Εδώ τα γράφουμε και τα λέμε όλα...
Στρατηγός Μακρυγιάννης-είμαστε εις το «εμείς»
Μην εμπιστεύεσαι τις εύκολες αλήθειες.
Είναι γεγονός ότι δεν υφίσταται καμία ελευθερία χωρίς αμφισβήτηση. Όταν αποδεχόμαστε άκριτα και αψυχολόγητα ιδέες και προκαταλήψεις, είναι ένδειξη κατώτερου πνεύματος. Η κυριότερη αιτία της διαχρονικής κατάντιας της ελληνικής και όχι μόνο πραγματικότητας, είναι ότι οι πολίτες δεν αντιδρούν σκεπτόμενοι,κι ότι ενστερνίζονται αμάσητα ξένες ιδέες με εντελώς πρόχειρο τρόπο. Είναι αποδεδειγμένο ότι επιζητούν ευκολίες και ανέσεις, θυσιάζοντας αφιλοσόφητα την ελευθερία.
Πολλές φορές το μίσος και τα κοινωνικά απωθημένα που τα ασπάζονται οι πολλοί, απορρέουν από την ύποπτη πλαστογράφηση της ιστορικής πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν καλούνται να διαλέξουν στρατόπεδο για να πολεμήσουν γι’ ιδέες που θεωρούνται «νόμος Θεού». Ζώντας κατ’αυτόν τον τρόπο, ευκολότερα πολεμούν για τις αρχές και τις αξίες τους, παρά ζουν σύμφωνα με αυτές.
Το πρόβλημα με τις παρωχημένες ιδέες είναι ότι τις δέχεται σχεδόν πάντα η πλειοψηφία, η οποία σύμφωνα με τις ψευδοαρχές τις Δημοκρατίας νομιμοποιείται να τις επιβάλει. Και ενώ είναι σκανδαλωδώς ρηχές και ανόητες, κάθε γενιά της ανακαλύπτει πάλι ξανά και ξανά. Αυτό το γεγονός εξηγείται με το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διακατέχονται από ένα ακαταμάχητο αίσθημα να ανήκουν κάπου,σε μια θρησκεία, σε μια ομάδα σε ένα κόμμα, που παλεύει για κάποιες ιδέες και αντιλήψεις, ώστε να μην έχει καμία σημασία αξία και η ποιότητα αυτών των ιδεών. Σε μια φιλοσοφημένη ζωή πρέπει να κρίνουμε σοβαρά και να σταθμίζουμε όλες τις ιδεολογίες,γιατί αυτές τείνουν να μας αποπροσανατολίζουν από την ορθή σκέψη, εφόσον είναι συστήματα από προκατασκευασμένη κι επιλεκτικά κομμένη και ραμμένη σκέψη. Η βέβαιη νωθρότητα που δείχνουν οι άνθρωποι είναι αστραπιαία μεταδοτική, οι τετριμμένες ιδέες επαναλαμβάνονται αδιάκοπα χωρίς περεταίρω λογική επεξεργασία. Συλλογίσου ειλικρινά, πόσες από τις πεποιθήσεις σου, είναι αληθινά δικές σου και πόσες πρόχειρα και άκριτα έχεις υιοθέτηση σαν γενικά οριστικές και αμετάκλητες αλήθειες.
Τώρα αν είσαι πολιτικός και παίζεις τον ρόλο σου για τις μάζες και δίνεις παράσταση στον όχλο, αυτό είναι«αλλουνού παπά ευαγγέλιο» όπως λέει και ο απλός λαός. Αν όμως δεν είσαι κάτι τέτοιο,κοίταξε μέσα σου, αναλογίσου και αποφάσισε τι πιστεύεις. Σίγουρα, η σε βάθος εξετασμένη ζωή είναι η ζωή με την μεγαλύτερη δυνατή ευτυχία και την μικρότερη δυνατή δυστυχία.Μην γίνεσαι λοιπόν άλλο ένα πρόβατο που ακολουθεί την αγέλη τυφλά προς τον γκρεμό. Ο καλύτερος τρόπος να αντιστέκεσαι είναι να μην γίνεσαι ένα και το αυτό με αυτούς τους αχρείους. Κανένας "γκουρού πολιτικός", σε όποιο κομματικό μηχανισμό και αν ανήκει, όσο ισχυρός φαίνεται να είναι αυτός, δεν έχει τη παραμικρή δύναμη ν’ αλλάξει την τραγική και άθλια πραγματικότητα που επιφέρουν οι ευσεβείς πόθοι και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες των πλειοψηφιών.
Ο σκοπός της ζωής δεν είναι να ακολουθείς παθητικά την οχλοκρατία, αλλά να ζεις σύμφωνα με τον νόμο που πηγάζει από το είναι σου, και λέγεται προσωπική συνείδηση.
Πηγη
Κωνσταντίνος Καβάφης «Θυμήσου, σώμα...»
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ’ ετρέμανε μες στη φωνή - και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες - πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.
ΠΟΣΑ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ...
ΛΙΒΑΝΟΣ
Ο Λίβανος είναι χώρα της Ανατολικής
Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Έχει συνολική έκταση 10.400 τ. χλμ. και πληθυσμό περίπου 4.017.095
κ.
Έχει
πρωτεύουσα τη Βηρυτό. Ήταν πατρίδα του αρχαίου λαού των Φοινίκων.
Ο Λίβανος είναι μια ορεινή παραθαλάσσια χώρα μήκους από βόρεια προς
νότια 135 μιλίων και πλάτους από 20 έως 35 μιλίων.
Συνορεύει βόρεια και ανατολικά με τη Συρία, νοτιοανατολικά και νότια
με το Ισραήλ και βρέχεται δυτικά από τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Εθνοφυλετικές
ομάδες: 80% Λιβανέζοι, 12% Παλαιστίνιοι, 5% Αρμένιοι, 3% Κούρδοι,
Σύριοι κ.ά.
Θρησκεία:
60% Μουσουλμάνοι (30% Σιίτες, 23% Σουνίτες, 7% Δρούζοι), 40%
Χριστιανοί (25% Μαρωνίτες, 7% Ορθόδοξοι, 5% Καθολικοί, 3% της
Αρμενικής Εκκλησίας).
Γλώσσα:
Επίσημη γλώσσα είναι η αραβική.
Μεγάλες πόλεις είναι η
Βηρυτός (πρωτεύουσα, 2.025.123 κάτ.), η Τρίπολη (530.000 κάτ.),
η Σιδώνα (200.000 κάτ.),
η Ζαλέ, η Σαΐντα, η Μπααλμπέκ, η Τύρος.
Ο Λίβανος έχει πάρει το όνομά του από την ομώνυμη οροσειρά (3.083
μ.). Ανατολικά της οροσειράς του Λιβάνου υψώνεται το βουνό
Αντιλίβανος και ανάμεσα στους δυο αυτούς ορεινούς όγκους
σχηματίζεται η κοιλάδα Μπεκάα, που διαρρέεται από τον ποταμό Λιτάνι.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ
Η περιοχή όπου βρίσκεται ο Λίβανος αποτέλεσε στην αρχαιότητα
αντικείμενο ανταγωνισμού ανάμεσα στους διάφορους ναυτικούς λαούς
(τους Έλληνες, τους Φοίνικες και τους Αιγύπτιους), γεγονός που
οφειλόταν κυρίως στις προϋποθέσεις που παρουσίαζε η περιοχή για
αποικιοποίηση (πλούσιο έδαφος, καλό κλίμα, καλό εμπορικό πέρασμα
κ.λ.π.). Έτσι πέρασε σταδιακά κάτω από την κυριαρχία μιας σειράς
εθνών.
Σημαντικές περίοδοι στην ιστορική πορεία της περιοχής υπήρξαν η
ελληνιστική και η ρωμαϊκή. Τους επόμενους αιώνες η χώρα καταλήφθηκε
από τους Βυζαντινούς και τον 7ο αιώνα πέρασε κάτω από την κυριαρχία
των Αράβων, που σε σύντομο χρονικό διάστημα πέτυχαν τον εξισλαμισμό
των κατοίκων και την οργάνωση μιας καθαρά μουσουλμανικής εξουσίας.
