Εδώ τα γράφουμε και τα λέμε όλα...
Χριστουγεννιάτικα έθιμα από την Γορτυνία
Οι νοικοκυρές τις παραμονές των Χριστουγέννων καθαρίζουν τα σπίτια. Φτιάχνουν τα γλυκά, τους πατροπαράδοτους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.
Ζυμώνουν το Χριστόψωμο.
Βάζουν το ζυμάρι στο ταψί, κάνουν έναν σταυρό στη μέση, το κεντούν γύρω γύρω, ρίχνουν το σουσάμι, βάζουν καρύδια στο κέντρο του σταυρού και στις άκρες και στα ενδιάμεσα μύγδαλα. Στη συνέχεια άμα φουσκώσει το ψήνουν. Ετοιμάζουν την κότα για την καθιερωμένη Χριστουγεννιάτικη σούπα. Αν δεν έχουν κότα αγοράζουν κρέας.
Την παραμονή το πρωί τα παιδιά λένε τα κάλαντα.
Χτυπούν την πόρτα και σαν αυτή ανοίξει, ρωτούν τα παιδιά, να τα πούμε; Αν πάρουν μια θετική απάντηση αρχίζουν. Άν πάρουν την απάντηση "τα είπαν άλλοι", φεύγουν. Στα παιδιά που θα πούν τα κάλαντα οι οικοδεσπότες δίνουν χρήματα, γλυκίσματα, ........ η ότι άλλο έχουν. Τα παιδιά παίρνοντας τα χρήματα η τα γλυκίσματα εύχονται Χρόνια Πολλά.
Τη νύχτα ξημερώματα, χτυπάει η καμπάνα και τρέχουν όλοι στην εκκλησία "τον Χριστό να προσκυνήσουν". Στο τέλος της λειτουργίας παίρνουν αντίδωρο όλοι από τον παπά. Φιλούν το χέρι του παπά και εύχονται Χρόνια Πολλά. Η λειτουργία στα χωριά τελείωνε πολύ πρωί, ώρα έξι με έξι και μισή προκειμένου οι κτηνοτρόφοι να μπορέσουν να πάνε στα μαντριά τους.
Το μεσημέρι κάθονταν όλοι γύρω από το τραπέζι που έπαιρνε εορταστικό τόνο.
Ο πατέρας ή ο παππούς έκοβε το χριστόψωμο και πάντοτε με την ευχή για χρόνια πολλά. Την υπόλοιπη μέρα (το απόγευμα) έκαναν τις επισκέψεις τους στους εορτάζοντες, η δέχονταν επισκέψεις αν κάποιο μέλος της οικογένειας γιόρταζε.
Την επόμενη των Χριστουγέννων συγκροτούνταν παρέες και έσφαζαν τα χοιρινά που σχεδόν όλα τα σπίτια διέθεταν για την συγκεκριμένη μέρα.
Η διαδικασία αυτή αποκτούσε χαρακτήρα πραγματικής γιορτής καθώς τις επόμενες μέρες μαζεύονταν στα σπίτια, έψηναν μέρος του χοιρινού (μεγάλες ποσότητες χρησιμοποιούσαν για παστό και πηχτή) και άνοιγαν τα βαγένια για να δοκιμάσουν το καινούργιο κρασί κερνώντας έτσι τους φίλους που βοήθησαν στο σφάξιμο
Πηγή:
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ: Ο Ελληνισμός σε κρίση, συνταγή απεγκλωβισμού
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ: "Ο Ελληνισμός σε κρίση, συνταγή απεγκλωβισμού"
Επιτέλους μια ομιλία φάρος μέσα στο σκοτάδι της μιζέριας της οικονομικής κρίσης που μας επιβλήθηκε, από έναν πραγματικό Σπαρτιάτη.
Πως επιτέλους η οικονομική κρίση μπορεί να αποβεί προς όφελος του Ελληνισμού και πως δια μέσου αυτής, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικές κρίσεις που μας απειλούν που δεν είναι άλλες από την ηθική κρίση, την συστημική και την πνευματική κρίση.
Περάσαμε μέσα από πολύ χειρότερες συνθήκες, και πάντοτε ο Ελληνισμός καταφέρνει και αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του.
*Συγγραφέας - Ιστορικός
Περισσότερα από τον Σ. Καργάκο στον ιστoχώρο:
www.sarantoskargakos.gr
Από την εκδήλωση:
"Ο Ελληνισμός σε κρίση, συνταγή απεγκλωβισμού"
Διοργανωτής: ΑΛΛΑΓΗ (Κίνηση Καθηγητών)
(Ελεύθερη) Λευκωσία 22 Φεβρουαρίου 2012
Διάρκεια 51'
'Γροθιά-TV'
Μέλος του δικτύου του "Εμπροσθοφύλακα"
www.efylakas.com
Σέξτος Εμπειρικός:"Ατάραχος αυτός που δεν ορίζει τα αγαθά.."
"Διότι αυτός που έχει τη γνώμη ότι κάτι είναι εκ φύσεως καλό ή κακό βρίσκεται σε διαρκή ταραχή: όταν του λείπουν
αυτά που θεωρεί πως είναι καλά, πιστεύει ότι τον καταδιώκουν τα εκ
φύσεως κακά, και κυνηγάει, όπως νομίζει, αυτά που είναι αγαθά· ...
