είναι, αν βρεις κάτι και σου «μιλήσει», να ψάξεις και να διαβάσεις ολόκληρο το ποίημα.

1. Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.Να μη βιαζόμεθα• είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
2. Ίσως το φως νάναι μια νέα τυραννία. Ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.
3. Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
4. Ο παντρεμένος ζει σαν σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος. Ο ανύπανδρος ζει σαν άνθρωπος και πεθαίνει σαν σκύλος.
5. Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ να πούνε.



6. Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, Μες στες πολλές κινήσεις και ομιλίες.
7. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
8. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα. Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια.
9. Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
10. Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες, όχι μονάχα τα κρεβάτια όπου πλάγιασες, αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά, κ’ ετρέμανε μες στη φωνή – και κάποιο τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.



Σκίτσο του Ορνεράκη

Πηγή: athensvoice.gr