Στη διάρκεια των Σταυροφοριών, ο Λίβανος καταλήφθηκε αρκετές φορές
από τους Φράγκους, που προσπάθησαν να ανατρέψουν τη μουσουλμανική
συγκρότηση της κοινωνίας με διοικητικά μέτρα, συνάντησαν, όμως, τη
σφοδρή αντίσταση των κατοίκων, και ιδιαίτερα των Δρούζων, που
κατοικούσαν στις ορεινές περιοχές. Οι διαμάχες μεταξύ Ευρωπαίων και
Αράβων τερματίστηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα, όταν ο Λίβανος
καταλήφθηκε από τους Τούρκους και ενσωματώθηκε στην Οθωμανική
αυτοκρατορία.
Το 1860, μετά από εμφύλιες διαμάχες που είχαν για στόχο τη
χριστιανική κοινότητα του Λιβάνου, η Γαλλία προχώρησε σε στρατιωτική
επέμβαση στην περιοχή, που είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή καθεστώτος
αυτονομίας στο Λίβανο, κάτω από την επίβλεψη του σουλτάνου (1861),
τη δημιουργία της "ζώνης της Βηρυτού" και την παροχή αυξημένων
προνομίων στους Χριστιανούς απέναντι στους μουσουλμάνους (1864). Το
ειδικό αυτό καθεστώς διατηρήθηκε μέχρι τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο,
οπότε ο Λίβανος και η Συρία καταλήφθηκαν από τις γαλλικές δυνάμεις
και η Γαλλία ανέλαβε, με την έγκριση των χωρών-μελών της Αντάντ, τη
διοίκησή τους.
Το 1924, ο Λίβανος αποσπάστηκε από τη Συρία και το 1926
αναγνωρίστηκε ως ανεξάρτητη Δημοκρατία. Η αναγνώριση αυτή είχε
περισσότερο τυπικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα, γιατί τη διακυβέρνηση
της χώρας συνέχισαν να την έχουν στα χέρια τους οι Γάλλοι. Το 1941,
στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου, η χώρα κηρύχτηκε για δεύτερη
φορά ανεξάρτητη. Ο Λίβανος ανέπτυξε την οικονομία του με γρήγορα
βήματα αλλά οι φυλετικές, θρησκευτικές και κοινωνικές αντιθέσεις
οξύνθηκαν, ιδιαίτερα μετά τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967.
Το 1975 ξέσπασε εμφύλιος
πόλεμος ανάμεσα σε φαλαγγίτες (Χριστιανούς Μαρωνίτες) και Λιβανέζους
Μουσουλμάνους, κατά τη διάρκεια του οποίου δεκάδες χιλιάδες άτομα
έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν.
Το 1981 ξέσπασαν διαμάχες
μεταξύ συριακών στρατευμάτων και Χριστιανών, αλλά και μεταξύ
Σουνιτών και Σιιτών Μουσουλμάνων. Ακόμη και σήμερα η περιοχή αυτή
παραμένει μια διαρκής εστία έντασης μεταξύ των Μουσουλμάνων και των
Ισραηλινών δυνάμεων.
Ο ΛΙΒΑΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ
ΓΡΑΦΗ
Οι δύο
οροσειρές του Λιβάνου, ο Λίβανος και ο Αντιλίβανος, αποτέλεσαν το
βόριο σύνορο της γης της Επαγγελίας (Δευτερονόμιο 1,6-7. 11,24.
Ιησούς του Ναυή 1,4).
Όταν οι βασιλιάδες σε όλη την πεδινή και ορεινή περιοχή της
Χαναάν, μέχρι το όρος Αντιλίβανο, έμαθαν τις νίκες και τα
κατορθώματα των Ισραηλιτών, συνασπίστηκαν για να πολεμήσουν ενωμένοι
τον Ιησού του Ναυή και τους Ισραηλίτες (Ιησούς του Ναυή 9,1).
Ο Ιησούς του Ναυή, όμως, κατέλαβε όλες τις ορεινές και πεδινές
περιοχές του βορρά και του νότου, από το όρος Χελχά, που βρίσκεται
κοντά στη Σηείρ στο Νότο, έως τη Βααλγάδ, την πεδιάδα του Λιβάνου
και το όρος Ερμών στο Βορρά. Με τη βοήθεια του Κυρίου, νίκησε και
θανάτωσε τους βασιλιάδες όλων των περιοχών αυτών, τους οποίους
πολέμησε για πολύ καιρό (Ιησούς του Ναυή 11,16-20.
12,7).
Οι Ευαίοι, που κατοικούσαν στα
βουνά του
Λιβάνου, από το όρος Αερμών έως τη Λαβωεμάθ, ήταν ένας
από τους λαούς, που άφησε ο Κύριος, για να δοκιμάζει την
πίστη των Ισραηλιτών. Οι Ισραηλίτες μετά την εγκατάστασή
τους στη Χαναάν και
το θάνατο του Ιησού του Ναυή, άρχισαν να ξεχνούν τις παραδόσεις τους και τον Κύριο.
Πήραν
τις κόρες τους για γυναίκες τους, και έδωσαν τις δικές
τους κόρες στους γιους εκείνων και λάτρεψαν
άλλους θεούς, όπως ο Βάαλ και η Αστάρτη (Ιησούς του Ναυή 24,33.
Κριταί
2,22-23. 3,1-6).
Ο Δαβίδ
στους Ψαλμούς του αναφέρεται στο Λίβανο (Ψαλμός 28,5-6.
36,35. 71,16). Συγκεκριμένα ο
Δαβίδ αναφέρει, ότι η φωνή του Κυρίου θα συντρίψει τους κέδρους του
Λιβάνου και θα μεταβάλει σε σκόνη τα δάση του Λιβάνου (Ψαλμός 28,5-6).
Σ' έναν άλλο Ψαλμό αναφέρει, ότι είδε τον ασεβή να υπερυψώνεται και να
ψηλώνει, όπως οι κέδροι του Λιβάνου (Ψαλμός 36,35).
Φρόιντ, Σιωνισμός και Σεξουαλική Επανάσταση - Ντέιβιντ Ντιούκ
Η ιστορία του νεοελληνικού νομίσματος
Γρόσι
Φοίνικας του 1828
Δραχμή του 1833
Ο Κ. Σημίτης επιδεικνύει τα πρώτα ευρώ
Στην οροφή του Παρθενώνα έκρυβαν τους θησαυρούς οι Αθηναίοι
Γνωρίζουμε ότι ο Παρθενώνας διέθετε μια ξύλινη οροφή με μαρμάρινη στέγη ενώ υπάρχουν υπολείμματα μιας σκάλας που φαίνεται ότι κατέληγε στην οροφή. Μελετώντας το μνημείο, διάφορα αρχαία κείμενα και αναφορές μαζί με άλλα σχετικά ευρήματα όπως η σκάλα οι ερευνητές αρχικά έκαναν μια εκτίμηση για το μέγεθος της οροφής. Οπως εκτιμούν είχε 19 μέτρα πλάτος και 50 μέτρα μήκος ενώ στο κέντρο της η οροφή είχε ύψος τρία μέτρα. Με βάση το μέγεθος της οι ερευνητές έκαναν μια δεύτερη εκτίμηση. Υπολόγισαν ότι γύρω στο 434 π.Χ η οροφή του Παρθενώνα φιλοξενούσε περισσότερους από 260 τόνους χρυσών και αργυρών νομισμάτων.
Η Ιλιάδα σε..περίληψη.
Ό ποιητής στο προοίμιο της Ίλιάδος (ολόκληρο το έπος είναι 15692
στίχοι) επικαλείται τη Μούσα να ψάλει τον καταραμένο θυμό του Αχιλλέως που
προκάλεσε τον όλεθρο πολλών ηρώων. Έπειτα, μπαίνοντας απότομα στο θέμα,
εκθέτει τον ερχομό του Χρύση στο αχαϊκό στρατόπεδο, για να ελευθερώσει με
λύτρα την αιχμάλωτη κόρη του, την αποπομπή του από τον Αγαμέμνονα και την
προσφυγή του στον Απόλλωνα, που εννέα ολόκληρες μέρες ρίχνει τα θανατηφόρα
βέλη του επάνω στους Αχαιούς. Στη συνέλευση που ακολουθεί ο αρχηγός του
στρατού δέχεται να ελευθερώσει την κόρη, απαιτεί όμως για αντάλλαγμα μιαν
άλλη αιχμάλωτη, που στο μοίρασμα των λαφύρων είχε δοθεί στον Αχιλλέα.