όταν πάλι αποκτήσει αυτά που θεωρεί αγαθά, πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη ταραχή, από την παράλογη και πέρα από κάθε μέτρο έπαρσή του, και, από φόβο μήπως αλλάξουν τα πράγματα, κάνει τα πάντα για να μην χάσει αυτά που θεωρεί αγαθά.
όταν πάλι αποκτήσει αυτά που θεωρεί αγαθά, πέφτει σε ακόμη μεγαλύτερη ταραχή, από την παράλογη και πέρα από κάθε μέτρο έπαρσή του, και, από φόβο μήπως αλλάξουν τα πράγματα, κάνει τα πάντα για να μην χάσει αυτά που θεωρεί αγαθά.
Απεναντίας, αυτός που δεν ορίζει με βεβαιότητα ποια είναι εκ φύσεως καλά ή κακά ούτε αποφεύγει ούτε επιδιώκει κάτι με ζήλο, μένει γι' αυτό ατάραχος […]
Έτσι λοιπόν, και οι Σκεπτικοί είχαν την ελπίδα ότι θα ανακτήσουν την αταραξία, κρίνοντας οριστικά την αναντιστοιχία μεταξύ των αντικειμένων της αίσθησης και των αντικειμένων της σκέψης, καθώς όμως δεν κατάφεραν να το επιτύχουν, κατέληξαν στην εποχή· με τη σειρά της η αταραξία ακολούθησε ως σύμπτωμα την εποχή, όπως η σκιά ακολουθεί το σώμα."
(Σέξτος Εμπειρικός, Πυρρώνειαι Ὑποτυπώσεις, Ι, 27 και Ι, 29)
Έτσι λοιπόν, και οι Σκεπτικοί είχαν την ελπίδα ότι θα ανακτήσουν την αταραξία, κρίνοντας οριστικά την αναντιστοιχία μεταξύ των αντικειμένων της αίσθησης και των αντικειμένων της σκέψης, καθώς όμως δεν κατάφεραν να το επιτύχουν, κατέληξαν στην εποχή· με τη σειρά της η αταραξία ακολούθησε ως σύμπτωμα την εποχή, όπως η σκιά ακολουθεί το σώμα."
(Σέξτος Εμπειρικός, Πυρρώνειαι Ὑποτυπώσεις, Ι, 27 και Ι, 29)
Η διαθήκη του Μακρυγιάννη " Βίντεο "
Το βράδυ της εξέγερσης της 3ης Σεπτέμβρη...
...λίγο πριν ξεκινήσει με τους άνδρες τον για τα ανάκτορα να πολεμήσει για το Σύνταγμα, βέβαιος ότι θα πεθάνει και κρατώντας στο ένα χέρι το κοντάρι με το άσπρο πανί που γράφει «Εθνική Συνέλεψη - Σύνταγμα» και στο άλλο τον κονδυλοφόρο, κάθεται και γράφει τη διαθήκη του για το τι αφήνει στην οικογένειά του και τι στην πατρίδα.
Λέει στους δικούς του να το θάψουν κάτω από μια πέτρα ώστε, αν πεθάνει και του κάψουν το σπίτι το κείμενο αυτό να διασωθεί.
Εις δόξα του δίκιου και μεγάλου Θεού
ΚΥΡΙΕ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΕ. Εσύ, Κύριε, θα σώσης αυτό το έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός! Ελέησέ μας, φώτισέ μας, ένωσε μας και κίνησέ μας αναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής
τυραγνίας της πατρίδος και θρησκείας. Εις δόξας σου, Κύριε, σηκώνεται απόψε η σημαία της λευτεριάς αναντίον της τυραγνίας! Πατριώτες! Πεθαίνω διά την πατρίδα, Στέκω εις τον όρκον μου τον πρώτον. Δεν μπορώ, πατρίδα, να σε βλέπω τοιούτως και των σκοτωμένων τα παιδιά και οι γριγές να διακονεύουν και να τις βιάζουν διά κομμάτι ψωμί εις την τιμή τους οι απατεώνες της πατρίδος.
ΓΙΟΜΑΤΕΣ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ από αγωνιστές και στα σοκάκια σου διακονεύουν αυτοίνοι οι αγωνισταί, οπού χύσανε το αίμα τους διά να ξαναειπωθή «πατρίδα Ελλάς». Είτε ελευτερία κατά τους αγώνες μας και θυσίες μας, είτε θάνατος σ' εμάς. Πεθαίνω εγώ πρώτος απόψε.
Έχετε γειά, πατριώτες, και εις την άλλη ζωή σμίγομε, εκεί οπούναι και οι άλλοι οι συναγωνισταί μας, εις τον κόρφον του αληθινού βασιλέως, του μεγάλου Θεού, του αληθινού. Πατρίδα, σ' αφήνω ανήλικα παιδιά και γυναίκα αν τ' αφήσουνε ζωντανά, τ'αφήνω εις την προστασίαν σου. Κοίταξε οτ' είναι παιδιά του τίμιου αγωνιστή Μακρυγιάννη. Ποτέ αυτός δεν σε ψύχρανε εις τα δεινά σου και τώρα πρόθυμος να πεθάνη διά σένα για να σε ιδούνε τα παιδιά σου ελεύτερη Ελλάδα και όχι παλιόψαθα της τυραγνίας και των κολάκωνέ της.
ΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΦΗΝΩ κηδεμόνες τον κύριο Μιχαήλ Σκινά, Μελά, Δόσιον, Καλλεφουρνά, γυναικάδελφόν μου Σκουζέ και την γυναίκα μου. Και ν'ακολουθήσετε κατά την παλιά μου διαθήκη ό,τι διαλαβάνει κι αν αμελήσετε εις την άλλη ζωή θα μου δώσετε λόγον. Βιαστικός γράφω και με την σημαία μου εις το χέρι, Έχετε γειά όλοι και τυραννίαν να μην αφήσετε να φωλιάση εις την
πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν.
Λορέντζος Μαβίλης (6 Σεπτεμβρίου 1860-28 Νοεμβρίου 1912)
O Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη, όπου ο πατέρας του Παύλος υπηρετούσε τότε εκεί πρόεδρος των δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας. Ο παππούς του ποιητή Δον Λορέντζος Μαβίλης, Ισπανός στην καταγωγή, ήταν πρόξενος της πατρίδας του στην Κέρκυρα, όπου πήρε γυναίκα Κερκυραία και εγκαταστάθηκε εκεί. Η μητέρα του ποιητή ήταν επίσης Κερκυραία και ονομαζόταν Ιωάννα Καποδίστρια - Σούφη. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια σ' ένα αγρόκτημα, όπου έμαθε κι αγάπησε τη γλώσσα του λαού, τα τραγούδια και τις παροιμίες, και την αγάπη της αυτή την μετέδωσε στο γιο της Λορέντζο. Ο ποιητής παρακολουθούσε τα γυμνασιακά μαθήματα στο εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας», όπου είχε δάσκαλο ελληνιστή τον Ιωάννη Ρωμανό. Αυτός τον σύστησε στην Αναγνωστική Εταιρία, όπου σύχναζαν τότε όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων. Εκεί γνώρισε τον Ιάκωβο Πολυλά, σοφό εκδότη του Δ. Σολωμού. Έμαθε την Ιταλική, Ισπανική, Αγγλική και Γερμανική.
Το 1878 γράφτηκε στην φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την οποία εγκατέλειψε μετά ένα χρόνο για να σπουδάσει στην Γερμανία φιλολογία και κυρίως γλωσσολογία και φιλοσοφία. Το 1890 στις 16 Ιουνίου αναγορεύτηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Έρλαγκεν της Βαυαρίας. Και κατέβηκε στην Κέρκυρα. Δεν δέχτηκε καμία θέση για να μην παραβεί τις ηθικές αρχές του. Ένα μικρό απόσπασμα επιστολής του (προς τον Κεφαλληνό) μας δίνει συμπυκνωμένο το πρόγραμμα της περαιτέρω προοπτικής του: «Ό,τι κατορθώσω εις την ζωή μου, θα το κατορθώσω μένοντας συνεπής, χωρίς ν' απαρνηθώ ούτε μια μόνο πράξη, ούτε μια μόνο στιγμή της περασμένης μου ζωής, ή αλλιώς δεν θα κατορθώσω τίποτε».
Το 1896 η Ελλάδα αγωνίζεται για την απελευθέρωση της Ηπείρου, Μακεδονίας και Κρήτης. Ο Μαβίλης που δεν ήταν πατριώτης μόνο στο λόγο και στην ποίηση, αλλά και στην πράξη, πολεμάει εθελοντής στην Κρήτη. Το 1897 αγωνίζεται στην Ήπειρο, πάλι εθελοντής, όπου και τραυματίζεται. Το 1910 εξελέγη βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου στην αναθεωρητική Βουλή. Ιστορική θα μείνει η αγόρευσή του για την υπεράσπιση της δημοτικής γλώσσας όταν συζητιόταν το άρθρο 107 του συντάγματος. «Δεν υπάρχει γλώσσα χυδαία» είπε «μόνο χυδαίοι άνθρωποι!». Ο άκαμπτος χαρακτήρας του και το ότι δεν προσαρμόστηκε στο ρεύμα της συναλλαγής που επικρατούσε, το λεγόμενο ρουσφέτι, συντέλεσε στο να μην εκλεγεί βουλευτής στις επόμενες εκλογές.
Ο ποιητής Μαβίλης, εκτός από μερικά ποιήματα που δημοσίευσε σε περιοδικά της εποχής, δεν εξέδωσε καμία ποιητική συλλογή όσο ζούσε. Τα άπαντά του κυκλοφόρησαν με την φροντίδα του φίλου του Κ. Θεοτόκη στην Αλεξάνδρεια το 1915. Η μετριοφροσύνη χαρακτήριζε πάντα τον Μαβίλη όσον αφορά το έργο του. Αυτός ο εκπληκτικός μάστορας του σονέτου (δεκατετράστιχο ποίημα που αποτελείται από δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα) έστελνε τους στίχους του στον Παλαμά με την υποσημείωση: «Για το συρτάρι σου».
Οι κριτικοί του καιρού του αναγνώρισαν στο πρόσωπό του έναν τεχνίτη απαράμιλλο. Ορισμένοι τον κατηγόρησαν γι' αυτή του την τελειομανία, χαρακτηρίζοντάς την σαν μια νεκρή πεταλούδα που μπορείς να θαυμάσεις τα ψυχρά φτερά της. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος πιο εύστοχα, ίσως, απ' όλους παρατήρησε: «Ο Μαβίλης στάθηκε ένας απ' τους σπάνιους εκείνους ποιητές που το καλύτερό τους ποίημα είναι η ζωή τους».