Εκείνος, ύστερα από μια βίαιη σύγκρουση με τον Αγαμέμνονα, αναγκάζεται να
ενδώσει, αποτραβιέται όμως από τον πόλεμο και στον θυμό του παρακαλεί τη
μητέρα του, τη θεά Θέτι, να πείσει τον Δία να εκδικηθεί την προσβολή
δίνοντας τη νίκη στους Τρώες. Επειδή οι θεοί απουσίαζαν από τον Όλυμπο,
μόλις έπειτα από ένδεκα ήμέρες κατορθώνει ή Θέτις να πάρει τη σχετική
υπόσχεση από τον Δία (ραψωδία Α).
Το άλλο πρωί οι Αχαιοί, γελασμένοι από ένα όνειρο σταλμένο στον
Αγαμέμνονα από τον Δία, αποφασίζουν να πολεμήσουν και χωρίς τον Αχιλλέα.
Δίνεται ο κατάλογος των αχαϊκών πλοίων και των συμμάχων των Τρώων (Β) και
ή μονομαχία του Μενελάου με τον Πάρι, που σώζεται την τελευταία στιγμή από
την Αφροδίτη. Ακολουθεί ή ερωτική σκηνή ανάμεσα στον Πάρι και στην
Ελένη(Γ), ο δόλιος τραυματισμός του Μενελάου από τον Πάνδαρο, ή επιθεώρηση
του αχαϊκού στρατού από τον αρχηγό του και ή έναρξη της μάχης (Δ). Στην
εξέλιξή της αριστεύει ο Διομήδης, φθάνει μάλιστα να πληγώσει δύο θεούς που
βοηθούν τους Τρώες (Ε). Ή δυσάρεστη για τους Τρώες τροπή της μάχης
αναγκάζει τον Έκτορα να γυρίσει στην πόλη και να ζητήσει από τη μητέρα του
να ικετεύσει την Αθηνά, μήπως τους λυπηθεί.
Εκεί συναντά τη γυναίκα του και τον γιο του (Ζ), και έπειτα,
επιστρέφοντας στη μάχη, μονομαχεί χωρίς αποτέλεσμα με τον Αίαντα. Τρώες
και Αχαιοί συμφωνούν ανακωχή για την ερχόμενη ήμέρα, για να κάψουν τους
νεκρούς τους. Την επόμενη οι Αχαιοί κτίζουν ένα προστατευτικό γύρω στα
πλοία τους τείχος (Η). Το άλλο πρωί ο Ζευς απαγορευει στους θεούς να
αναμιχθούν στον πόλεμο. Αρχίζει η δεύτερη ημέρα της μάχης ή νίκη γέρνει με
το μέρος των Τρώων, που ξεθαρρεμένοι αποφασίζουν, πρώτη φορά ύστερα από
τόσα χρόνια, να διανυκτερεύσουν στον ανοιχτό κάμπο (Θ).
Την ίδια νύχτα έρχεται πρεσβεία στον Αχιλλέα και του προσφέρει πλήθος
δώρα, για να γυρίσει στη μάχη, εκείνος όμως, χολωμένος πάντοτε, αρνείται
κατηγορηματικά (Ι). Έπειτα από μια κατασκοπευτική επιχείρηση του 'Οδυσσέως
και του Διομήδη στο τρωικό στρατόπεδο μέσα στην ίδια νύχτα (Κ) αρχίζει η
τρίτη μέρα της μάχης.
Στην αρχή αριστεύει ο Αγαμέμνων, πληγώνεται όμως γρήγορα, πληγώνονται
και ο Οδυσσεύς και ο Διομήδης (Λ). Οι Τρώες διασπούν το τείχος των Αχαιών
και βρίσκονται μπροστά στα πλοία τους(Μ). Με την επέμβαση του Ποσειδώνος
και τον δόλο της Ήρας, που κατορθώνει να αποκοιμίσει ερωτικά τον Δία, οι
Αχαιοί διώχνουν πίσω τους Τρώες (Ν, Ξ). Ξυπνά όμως ο Ζευς και ή κατάσταση
αλλάζει, οι Τρώες ξαναπαίρνουν το τείχος και απειλούν κάθε στιγμή να
κάψουν τα καράβια (Ο). Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο ο Άχιλλευς δέχεται να
στείλει στη μάχη τους Μυρμιδόνες του με αρχηγό τον Πάτροκλο, τον πιστό του
σύντροφο. Του δίνει μάλιστα να φορέσει τα δικά του όπλα. Εκείνος σκοτώνει
πλήθος εχθρούς, ανάμεσά τους τον Σαρπηδόνα, τον γιο του Διός, σκοτώνεται
όμως στο τέλος και ο ίδιος από τον Έκτορα βοηθημένο από τον Απόλλωνα (Π).
Ό Έκτωρ αφαιρεί από τον νεκρό τα όπλα του Αχιλλέως και τα ζώνεται ο
ίδιος. Γύρω από το πτώμα, που το προασπίζουν ο Αίας, ο Μενέλαος και άλλοι
Αχαιοί, ανάβει ο πόλεμος βαρύς (Ρ). Στο μεταξύ ο Άντίλοχος φέρνει στον
Αχιλλέα τη θλιβερή είδηση. Εκείνος την ακούει με σπαραγμό και δηλώνει στη
Θέτι την απόφασή του να εκδικηθεί τον χαμό του φίλου του σκοτώνοντας τον
Έκτορα, και ας του γράφει ή μοίρα να σκοτωθεί και ο ίδιος αμέσως έπειτα.
Επειδή ο νεκρός κινδυνεύει να πέσει πάλι στα χέρια των Τρώων, ο Άχιλλευς
ανεβαίνει στην τάφρο του τείχους και φωνάζει δυνατά τρεις φορές. Οι Τρώες,
και μόνο που τον αντικρίζουν, φεύγουν πανικόβλητοι, και το πτώμα του
Πατρόκλου σώζεται οριστικά. Ή Ήρα στέλνει τον Hλιo να βασιλέψει μια ώρα
αρχύτερα. Μέσα στη νύχτα ο Hφαιστoς κατασκευάζει για τον Αχιλλέα
καινούργια πανοπλία (Σ). Το άλλο πρωί ο Άχιλλευς συμφιλιώνεται με τον
Αγαμέμνονα και ρίχνεται στον αγώνα (Τ).
Αρχίζει ή μεγαλύτερη αριστεία της Ίλιάδος. Οι Τρώες φεύγουν μπροστά
στη μανία του ήρωα και σκοτώνονται πλήθος (Υ)' και όσοι για να γλιτώσουν
πέφτουν στον Σκάμανδρο σφάζονται δίχως έλεος. Ό ποταμός αδημονεί που
μολύνονται τα νερά του, και επειδή ο Άχιλλευς δεν τον ακούει, ξεχειλίζει,
για να τον πνίξει. Μπροστά στον κίνδυνο αυτόν ή Hρα παρακινεί τον Ήφαιστo
να κάψει τα νερά του Σκαμάνδρου, έτσι ο ποταμός αναγκάζεται να υποχωρήσει.
Στη μάχη που ξεσπά τώρα ανάμεσα στους θεούς - ή απαγόρευση του Διός είχε
εν τω μεταξύ αρθεί - υπερτερούν αυτοί που παραστέκουν τους Αχαιούς. Έπειτα
φεύγουν όλοι για τον Όλυμπο (Φ).