Και πράγματι:
Στον Βαλκανικό πόλεμο του 1912 ο Μαβίλης παρά τα 53 του χρόνια κατετάγη εθελοντής λοχαγός των Γαριβαλδινών ερυθροχιτώνων. (Ονομαζόταν Γαριβαλδινοί οι εθελοντές Έλληνες και ξένοι από το όνομα του αρχηγού τους, Ιταλού στρατηγού, Γαριβάλδη. Ερυθροχίτωνες λέγονταν λόγω του κόκκινου χιτώνα που φορούσαν.) Εκείνη την εποχή ο Μαβίλης ήταν το βασιλόπουλο του παραμυθιού για μια μεγάλη ποιήτρια, την κυρία Θεώνη Δρακοπούλου ή Μυρτιώτισσα, όπως φιλολογικά επέλεξε να ονομάζεται. Η αγάπη αυτή, όσο σαγηνευτικό δόλωμα κι αν ήταν, δεν μπόρεσε να τον κρατήσει κοντά της. Η φωνή της πατρίδας κάλυψε τη φωνή της καρδιάς. «Σ' αγαπώ/ δεν μπορώ/ τίποτ' άλλο να πω/ πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!» έγραφε για 'κείνον η ερωτευμένη ποιήτρια. Μα αυτός τραβούσε για τα μεγάλα ιδανικά «στην κορφή της ζωής, όπου ροδίζει/ της Λευτεριάς αμόλευτος αγέρας/ και σαν ήχος αθάνατης φλογέρας/ η ποίηση, αηδόνι θείο, καλοκαρδίζει&» Όχι πως δεν αγαπούν και οι ποιητές «μα τους θεριεύει ο πόθος του θανάτου/ με τ' αγιασμένα δαφνοστέφανά του».
Στις 28 Νοεμβρίου 1912 στο χωριό Δρίσκος, κοντά στα Γιάννενα, οι Τούρκοι εξαπέλυσαν σφοδρή αντεπίθεση κατά των Γαριβαλδινών εθελοντών που ήδη είχαν προχωρήσει πολύ. Ο Μαβίλης μάχεται ηρωικά, επικεφαλής των στρατιωτών του που αποδεκατίζονται απ' τα εχθρικά βόλια.
Σε μια στιγμή της μάχης μια σφαίρα του διατρυπά τα δύο μάγουλα χαλώντας και πολλά δόντια του. Ενώ μεταφέρεται αιμόφυρτος στο προσωρινό νοσοκομείο ένα δεύτερο βόλι τον βρήκε στο στόμα. Εκείνη τη στιγμή έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, Αλέξανδρος Ρώμας. Είδε τον Μαβίλη και κατάλαβε. «Σε συγχαίρω απ' την καρδιά μου!» λέει δίνοντάς του το χέρι. Ο Μαβίλης μάζεψε τις στερνές του δυνάμεις, στάθηκε προσοχή και πήρε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε σ' όλο το δρόμο απ' τις πληγές των παρειών του πάγωνε το λαιμό του και του δυσκόλευε την αναπνοή. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Τους κάνει νοήματα να του δώσουν χαρτί, να γράψει. Τα αίματα στάζουν απ' όλες τις μεριές και οι βολές του πυροβολικού ακούγονται τώρα κοντύτερα. Αλλά δεν προφταίνει ούτε να γράψει. Ο παπα-Φώτης του κλείνει τα μάτια. Ο Πιπίνος Γαριβάλδης, ο μόνος εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει. Οι άλλοι σταυροκοπιούνται. Ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός, ξαπλωμένος στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής. Τον έχουν σκεπάσει με τον ματωμένο μανδύα του. Έχει περάσει πλέον στην αιωνιότητα κερδίζοντας «δώρα άγια τρία: ΘΑΝΑΤΟ, ΑΘΑΝΑΣΙΑ Κ' ΕΛΕΥΤΕΡΙΑ»όπως το ήθελε.
Πηγή: http://www.e-lefkas.gr/…/3786-afieroma-lorentzos-mavilis-o-…
Ο άνθρωπος πρέπει να δώσει τη θέση του στον Άνθρωπο !
Έτσι λοιπόν ο Άνθρωπος οφείλει να αποκτά Ήθος, ώστε να φωτίζει το «εγώ» του, την εσωτερική του συνείδηση. Από όλες τις μορφές Ιδανικών (ατομικών, πολιτικών, εθνικών, κοινωνικών κ.α.) προέχουν τα Ανθρώπινα Ιδανικά, δηλαδή ο σεβασμός και η προστασία της αξίας: Άνθρωπος που σημαίνει σε απλά ελληνικά, η Ανθρωπιά.
Τέλος τα πανανθρώπινα ιδανικά, είναι αυτά που έχουν σχέση με τα ιδανικά όλης της ανθρωπότητας, όπως ιδανικό πανανθρώπινο είναι η Συνύπαρξη, προς την οποία οφείλει να τείνει την προσπάθειά της, όλη η ανθρωπότητα.
Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
Πως απάντησε ο στρατηγός Μακρυγιάννης σ’έναν άθεο!
Σημειωτέον ότι ο μεγάλος αυτός Ελληνορθόδοξος Αγωνιστής ΗΤΑΝ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ κι έμαθε λίγα γράμματα μετά τα 30 του!!! Διαβάστε την απάντησή του σε κάποιον «σπουδαγμένο άθεο» για να καταλάβετε ποιος είχε τελικά τη ΓΝΩΣΗ:
«Του αϊ-Γιαννιού του Θεολόγου το βράδυ ήταν κάτι λογιότατοι εις το σπίτι μου, μισομαθείς και άθρησκοι. Πιάνει ο ένας και λέγει:
Πώς ο Θεός θα διόριζε την Θεοτόκο να γεννήσει τον Χριστόν και να μείνει παρθένο, πώς γένεται αυτό; Του λέγω:
Εις το σκολειόν όπου πάτε, θεολογίαν σπουδάζετε και φιλοσοφία ή το ένα; Λέγει:
Φιλοσοφίαν μόνον. Τον άφησα, δεν του ματάκρινα τίποτας, και πέσαμεν σ” άλλες ομιλίες, δια ν” αστοχήσει αυτό.
Μετά από καιρόν του λέγω: Εσύ, φίλε, είσαι κουτσός· διατί κάνεις αδρασκελιές δια δύο ποδάρια, εις καιρόν οπού έχεις ένα ποδάρι μόνον;
Όχι, λέγει, δύο έχω, και καλά! Του λέγω, ένα μόνον έχεις, και εκείνο τσακισμένο. Όχι, λέγει, δύο! Σώπα, του λέγω, ψεύτη!
Σηκώνεται απάνω, λέγει: Ορίστε οπού χω δύο και περπατώ.
Βρέ αδελφέ, του λέγω, δεν σε ρώτησα εγώ, εκεί όπου σπουδάζεις τί μαθαίνεις, θεολογικά και φιλοσοφικά, και μου είπες μόνος σου ότι μαθαίνεις φιλοσοφικά μόνον; και διατί σπουδάζεις το ένα και κάνεις κρίση δια τα δύο…. και είσαι μισόθρησκος και θιαμαίνεσαι πώς η Θεοτόκο γέννησε τον Χριστόν κι έμεινε παρθένο;
Εσύ δεν μπορείς να το γνωρίζεις, ότι είσαι κουτσός· αυτός ο άγιος ο σημερινός και ο άγιος Βασίλειος και οι άλλοι πατέρες της Εκκλησίας το γνωρίζουν, ότι είχαν πρώτα αρετή, ηθική, και σπούδαξαν και την θεολογίαν πρώτα και την φιλοσοφία και γνώρισαν με την εντέλειαν το ένα και τ” άλλο και έγιναν και καλοί χριστιανοί ορθόδοξοι θεολόγοι και καλοί φιλόσοφοι, και τότε έλαβαν και την φώτιση του Θεού και την ευλογίαν του και της βασιλείας του και έγιναν πατέρες της Εκκλησίας και άγιοι, και δι” αυτά όλα τους έκαμαν εικόνες και τους προσκυνούμεν, και αυτείνοι ξέρουν πώς ήταν η Θεοτόκο, ποιά αρετή, ποιά αγαθότη, και πώς εσαρκώθη και πώς εγεννήθη και πώς εσταυρώθη, να σώσει εσένα τον παλιάνθρωπον, τον αχάριστον, και απάνω να σού δείξω πώς, δια να γιομίσει το ξεροκέφαλό σου, και σέναν και των ομοίων σου.
Δεν σηκώνεταν, να μην τον χτυπήσω, ότι μ” έβλεπε θυμωμένον οπού του μιλούσα. Με το στανιό τον σήκωσα, του λέγω: Έμπα εις την άλλη κάμαρη μέσα, και εις της κλειδωνιάς την τρύπα να βάλεις τ” αυτί σου, και ό,τι σού ειπώ κρυφά να μας ειπείς όταν θα βγείς έξω.
Μπήκε μέσα, έβαλε το αυτί του εις την κλειδωνότρυπα. Του λέγω: Βάλ” το πλησίον – και εγώ απ” όξω φυσάγω πολύ. Έβγα, του λέγω, να μας ειπείς τί σού είπα. Βήκε, λέγει: Ένας αγέρας μου γιόμωσε το αυτί μου.
Του λέγω: Και αυτό της θεία-Πρόνοιας με την Θεοτόκον αγέρας είναι, είπε και έγινε, δεν είναι ανθρώπινον έργον, και δια τούτο εγεννήθη και έμεινε παρθένος·
έλα να σού δείξω και το έργον ποίον είναι.
Παίρνω ένα καρφί και το βαρώ και μπαίνει εις τον τοίχο· τότε το βγάζω, του λέγω:
Αυτό λέγεται, λογιότατε, έργον, ότι χάλασε τον τοίχον.»
ΠΗΓΗ: «ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ», Στρατηγού Μακρυγιάννη
Πηγή : http://lithosfotos.blogspot.gr
Να μάθουμε τη μοναξιά "Kείμενο: Φρειδερίκος Νίτσε"
«Υπάρχουν τόσες ροδαυγές που ακόμη δεν φεγγοβόλησαν.»
Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (γερμ. Friedrich Wilhelm Nietzsche) (15 Οκτωβρίου 1844 – 25 Αυγούστου 1900)
Ω! Φτωχά πλάσματα στις μεγάλες πολιτείες της παγκόσμιας πολιτικής, εσείς νέοι άνθρωποι τόσο προικισμένοι και βασανισμένοι από τη ματαιοδοξία, εσείς που θεωρείτε ότι είναι καθήκον σας να πείτε τον δικό σας λόγο για όλα τα γεγονότα – αφού πάντα κάτι συμβαίνει! – Που πιστεύετε ότι, όταν το έχετε κάνει αυτό, θα σηκωθεί σκόνη και θόρυβος, γιατί είστε το άρμα της ιστορίας! Εσείς που ακούτε πάντα και που περιμένετε ασταμάτητα τη στιγμή που θα μπορέσετε να ρίξετε τον λόγο σας στο κοινό, και που χάνετε έτσι κάθε αληθινή παραγωγικότητα! Όση επιθυμία κι αν έχετε για μεγάλα έργα, η βαθιά σιωπή της ωρίμανσης δεν θα φτάσει ποτέ σε σας! Το γεγονός της μέρας σας καταδιώκει και σας στριφογυρίζει σα να είστε ελαφρύ άχυρο, ενώ εσείς φαντάζεστε ότι κυνηγάτε το γεγονός, – αχ φτωχοδιάβολοι! Αν θέλει κανείς να είναι ήρωας στη σκηνή, δεν πρέπει να σκέφτεται να παίξει τον χορό, δεν πρέπει ούτε καν να ξέρει πώς κάνουν χορό.
Φρειδερίκος Νίτσε, Αυγή – Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις, εκδ. Δαμιανός
Ιωάννης Συκουτρής – Η Ηρωική Αντίληψη Της Ζωής
Στο βιβλίο του «Φιλοσοφία της Ζωής», ο Ιωάννης Συκουτρής παρουσιάζει έξι «Τύπους Αντιλήψεως Της Ζωής»: Την θρησκευτική αντίληψη, τη μηδενιστική, την ευδαιμονιστική, την ανθρωπιστική, την αντίληψη του αντικειμενικού έργου και, τέλος, την ηρωική. Αυτόν τον τελευταίο τύπο παραθέτουμε εδώ.
Η ΗΡΩΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η ηρωική αντίληψις της Ζωής αναχωρεί από την αρχήν, ότι η Ζωή είν” ένας διαρκής αγών, μία αδιάκοπος, χωρίς τέρμα και χωρίς σταμάτημα, μάχη εναντίον της φύσεως, εναντίον των άλλων ανθρώπων, εναντίον του εαυτού μας. Επομένως και ο άνθρωπος, κάθε γενεάς, αποτελεί μίαν συνεχή μ ε τ ά β α σ ι ν προς κάτι άλλο, προς κάτι ανώτερον. Όχι προς ένα διαφορετικόν είδος οργανικού όντος (τον υπεράνθρωπον π.χ. του Nietzsche), αλλά προς το να γίνη φορεύς μιας ανωτέρας, δηλαδή εντονωτέρας και πλουσιωτέρας μορφής της Ζωής. Έτσι κάθε άνθρωπος αξιόλογος είν” ένας π ρ ό δ ρ ο μ ο ς, που αντλεί το νόημα της υπάρξεώς του όχι από το παρελθόν ούτ” από το παρόν, αλλ” από το μέλλον και μόνον. Το παρελθόν ως παρελθόν το αγνοεί, προς το παρόν ευρίσκεται εις πόλεμον συνεχή. Όχι μόνον προς εκείνο το παρόν, το οποίον δεν είν” εις την ουσίαν του παρά επιβίωσις του παρελθόντος, ή μάλλον διατήρησις του σώματος αυτού οφειλομέν” εις την δειλίαν ή την νωθρότητα των συγχρόνων ανθρώπων· ο ηρωικός άνθρωπος μάχεται και προς το γνήσιον παρόν, το παρόν που ζη γύρω του και ζη μέσα του.
Και εδώ ακριβώς κείται η τ ρ α γ ι κ ό τ η ς του ηρωικού ανθρώπου. Ριζωμένος είναι βαθύτατα εις το παρελθόν, τού οποίου είναι το εκλεκτότερον κάρπισμα· μέσα του συμπυκνώνει εις μοναδικόν βαθμόν εντάσεως το παρόν – και όμως αρνείται το παρόν και το μάχετ” εν ονόματι του μέλλοντος, το οποίον ζη ο ίδιος προληπτικώς μόνον ως πραγματικότητα μέσα του. Και το μάχεται με τα όπλα και την ρώμην της ψυχής του, που είναι του παρόντος όπλα και ρώμη, το οποίον κατ” αυτόν τον τρόπον χρησιμοποιεί ταυτοχρόνως και καταπολεμεί. Έτσι τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτόν του, εκλέγων ούτως ειπείν το επικινδυνότερον σημείον, μέσα εις την ορμήν και την οργήν παντοδαπών συγκρούσεων. Συγκρούσεων προς τούς συγχρόνους του, οι οποίοι τον μισούν, διότι μισούν το μέλλον εις το πρόσωπόν του. Συγκρούσεων προς τον ίδιον τον εαυτόν του, μιας πάλης μεταξύ της πραγματικότητάς του, που ανήκει εις το παρόν, και των δυνατοτήτων του, που ανήκουν εις το μέλλον, που ε ί ν α ι το μέλλον, που θα τας πολεμήση και πάλιν εν ονόματι άλλων δυνατοτήτων από την στιγμήν που θα γίνουν πραγματικότης.