Οι Τρώες, όσοι είχαν γλιτώσει, βρίσκονται πια κλεισμένοι στην Τροία,
και μόνο ο Έκτωρ μένει έξω προσμένοντας τον Αχιλλέα. Άδικα πάνω από τα
τείχη τον ικετεύουν οι γονείς του να αποφύγει τον αγώνα με τον φοβερό
αντίπαλο. Εκείνος μένει, μονομαχεί και σκοτώνεται. Με θρήνους
παρακολουθούν οι δικοί του από ψηλά τον Αχιλλέα να τον σέρνει δεμένο από
τα πόδια στο άρμα του (Χ). Το πρωί της άλλης ημέρας ο νεκρός του φίλος,
Πατρόκλου καίγεται με πομπή μεγάλη και την επόμενη οργανώνονται επιτύμβιοι
αγώνες (Ψ).
Του Eκτoρoς όμως ο νεκρός μένει πεταμένος μπροστά από τη σκηνή του
Άχιλλέως δώδεκα ολόκληρες μέρες, ώσπου έρχεται ο Πρίαμος, οδηγημένος από
τον Έρμη, στο αχαϊκό στρατόπεδο μέσα στη νύχτα για να τον λυτρώσει. Ό
Άχιλλευς σπλαχνίζεται τον πατέρα του μισητού εχθρού του, τον φιλοξενεί,
του παραδίδει το άλλο πρωί τον νεκρό και δέχεται ένδεκα μέρες, όσες
χρειάζονταν για την ταφή, να μη γίνει πόλεμος. Ή Ίλιας κλείνει με την
περιγραφή της κηδείας του Eκτoρoς μέσα σε γενικό πένθος.
Οδύσσεια
Σύνοψις
Μετά την επίκληση στη Μούσα και τον καθορισμό του θέματος ο ποιητής,
αρχίζοντας, τοποθετεί τον Οδυσσέα στον προτελευταίο σταθμό των
περιπλανήσεών του, στο νησί Ώγυγία, όπου ή νύμφη Καλυψώ τον κρατούσε άθελα
του επτά ολόκληρα χρόνια. Έκτος από τον Ποσειδώνα, που τον εχθρεύεται,
γιατί είχε τυφλώσει τον γιο του Πολύφημο, οι άλλοι θεοί τον λυπούνται. Και
ένα πρωί, το πρώτο της Οδύσσειας, καθώς ο Ποσειδών απουσιάζει, ή Αθηνά
αποσπά από τον Δία την υπόσχεση να ειδοποιήσουν την Καλυψώ ότι πρέπει να
αφήσει τον Οδυσσέα ελεύθερο. Ή ίδια, με τη μορφή θνητού, έρχεται εν τω
μεταξύ στην Ιθάκη και συμβουλεύει τον Τηλέμαχο, τον γιο του 'Οδυσσέως, να
συγκαλέσει συνέλευση του λαού και να παραπονεθεί για τη διαγωγή των
μνηστήρων της μητέρας του, έπειτα να ταξιδέψει στην Πύλο και στη Σπάρτη,
μήπως μάθει τίποτε για τον Οδυσσέα.
Και τα αλλά κύρια πρόσωπα του εργου - έξω από τον Οδυσσέα τον ίδιο -
προβάλλονται από την αρχή: οι ατάσθαλοι μνηστήρες, που διασπαθίζουν την
περιουσία του Οδυσσέως, και ή Πηνελόπη, που θρηνεί αδιάκοπα τον άνδρα της
(ραψωδία α). Την άλλη μέρα γίνεται ή συνέλευση, χωρίς ουσιαστικό
αποτέλεσμα, γιατί ούτε οι μνηστήρες δέχονται να φύγουν από το παλάτι, παρά
τα σημάδια που στέλνει ο Ζευς και την προειδοποίηση του μάντη Άλιθέρση,
ούτε οι Ιθακήσιοι τολμούν να επέμβουν. Την ίδια νύχτα ο Τηλέμαχος,
συνοδευόμενος από τη μεταμορφωμένη πάλι σε θνητό Αθηνά, ξεκινά κρυφά για
την Πύλο (β). Ξημερώνοντας τους υποδέχεται εκεί ο Νέστωρ, δεν γνωρίζει
όμως τίποτε ουσιαστικό για τον 'Οδυσσέα. Γι' αυτό παρακινεί τον νέο να
συναντήσει στη Σπάρτη τον Μενέλαο, που έχει γυρίσει σχετικά πρόσφατα.
Έπειτα ή Αθηνά φεύγει με τρόπο θαυμαστό, αφήνοντας να καταλάβουν τη
θεία ύπόστασή της. Το άλλο πρωί ο Τηλέμαχος, με συντροφιά ένα γιο του
Νέστορος, ξεκινά για τη Σπάρτη (γ), όπου φθάνουν το άλλο βράδυ. Εκεί
βρίσκουν εγκάρδια φιλοξενία, και ο Μενέλαος ανακοινώνει στον νέο ότι, όπως
είχε ακούσει πριν από πoλυν καιρό από τον θεό Πρωτέα, τον Οδυσσέα τον
κρατούσε κοντά της ή Καλυψώ στο ερημικό νησί της.
Απότομα μεταφερόμαστε στην Ιθάκη, οι μνηστήρες και ή Πηνελόπη μαθαίνουν
τυχαία την αναχώρηση του Τηλέμαχου. Τη μητέρα του την καθησυχάζει ένα
θεϊκό όνειρο, ενώ οι μνηστήρες αποφασίζουν να του στήσουν ενέδρα σε ένα
κοντινό νησί (δ). Το άλλο πρωί έρχεται ο Έρμης στην Καλυψώ, πού,
αναγκασμένη να συμμορφωθεί, βοηθάει τον ήρωα να κατασκευάσει μέσα σε
τέσσαρες ήμέρες σχεδία.
Ό Οδυσσεύς ταξιδεύει, αλλά πάνω στις δεκαοκτώ μέρες ο Ποσειδών του
διαλύει τη σχεδία. Κολυμπώντας κατορθώνει, ύστερα από δύο ημερονύκτια, να
φθάσει στο νησί των Φαιάκων (ε). Το άλλο απόγευμα τον βρίσκει ή Ναυσικά, ή
βασιλοπούλα του τόπου, και τον οδηγεί να πάει στο παλάτι του πατέρα της
Αλκίνοου (ζ). Εκείνος τον φιλοξενεί εγκάρδια και υπόσχεται να τον βοηθήσει
να γυρίσει, χωρίς πια αλλά βάσανα, στην πατρίδα του (η). Την επόμενη
συνεχίζεται ή φιλοξενία στον άγνωστο ναυαγό, και μόλις το βράδυ ο ήρωας
φανερώνει το όνομά του μπροστά στους Φαίακες άρχοντες και αρχίζει να
ιστορεί τα πάθη του. Οι περιπέτειές του δίνονται ,άλλες σύντομα, άλλες
πλατιά, στους Κίκονες, στους Λωτοφάγους, στον Πολύφημο, στον Αίολο, στους
Λαιστρυγόνες, όπου χάνονται όλα τα καράβια του εκτός από το δικό του με το
πλήρωμά του, στην Κίρκη,(κ) στον Άδη (λ), στις Σειρήνες, στη Σκύλλα, στη
Χάρυβδη, στην Τρινακρία.
Εκεί οι σύντροφοί του, δαμασμένοι από την πεινά, σφάζουν τις αγελάδες
του Ήλιου. Γι' αυτό, μόλις ξεκινούν, ο Ζευς κεραυνώνει το πλοίο, και είναι
μόνο ο Οδυσσεύς που γλιτώνει ύστερα από εννέα ήμερων θαλασσοδαρμό στην
Ώγυγία, όπου τον φιλοξενεί ή Καλυψώ και γυρεύει έπειτα - άδικα - να τον
κρατήσει για πάντα κοντά της με την υπόσχεση να τον κάνη αθάνατο. Τη
μακροχρόνια παραμονή του στο νησί της και το πρόσφατο ναυάγιό του τα είχε
διηγηθεί από την πρώτη ήδη βράδια στον Αλκίνοο (μ). Με τη διήγησή του
μαγεύει όλους τους Φαίακες, που την άλλη μέρα θα τιμήσουν τον ξακουστό
ξένο τους με καινούργια δώρα. Το ίδιο βράδυ ξεκινά ένα από τα θαυμαστά
καράβια τους, που βρίσκουν το δρόμο μοναχά τους, για να τον μεταφέρει στην
πατρίδα του. Το άλλο πρωί οι ναύτες τον ακουμπούν κοιμισμένο σε μια έρημη
ακρογιαλιά της Ιθάκης και φεύγουν. Ξυπνώντας ο Οδυσσεύς βρίσκει την Αθηνά,
που τον κατατοπίζει για τους νέους αγώνες που τον περιμένουν, έπειτα τον
μεταμορφώνει σε ζητιάνο και τον στέλνει στην καλύβα του Εύμαιου, του
πιστού χοιροβοσκού του, έξω από την πόλη (ν).