Κατ” αυτόν τον τρόπον ζη τ α υ τ ο χ ρ ό ν ω ς ο ηρωικός άνθρωπος τον μεγαλύτερόν του πόνον και την μεγαλυτέραν του ελπίδα. Ζη την συντριβήν και τον πόνον του, αλλά ζη μαζί και την ηθικήν αναγκαιότητα του πόνου και του χαμού του. Κάτι περισσότερον: Ερωτεύεται την συντριβήν του, την χαίρετ” εκ των προτέρων, αντλεί την ιλαρωτέραν του ακριβώς παρηγορίαν από την συντριβήν του.
Αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς – περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματ” άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ” άστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Αλλά θα το κάνη όχι από πνεύμ” αλτρουισμού και εθελοθυσίας υπέρ των άλλων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η α ι σ θ η τ ι κ ή, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότ” είναι π ρ ο ν ό μ ι ο ν των εκλεκτών (όχι καθήκον ή πράξις φιλανθρωπίας) να συντρίβωνται υ π έ ρ των άλλων, υ π ό των άλλων – το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν” ο καρπός – αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση, διά ν” αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν” εκείνος που θάπτεται διά να εορτασθή η α ν ά σ τ α σ ι ς, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.
Αλλ” ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς συντριβήν. Ειδεμή, η ηρωική αντίληψις θα ήτο ιδεώδες θανάτου μόνον, όχι μορφή ζωής – και τι ζωής! Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνος αυτός, ζη έ ν τ ο ν α και π λ ο ύ σ ι α ολόκληρον την Ζωήν. Αλλά το να ζήση έντονα δεν σημαίνει δι” αυτόν ό,τι συνήθως νοούμεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζη άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής.
Δεν τας αγνοεί βέβαια τας απολαύσεις της Ζωής ο ηρωικός άνθρωπος αλλά τας δοκιμάζει τόσον, όσον χρειάζεται να τας ξεπεράση, τας γνωρίζει τόσον, ώστε να εννοή, ότι κατά βάθος παραλύουν μάλλον την δύναμιν του ανθρώπου, και ας τού χαρίζουν την ψευδαισθησίαν της εντατικότητος και της πλησμονής. Έπειτα, τας απολαύσεις αναζητεί εκείνος που ζητεί να πάρη από την Ζωήν, όχι εκείνος που έχει να της δώση – και σε πλουτίζει όχι το να παίρνης αλλά το να δ ί δ η ς.
Η έντονος αυτή ζωή είναι κατ” ανάγκην π ο λ υ μ ε ρ ή ς, τόσον πολυμερής, ώστε να την ευρίσκουν πολυπράγμονα όσοι μετρούν τον πλούτον των εκλεκτών φύσεων με την πενίαν της ιδικής των, όσους δεν αφήνει ο φθόνος ν” αναγνωρίσουν εις ένα σύγχρονόν των τον όλβον των αγαθών, που δεν έχουν εκείνοι. Ο ηρωικός άνθρωπος χαίρεται πολλάς μορφάς ζωής συγχρόνως, και τας χαίρεται όχι εξωτερικώς, σαν αισθητικόν θέαμα ή διά να ικανοποιήση την περιέργειάν του. Μ έ σ α τ ο υ ζη όλας αυτάς τας μορφάς της Ζωής, τας αφομοιώνει μέσα του, και τας αποδίδει με τον π ρ ο σ ω π ι κ ό ν του τρόπον. Η ψυχή του ομοιάζει μ” ένα έδαφος λιπαρόν και βαθύ, εις το οποίον κάθε σπόρος άνετα θ” ανθοβολήση και θα καρπίση. Έτσι μεταμορφώνεται, χωρίς να χάνη τον εαυτόν του. Ζη ταυτοχρόνως με πολλούς, όπως ο τραγικός ποιητής ο μεγαλοφυής, που ζη μέσ” απ” όλα του τα πρόσωπα, και όμως παραμένει ο ίδιος και ως ύπαρξις και ως διάνοια. Και δεν ζη μόνον πολλάς μορφάς Ζωής· συγκλονισμούς συγκλονίζεται πολλούς, συντριμμούς συντρίβεται πολλούς, μυρίους θανάτους αποθνήσκει.
Αλλ” η πολυμέρεια αυτή δεν σημαίνει και δ ι ά σ π α σ ι ν, απώλειαν έρματος ατομικού, διάχυσιν και θόλωμα του πυρήνας της προσωπικότητας – αυτό συμβαίν” εις τους πολλούς, όταν ποτέ θελήσουν να είναι πολυμερείς. Διά τον ηρωικόν άνθρωπον η πολυμέρεια δεν αίρει την συγκέντρωσιν· την καθιστά ισχυροτέραν, την α π ο δ ε ι κ ν ύ ε ι ισχυροτέραν. Δεν θα ήτον ηρωικός άνθρωπος, αν δεν ήτο μία δυνατή προσωπικότης, και δυνατή προσωπικότης σημαίνει ισχυρόν κεντρικόν εγώ, που να συγκρατή τας ψυχικάς περιπετείας και τα εξωτερικά περιστατικά, τα πετάγματα και τα ενδιαφέροντα εις μίαν σφικτοδεμένην ενότητα όχι μόνον χρονικής διαδοχής, αλλά συνοχής λογικής, αναγκαιότητος ηθικής.