Ό Εύμαιος φιλοξενεί τον άγνωστο ζητιάνο (ξ). Εν τω μεταξύ ο Τηλέμαχος,
παρακινημένος από την Αθηνά, φεύγει από τη Σπάρτη και φθάνοντας στην Πύλο
ξεκινά αμέσως με το καράβι του. Ό Οδυσσεύς περνάει μια δεύτερη ήμέρα ατού
Εύμαιου, βρίσκοντας την ευκαιρία να δοκιμάσει την πίστη του δούλου του και
να μάθη νέα για τους δικούς του.
Το άλλο πρωί, ξεφεύγοντας την ενέδρα, αποβιβάζεται και ο Τηλέμαχος σε
ένα ακρογιάλι της Ιθάκης και πηγαίνει ατού Εύμαιου (ο). Εκεί, την ώρα που
ο βοσκός φεύγει, για να ειδοποιήσει την Πηνελόπη ότι ο γιος της γύρισε,
αναγνωρίζει τον πατέρα του (π). Την άλλη μέρα φεύγει για την πόλη ο
Τηλέμαχος και λίγο αργότερα ο Οδυσσεύς με τον Εύμαιο.
Στο παλάτι ο νέος συμπεριφέρεται στον πατέρα του με καλοσύνη, όπως σε
ζητιάνο, οι μνηστήρες όμως τον προσβάλλουν κάθε τόσο (ρ). Με την έμπνευση
της θεάς ή Πηνελόπη δηλώνει μπροστά στους άνδρες ότι ήλθε ή ώρα, τώρα που
ο γιος της μεγάλωσε και ο Οδυσσεύς έχει χαθεί, να παντρευθη άλλον. Γυρεύει
όμως δώρα από όλους κατά τη συνήθεια. Οι μνηστήρες δέχονται και ο
Οδυσσεύς, πάντοτε αγνώριστος, χαίρεται με την εξυπνάδα της (σ).
Αργότερα ο Οδυσσεύς συναντά την Πηνελόπη μόνη και τη βεβαιώνει ότι ο
άνδρας της θα γυρίσει γρήγορα, χωρίς όμως να την πείσει. Ή γρια Ευρύκλεια,
ή σκλάβα που τον είχε αναθρέψει, καθώς του πλένει τα πόδια, τον
αναγνωρίζει από ένα σημάδι στον μηρό, εκείνος όμως της επιβάλλει σιγή.
Ανυποψίαστη ή Πηνελόπη του ανακοινώνει ότι απεφάσισε να καλέσει την άλλη
μέρα τους μνηστήρες σε αγώνα με το τόξο του Οδυσσέως, ώστε να διαλέξει για
άνδρα της τον πιο δυνατό (τ).
Ή νύχτα περνάει ανήσυχη και για τον 'Οδυσσέα και για την Πηνελόπη.
Ωστόσο τα ευοίωνα σημάδια πληθαίνουν (υ). Ό αγώνας αρχίζει, άδικα όμως
δοκιμάζουν οι μνηστήρες να σύρουν το τόξο. Στο τέλος το παίρνει με πονηριά
ο Οδυσσεύς, το τεντώνει (φ) και αρχίζει τον φόνο. Τον παραστέκουν, εκτός
από τον γιο του, οι δούλοι Εύμαιος και Φιλοίτιος, που πριν από λίγο είχαν
αναγνωρίσει τον κύριό τους. Δεν περνά πολλή ώρα και οι μνηστήρες έχουν
σκοτωθεί (χ).
Ακολουθεί με πολλές δραματικές διακυμάνσεις ή αναγνώριση του Οδυσσέως
από την Πηνελόπη. Το πρωί ο ήρωας πηγαίνει στο κτήμα (ψ) και αναγνωρίζεται
από τον πατέρα του Λαέρτη. Εν τω μεταξύ οι συγγενείς των σκοτωμένων
ξεσηκώνονται. Ακολουθεί μάχη, όπου αριστεύει ο Λαέρτης. Στο τέλος όμως, με
τη μεσολάβηση της Αθηνάς, οι αντίμαχοι συμφιλιώνονται.
Το ομηρικό πρόβλημα
Από το 1795, όταν ο Wolf κυκλοφόρησε τα
περίφημα «Προλεγόμενα στον Όμηρο», ως σήμερα αναρίθμητες είναι οι γνώμες
που διατυπώθηκαν επάνω στο
πρόβλημα αν ή Ίλιας και ή Οδύσσεια είναι συνθέσεις ενιαίες ή όχι.
Σε όλο τον ΙΘ' αιώνα και ένα μέρος του Κ', αντίθετα με όσους πίστευαν
στην ενότητα των δύο έπων, οι οπαδοί των αναλυτικών θεωριών, ασύγκριτα
πολυπληθέστεροι, είχαν την γνώμη ότι οι ανωμαλίες και οι αντιφάσεις, ακόμη
και οι διαφορές στη γλώσσα, στο ύφος και στα στοιχεία του πνευματικού και
υλικού πολιτισμού στις διάφορες περικοπές της Ίλιάδος και της Οδύσσειας
μας επιτρέπουν όχι μόνο να αποσυνθέσουμε τα δύο ποιήματα στα συστατικά
τους μέρη, αλλά και να ανασυνθέσουμε τα πιο παλαιά έπη που
χρησιμοποιήθηκαν για να συμπληρωθούν εκείνα. Και όμως ή εφαρμογή των ίδιων
μεθόδων δεν οδήγησε στα ίδια συμπεράσματα. Στην Ίλιάδα άλλοι ανακάλυψαν
πολλές, ανεξάρτητες αρχικά παραλογές (μπαλάντες), ενώ άλλοι διαπίστωσαν
έναν αρχικό πυρήνα με θέμα τον θυμό του Άχιλλέως - 1500 το πoλύ στίχοι -,
που επαυξήθηκε ,σιγά - σιγά με ξένα μικρά έπη ή και με ενότητες
επινοημένες από τον ποιητή.
Στην Οδύσσεια οι οπαδοί των αναλυτικών θεωριών βρήκαν τρία ή και πέντε
αυθυπόστατα επύλλια. Kαι όσοι όμως καταλήγουν στα ίδια γενικά
συμπεράσματα, διαφωνoυν ριζικά στις λεπτομέρειες. Ή περικοπή, που για τον
ένα είναι παλαιά πρωτότυπη δημιουργία, για τον άλλον αποτελεί
μεταγενέστερη απομίμηση. Ένα επεισόδιο, που μερικοί το θεωρούν ενιαίο,
κατακερματίζεται από άλλους. Παλαιότερα έβλεπαν στην Ίλιάδα και στην
Οδύσσεια συνθέσεις, στις όποιες έχουν εργασθεί πλήθος αξιόλογοι, μέτριοι
και κακοί επικοί. Αντίθετα, νεώτεροι όμηρολόγοι νομίζουν ότι μπορούν να
εξηγήσουν όλες τις ανωμαλίες με δύο μόνο επικούς, τον γνήσιο Όμηρο και τον
ανάξιο διασκευαστή του. Άλλοι αναλυτικοί τοποθετούν τον Όμηρο στην αρχή
της επικής δημιουργίας, άλλοι στη μέση και άλλοι στο τέλος, υπήρξαν και
εκείνοι που αρνήθηκαν εντελώς την ύπαρξη του.
Ή σύγχυση που προκλήθηκε από τις αγεφύρωτες διαφωνίες των αναλυτικών
οφείλεται στο ότι τα τεκμήρια που χρησιμοποιήθηκαν δεν έχουν καμία
αποδεικτική αξία. Πρώτα πρώτα παραγνωρίσθηκε ή ιδιότυπη δομή των ομηρικών
επών, όπως τη διαπιστώσαμε στα σχετικά κεφάλαια. Έπειτα ή ανάλυση,
γεννημένη στον αιώνα της λογοκρατίας, αγνόησε συστηματικά τους νόμους της
ποιητικής δημιουργίας. Λογικές αντιφάσεις, ή πέτρα του σκανδάλου για τους
αναλυτικούς, αν δεν πρόκειται για απροσεξίες, είναι νόμιμο να
παρουσιάζονται σε ένα ενιαίο έργο, αρκεί να είναι ποιητικά δικαιωμένες.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για συνθέσεις που ανήκουν σε μια προλογική εποχή,
όταν ακόμη προορίζονται για προφορική απαγγελία και όχι για διάβασμα.
Δεν είναι κατορθωτό σήμερα να εξιχνιάσουμε τον τρόπο που σχηματίσθηκε
ή επική γλώσσα οπωσδήποτε αποδείχθηκε αδύνατο να κατατεμαχίσουμε τα δύο
έπη σε ενότητες με ενιαία γλώσσα. Το ίδιο ισχύει και για τα στοιχεία του
πολιτισμού: Ένας νεώτερος ποιητής εύκολα μπορεί να δανεισθεί ένα πολύ
παλαιό στοιχείο και να το παρεμβάλει στα στοιχεία της δικής του εποχής.
Όσο για τη διάφορα του ύφους, και αν ακόμη έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στην
ευαισθησία μας, ας μην ξεχνούμε ότι ένας μεγάλος ποιητής είναι πολύφωνος
και χαίρεται να αλλάζει το ύφος του, για να ποικίλη την έκθεση του η και
γιατί το απαιτεί το ειδικό κάθε φορά θέμα.
Σήμερα οι περισσότεροι όμηρολόγοι πιστεύουν στην ενότητα της Ίλιάδος
και της Οδύσσειας. Για την κατανόηση της Ίλιάδος ως εργου ενιαίου έχουν
πολύ συμβάλει στα τελευταία χρόνια οι έρευνες του Schadewaldt, του Bowra
και του Reinhardt, και της Οδύσσειας το βιβλίο της Όλγας Κομνηνού -
Κακριδή. Παράλληλα, απέναντι στη γνώμη ορισμένων ενωτικών, ότι δεν υπάρχει
τρόπος να οδηγηθούμε στις πηγές του Όμήρου, μια νεώτερη κίνηση δοκίμασε
εδώ και σαράντα χρόνια να εφαρμόσει νέα μέθοδο, την νεοαναλυτική (Ί.
Κακριδής, Schadewaldt, Kullmann κ.α.), για να διαπιστώσει τι κληρονόμησε ο
ποιητή ς μας από την παλαιά παράδοση και σε τι καινοτόμησε.
Οι νεοαναλυτικοι δεν αρνούνται την ενότητα της Ίλιάδος και της
Οδύσσειας, ούτε στηρίζονται στις λογικές αντιφάσεις και στις διαφορές της
γλώσσας, των πολιτιστικών στοιχείων κλπ. Εκείνο που προσέχουν είναι οι
ποιητικές ανωμαλίες, αν δηλαδή ορισμένες λεπτομέρειες μιας σκηνής
αντιβαίνουν κατά κάποιον τρόπο στο ποιητικό της σχέδιο, όπότε γεννιέται ή
υποψία μήπως ο Όμηρος ακολούθησε μια πιο παλαιά δημιουργία, χωρίς να
κατορθώσει να αφομοιώσει όλα τα στοιχεία της. Οι σχετικές έρευνες έδειξαν
ότι ο Όμηρος δανείζεται συχνά σκηνές και θέματα από παλαιά ποιήματα, δεν
τα καταχωρίζει όμως αυτούσια, όπως πίστευαν οι παλαιοί αναλυτικοί, αλλά τα
αφομοιώνει όσο μπορεί και τα σφραγίζει με τη μεγαλοφυΐα του.
Για να ολοκληρώσουμε την εικόνα της νεώτερης όμηρολογίας, πρέπει να
αναφέρουμε τις έρευνες του Milman Parry και της σχολής του για τις τυπικές
εκφράσεις, όπως παρουσιάσθηκαν στο κεφάλαιο του «προομηρικου έπους», το
έργο του Μ. Bowra, «Heroic Poetry», που δίνει τα γενικά χαρακτηριστικά του
λαϊκού ηρωικού έπους σε παγκόσμια κλίμακα τέλος τις παράλληλες έρευνες
άλλων αρχαιογνωστικών κλάδων, προπάντων της αρχαιολογίας, της γλωσσολογίας
και της λαογραφίας.
Λευκάδιος Χέρν: ο Έλληνας Εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας
Η ιστορία του Λευκάδιου Χέρν μοιάζει με παραμύθι και γι΄αυτο έχει γίνει σίριαλ το 1987 στην ελληνική τηλεόραση με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Τσακίρη. Μάλιστα στο βιογραφικό μυθιστόρημα "Ή Οδύσσεια του Λευκάδιου Χερν",ο συγγραφέας Τζόναθαν Κόλτ τον αποκαλεί 'περιπλανώμενο φάντασμα'. Ο Λευκάδος Χέρν γεννήθηκε στην Λευκάδα τον Ιούνιο του 1850. Μητέρα του ήταν η Ρόζα Κασιμάτη. μια 25χρονη κοπέλα από τα Κύθηρα. Πατέρας του, ο Ιρλανδός ταγματάρχης Τσαρλς Χερν, ο οποίος υπηρετούσε ως στρατιωτικός γιατρός στα κατεχόμενα τότε από τους Βρετανούς, Ιόνια νησιά.
Ο Χέρν
μετακλήθηκε στο Δουβλίνο το 1852 κι΄ έφυγε μαζί με την γυναίκα του και
το δίχρονο αγόρι του. Σε ηλικία 4 χρόνων ο μικρός Λευκάδιος βρέθηκε
χωρίς γονείς αφού ο πατέρας του πήγε να 
υπηρετήσει στις Ινδίες και η
μητέρα του επέστρεψε στην Ελλάδα αφήνοντας τον υπό την κηδεμονία της
θείας του. Λίγο μετά την συμπλήρωση των 16
χρονών του και έχοντας ήδη διαμορφώσει μία πανθεϊστική κοσμοαντίληψη (βλ.
Kenneth Rexroth, 1987, «World Outside the Window: Selected Essays of Kenneth
Rexroth»), αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και μετά από 3 χρόνια,
μη αντέχοντας την υπερβολική κλειστότητα και θρησκοληψία των Ιρλανδών,
καθώς και την κακία της συντηρητικής κοινωνίας τους εξαιτίας της αναπηρίας
και δυσμορφίας του (το κατεστραμμένο μάτι του είχε ασπρίσει και το άλλο
ήταν κόκκινο από την υπερκόπωση), έφυγε σε ηλικία μόλις 19 ετών για τις
Η.Π.Α. και εγκαταστάθηκε στο Τσιντσινάτι (Cincinnati) της πολιτείας του
Οχάϊο.
υπηρετήσει στις Ινδίες και η
μητέρα του επέστρεψε στην Ελλάδα αφήνοντας τον υπό την κηδεμονία της
θείας του. Λίγο μετά την συμπλήρωση των 16
χρονών του και έχοντας ήδη διαμορφώσει μία πανθεϊστική κοσμοαντίληψη (βλ.
Kenneth Rexroth, 1987, «World Outside the Window: Selected Essays of Kenneth
Rexroth»), αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και μετά από 3 χρόνια,
μη αντέχοντας την υπερβολική κλειστότητα και θρησκοληψία των Ιρλανδών,
καθώς και την κακία της συντηρητικής κοινωνίας τους εξαιτίας της αναπηρίας
και δυσμορφίας του (το κατεστραμμένο μάτι του είχε ασπρίσει και το άλλο
ήταν κόκκινο από την υπερκόπωση), έφυγε σε ηλικία μόλις 19 ετών για τις
Η.Π.Α. και εγκαταστάθηκε στο Τσιντσινάτι (Cincinnati) της πολιτείας του
Οχάϊο.
Μετά από μία μικρή περίοδο απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης, γνώρισε
τελικά τον Άγγλο εκδότη και ριζοσπάστη ουτοπιστή κοινοτιστή Χένρυ Γουώτκιν
(Henry Watkin, 1824- 1910), ο οποίος τον προέτρεψε να ασχοληθεί με την
δημοσιογραφία, όπου διακρίθηκε επί πολλά χρόνια (με τις εφημερίδες «Cincinnati
Daily Enquirer», 1872 – 1875, «Cincinnati Commercial», 1875 – 1877, «Times
Democrat» της Νέας Ορλεάνης, 1877 - 1890). Το 1875 προκάλεσε τα ρατσιστικά
ήθη της εποχής με τον γάμο του με την μιγάδα Αλήθεια Φόλεϋ (Alethea «Mattie»
Foley), ο οποίος θεωρήθηκε «σκάνδαλο παλλακείας» (αφού ο τότε νόμος δεν
αναγνώριζε γάμους λευκών με μη λευκούς) και του κόστισε την απόλυσή του
από την ημερήσια εφημερίδα «Cincinnati Daily Enquirer», η οποία όμως του
άνοιξε τον δρόμο για εργασία στην ανταγωνιστική «Cincinnati Commercial».
Ωστόσο, επειδή η κάπνα και η έντονη βιομηχανική ατμοσφαιρική ρύπανση του
Τσιντσινάτι ενοχλούσαν το υπερευαίσθητο λόγω κόπωσης δεξί μάτι του, αποφάσισε
το 1877 να φύγει για την Νέα 
Ορλεάνη, όπου για 12 περίπου χρόνια (μέχρι
το 1889 - 1890) συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Times Democrat», στο κοινό
της οποίας καταξιώθηκε λόγω του προσωπικού του γλαφυρού τρόπου, ο οποίος,
περνώντας ταχύτατα από την Ιστορία των Κρεολών στην ιδιαίτερη κουζίνα της
περιοχής και από τα λαϊκά ήθη και έθιμα στο Βουντού, αναδείκνυε την πολιτεία
ως περιοχή ιδιόρρυθμων ηθών και άκρατου ηδονισμού. Το 1887 ταξίδεψε στις
Δυτικές Ινδίες για λογαριασμό του περιοδικού «Harper’s Magazine», όπου
και συνέγραψε το «Two Years in the French West Indies» και το μυθιστόρημα
«Youma» με θέμα μία ανταρσία σκλάβων (και τα δύο εκδόθηκαν το 1890).
Ορλεάνη, όπου για 12 περίπου χρόνια (μέχρι
το 1889 - 1890) συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Times Democrat», στο κοινό
της οποίας καταξιώθηκε λόγω του προσωπικού του γλαφυρού τρόπου, ο οποίος,
περνώντας ταχύτατα από την Ιστορία των Κρεολών στην ιδιαίτερη κουζίνα της
περιοχής και από τα λαϊκά ήθη και έθιμα στο Βουντού, αναδείκνυε την πολιτεία
ως περιοχή ιδιόρρυθμων ηθών και άκρατου ηδονισμού. Το 1887 ταξίδεψε στις
Δυτικές Ινδίες για λογαριασμό του περιοδικού «Harper’s Magazine», όπου
και συνέγραψε το «Two Years in the French West Indies» και το μυθιστόρημα
«Youma» με θέμα μία ανταρσία σκλάβων (και τα δύο εκδόθηκαν το 1890). Στην Ιαπωνία ο Λευκαδιος Χερν έζησε τα 14 τελευταία χρόνια της ζωής του. Έγινε ο εθνικός
 |
| Ο Χέρν με την σύζυγο του και τον γιό του |
Ο Λευκάδιος δέχεται
ουσιαστικά ότι, στην απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής, η ελληνική και η
ιαπωνική τέχνη συμπίπτουν σε μια κοινή αισθητική αντίληψη που είναι η
άρνηση της εξατομίκευσης.
Πέθανε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1904 και μέχρι την τελευταία του στιγμή δεν έπαψε να υπερηφανεύεται για την ελληνική καταγωγή του. Άφησε πίσω του ένα ογκώδες συγγραφικό έργο από βιβλία και πανεπιστημιακές παραδόσεις που περιλαμβάνονται στην ιαπωνική έκδοση των 27 τόμων του έργου του. Σ' αυτό προβάλλει την Ιαπωνία με ιδανικό τρόπο, παρουσιάζοντας στη Δύση μιαν άγνωστη ως τότε χώρα, η οποία ακριβώς την εποχή εκείνη προσπαθούσε να πλησιάσει το«Καλλιτέχνες ενός μοναδικού πολιτισμού –οι Ελληνες- μπόρεσαν να επιτελέσουν αυτό το θαύμα: ν’ αποσπάσουν το ιδανικό της ομορφιάς της φυλής τους απο τις δικές τους ψυχές και να σταθεροποιήσουν το ρευστό του περίγραμμα στο κόσμημα και την πέτρα...»
πρότυπο ενός δυτικού κράτους. Στα βιβλία του
περιλαμβάνει όχι μόνο περιγραφές τοπίων και ηθών, αλλά και μεταγραφές
μύθων, μελετήματα γύρω από τα δύο κυριότερα θρησκευτικά ρεύματα της
Ιαπωνίας (σιντοϊσμού καιβουδισμού), και ακόμη ιστορικές, κοινωνικές και
καλλιτεχνικές αναλύσεις. Για τον Λευκάδιο Χερν, ως σήμερα έχουν
εκδοθεί περισσότερες από 30 βιογραφίες και έχουν δημοσιευθεί δύο
βιβλιογραφίες στις οποίες περιλαμβάνονται περισσότερα από 1.000 λήμματα
άρθρων και βιβλίων που αναφέρουν το όνομά του.Πηγη
"Πέθανε ο θεός" Λιαντίνης
Ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ για τον Λιαντίνη.
Σενάριο-σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου.
Κείμενα: Κάλλια Καστάνη.
(επεξεργασία για τις ανάγκες του ΥΤ: www.liantinis.org)
Αριστοτέλης – Αυτά είναι τα 12 χαρακτηριστικά του υπεράνθρωπου
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός «ιδανικού ανθρώπου» ή Υπεράνθρωπου κατά τον Αριστοτέλη;
—
«Όμως ο ιδανικός άνθρωπος κατά τον Αριστοτέλη -ο μεγαλόψυχος— δεν είναι ένας απλός μεταφυσικός φιλόσοφος.
Δεν εκθέτει τον εαυτό του σε κίνδυνο για ασήμαντους λόγους… αφού ελάχιστα είναι τα πράγματα που θεωρεί πολύτιμα. Όμως θα διακινδυνεύσει για έναν σημαντικό σκοπό, και θα είναι έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του, αφού πιστεύει ότι δεν αξίζει τον κόπο να προστατεύει κανείς τη ζωή του με οποιοδήποτε τίμημα.
Του αρέσει να ευεργετεί, αλλά ντρέπεται να τον ευεργετούν, γιατί το πρώτο είναι ένδειξη ανωτερότητας και το δεύτερο κατωτερότητας…
Δεν ανταγωνίζεται τους άλλους για τα κοινά αντικείμενα της φιλοδοξίας, ούτε πηγαίνει εκεί όπου άλλοι κατέχουν την πρώτη θέση…
Πρέπει να εκδηλώνει ανοιχτά και την αγάπη και το μίσος, αφού η απόκρυψη δείχνει δειλία…
Δεν μπορεί να αφήσει τη ζωή του να στρέφεται γύρω από κάποιον άλλο, εκτός αν είναι ένας φίλος, γιατί μια τέτοια συμπεριφορά θα ήταν δουλική…
Σπάνια θαυμάζει κάτι, αφού τίποτα δεν είναι σπουδαίο γι’ αυτόν…
Ούτε είναι μνησίκακος, γιατί δεν είναι ένδειξη μεγαλόψυχου ανθρώπου το να θυμάται τις αδικίες που έχει υποστεί αλλά το να τις παραβλέπει…
Δεν μιλά για τους ανθρώπους, ούτε για τον εαυτό του ούτε για τους άλλους, γιατί δεν επιθυμεί ούτε να επαινούν αυτόν ούτε να ψέγουν τους άλλους. Και ο ίδιος ούτε επαινεί ούτε κακολογεί, ούτε καν τους εχθρούς του, παρά μόνο αν προσβληθεί…
Για αναπόφευκτα ή ασήμαντα ζητήματα δεν διαμαρτύρεται ούτε ζητά βοήθεια, αφού μόνο όποιος τα θεωρεί σοβαρά θα φερόταν έτσι…
Η κίνησή του είναι αργή, η φωνή του βαριά και τα λόγια του μετρημένα. Γιατί δεν βιάζεται αυτός που ελάχιστα ζητήματα θεωρεί σοβαρά, ούτε εξάπτεται εκείνος που τίποτα δεν θεωρεί σπουδαίο. Γιατί στη βιασύνη και στην έξαψη οφείλεται η στριγκή φωνή και η βιασύνη…
Υπομένει κάθε είδους ατυχίες με αξιοπρέπεια, και κάνει πάντα ό,τι καλύτερο μπορεί ανάλογα με τις συνθήκες, όπως ο ικανός στρατηγός χρησιμοποιεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τις δυνάμεις που έχει στη διάθεσή του…
Είναι ο καλύτερος φίλος του εαυτού του, και του αρέσει η απομόνωση, ενώ ο άνθρωπος χωρίς αρετή ή ικανότητες είναι ο χειρότερος φίλος του εαυτού του και φοβάται τη μοναξιά.
Αυτός, λοιπόν, είναι ο Υπεράνθρωπος του Αριστοτέλη »
********
Ηθικά Νικομάχεια, χ, 7. Και iv3
Απόσπασμα από το βιβλίο του Will Durant «H περιπέτεια της φιλοσοφίας» .
Μ. Καραγάτσης (Κίτρινος Φάκελος)
Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος. Να! παράδειγμα ο κ.Τασάκος, νέος μεγάλης αξίας, που για να επιτύχει το σκοπό του διαβουκόλευε άλλοτε τον όχλο με εκδηλώσεις ψεύτικου ενδιαφέροντος. Ο κ. Τασάκος είναι πολιτικός, μα θα αποτύχη επειδή κάποτε ο όχλος θα διαισθανθή πως είναι άνθρωπος αξίας και θα τον παραμερίση. Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας.
Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στην τύχη αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία κι η κακεντρέχεια. Συνεπώς δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίση τους νοήμονες κι αγαθούς από τη διαχείρηση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητας, κάνει το παν για να τους εξουθενώση…"
Το παραπάνω απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Κίτρινος Φάκελος” του Μ.Καραγάτση
ΤΑ ΣΟΦΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Καί ἐκάθησα καί ἔκλαιγα διά τά νέα παθήματα.
Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνι καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα:
"Δέν βλέπετε πού θέλουν νά κάμουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθῆστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τά τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μήν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά ἀπό αὐτά πού καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας" ...»!
(Απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του μεγάλου πατριώτη και γενναίου ήρωα της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, Στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη)
ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΡΟΒΑΤΟ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ!ΚΟΨΕ ΤΗΝ TV...
Στις παρούσες παραλλαγές γίνεται αναφορά και στο κατά πόσο επηρεάζεται η συμπεριφορά του υποκειμένου από τους παράγοντες της ύπαρξης συνεταίρου ή δυνατότητας ανώνυμης έκφρασης.
Κορνήλιος Καστοριάδης
ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΖΩ- ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ
Ερωτόκριτος ( Τα θλιβερά μαντάτα )
Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;
Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν’ ανιμένω
Κι απόκει να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω
και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;
Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντεύει
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει
και δεν μπορείς ν’ αντθισταθής στα θέλουν οί γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου
Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
καί μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω
την ώρα π’ αρραβωνιστής να βαραναστενάξης
κι’ όντε σα νύφη στολιστήςσαν παντρεμένη αλλάξης
ν’ αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε
τα σού τασσα λησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι
και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου
λόγιαζε τα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου
καί πιάνε καί τη ζωγραφιά, πού βρες στ’ αρμάρι μέσα
και τα τραγούδια πού λργα κι όπου πολλά σ’ αρέσα
και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα
πως μέ ξορίσανε μακρά στα ξένα
κι’ όντε σού πούν κι απόθανα λυπήσουμε καί κλάψε
και τα τραγούδια πού βγαλα μες’ στη φωτιά τα κάψε
Όπου κι αν πάω κι ά βρεθώ κι ότι καιρό κι ά ζήσω
τάσσω σου άλλη να μη δώ μηδέ ν’ ανατρανίσω
Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου
Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου
Κάλλια `χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου
Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου
Συνολικά 77 καλλιτέχνες
ερμηνεύουν τον Ερωτόκριτο από 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής. Επάνω
στο αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας, συνθέτουν τον καμβά της
δράσης και της δημιουργίας του «εναλλακτικού» video «Παίζουμε Οικολογικά
— Ζούμε Λογικά — Ενεργούμε Ομαδικά»!
ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ – ΣΤΙΧΟΙ
Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου
Και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου,
Και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,
Του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη,
Ετούτα μ’εκινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν’αναθιβαλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα
Τότες μια άγάπη μπιστική στον κόσμο έφανερώθη
Κ’εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση έλειώθη.
Και με τιμή ήταν (ήσαν) δυό κορμιά στου πόθου το καμίνι
Και κάμωμα πολλά ακριβό σ” έτοιους καιρούς εγίνη
Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
Που ό κύρης σου μ” έξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;
Τέσσερεις μέρες μοναχάς μου’δωκε ν’ανιμένω
Κι άπόκει να ξενίτευτώ,πολλά μακρά να πηαίνω
Και πως να σ” άποχωριστώ και πως να σου μακρύνω
Και πως να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν έκείνο;
Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν έισ” έσύ γυρεύει
.
Κι ο κύρης όντε βουληθεί και θε να με παντρέψη
Και δω πως γάμο κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψη,
Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
Άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρη.
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
Και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα
Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρό που ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω μηδέ ν” ανατρανίσω
Καλλιά “χω εσέ με θάνατο παρ” άλλη με ζωή μου,
Για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.
Τούτο εδώθη σ’ολους μας: ότι κι αν πεθυμούμε,
Μ’ολον οπού “ναι δύσκολον, εύκολο το κρατούμε
Κι εύκολα το πιστεύγομε κείνο που μας αρέσει
Και κάθα είς σ” τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίση.
Tα πάθη πια δεν κιλαδεί το πικραμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ” άλλα πουλιά σιμώνει.
Ετούτ” η αγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη
Και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τως εδόθη.
Για τούτο οπού “ναι φρόνιμος , μηδέ χαθή στα πάθη
Το ρόδο κι όμορφος αθός γεννάται μες στ” αγκάθι.
Και κάθα είς που εδιάβασεν εδά κι ας το κατέχη :
Μη χάνεται στον κίνδυνο, μα πάντα ελπίδα άς έχη.
Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπάτο
Εκείνο που μισεί κανείς γυρίζει κι αγαπάτω.
Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου
Μα πιο καλά και πιο μακριά θωρεί (βλέπει) η καρδιά του ανθρώπου.
Απ’οτι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη
Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει
Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για ΜΕ Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.
Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για ΜΕ Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.
...
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/enas-epikos-erotokritos-77-kallitechnes-ton-erminevoun-apo-kathe-gonia-tis-attikis-lira-ntrams-ntefi-ke-ilektriki-kithara/
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/enas-epikos-erotokritos-77-kallitechnes-ton-erminevoun-apo-kathe-gonia-tis-attikis-lira-ntrams-ntefi-ke-ilektriki-kithara/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)