Η πολυμέρεια του ηρωικού ανθρώπου παρέχει πολλάκις την εντύπωσιν α ν τ ι φ α τ ι κ ό τ η τ ο ς. Είναι τόσον πλουσία η προσωπικότης του, ώστε το καθένα της μέρος, η καθεμία της πλευρά, θα ημπορούσε ν” αποτελή (και αποτελεί διά τους πολλούς) έναν αυτόνομον κόσμον, διαφορετικόν από τον κόσμον που θα ημπορούσε ν” αποδώση μία άλλη πλευρά του. Είναι λοιπόν ν” άπορής πώς οι πολλοί τας ευρίσκουν ασυμβιβάστους; Αλλ” ο ηρωικός άνθρωπος δεν ομοιάζει με τους καλούς και φρονίμους αμαξάδες, οι οποίοι οδηγούν το αμαξάκι των «βραδέως αλλ” ασφαλώς» από τους δρόμους τους στρωτούς και τους ήσύχους προς το τέρμα, που άλλοι καθώρισαν. Με τον ηνίοχον ομοιάζει, που κυβερνά τέσσαρα, οκτώ ίσως θυμοειδή άλογα – και το καθένα των σπεύδει ασυγκράτητον προς αυτοβούλους κατευθύνσεις. Τα κυβερνά με δυνατό χέρι, χωρίς όμως και να εξουδετερώνη εκείνων την ορμητικότητα και την επαναστατικότητα. Ειδεμή, τι θέλγητρον θα είχε δι” αυτόν η ηνιοχεία; Το «βραδέως αλλ” ασφαλώς» δεν το ξέρει· λογαριάζει και τας πτώσεις, διότι μόνον όπου υπάρχουν πτώσεις δίδετ” ευκαιρία και ανυψώσεων.
Πράγματι ο π ό λ ε μ ο ς και ο κ ί ν δ υ ν ο ς είναι το στοιχείον του, η απαραίτητος τροφή του. Ο πόλεμος λέγω και η νίκη, όχ” η ε π ι τ υ χ ί α. Η επιτυχία δεν είναι πάντοτε νίκη· είναι νίκη εξωτερική, εξωτερικός πλουτισμός εις επιτεύγματα και κέρδη – να σαν τα ρεκόρ συγχρόνου αθλητού, που μετρούνται με δευτερόλεπτα και υφεκατοστόμετρα. Αλλ” ο ηρωικός ζητεί την νίκην εκείνου που χαίρεται το ότι επολέμησε, το ότι εκινδύνευσε, το ότι αντέστη την νίκην ως ευκαιρίαν μόνον να ζήση έντόνους και αγωνιώδεις στιγμάς. Και παρομοία νίκη συνυπάρχει κάλλιστα με την αποτυχίαν εις τους αντικειμενικούς σκοπούς, καθώς η αποτυχία των 300 εις τας Θερμοπύλας…
Άλλωστε γενικώς η επιτυχία είναι διά τον ηρωικόν άνθρωπον μία λέξις, μία πραγματικότης ίσως – όχι α ξ ί α. Δεν την ξέρει, ούτε τον ξέρει εκείνη. Αν επίστευεν ολιγώτερον εις τον εαυτόν του, θα ήτο δι” αυτό απογοητευμένος. Αν επίστευεν ολιγώτερον εις της Μοίρας την σοφίαν, θα ήτο απαισιόδοξος. Αλλ” επιτυχία σημαίνει πραγματοποίησις σκοπού, που ευρίσκετ” έξω μας, και εκείνος έχει μ έ σ α τ ο υ τον σκοπόν και το νόημα της υπάρξεώς του. Απέναντι αυτού τίποτε δεν μετρεί, ούτ” ή ζωή του ούτ” η ευτυχία του. Και τι μεγαλύτερον θα ημπορούσεν η επιτυχία να τού προσφέρη;
Έπειτα η επιτυχία σημαίνει φρόνησιν, και η φρόνησις είναι προσαρμογή της ψυχής προς τα πράγματα, κ α τ α β ι β α σ μ ο ς δηλαδή και ολιγάρκειά της, διά να συμμορφωθή προς την καθημερινότητα του εξωτερικού κόσμου. Ενώ η σοφία και η αποστολή του ηρωικού είναι ν” α ν α β ι β ά σ η τα πράγματα προς την ψυχήν του, να τα γεμίση με νόημα τόσον, ώστε να γίνουν αντάξιά του. Δι” αυτό παρέχει την εντύπωσιν άφρονος, και είναι άφρων. Έχει την αφροσύνην του παιδιού, που στερείται την πολυύμνητον αυτήν πείραν της πραγματικότητας, η οποία είναι κατά βάθος όκνος και ολιγοπιστία. Ενώ το παιδί είναι παιδί, ακριβώς διότι πιστεύει, διότ” ημπορεί ακόμη να πιστεύη, ανεπιφύλακτα. Ο ηρωικός άνθρωπος είν” ο αιωνίως νέος – τι να την κάνη την φρόνησιν; Είναι διά τους πεζούς και τους νοικοκυραίους, που βαδίζουν ήσυχα και ομαλά τον δρόμον της ζωής των. Εκείνος όμως δεν βαδίζει· χορεύει.
Αυτός είν” ο λόγος που θεωρείται και είναι άνθρωπος α β ο ή θ η τ ο ς εις την συνήθη πρακτικήν ζωήν. Και ένας άλλος λόγος: δεν έχει την φρόνησιν να δ υ σ π ι σ τ ή προς τους γύρω του. Να δυσπιστή προς τι; Διά ν” αποφύγη κινδύνους; Μα αυτούς είναι ακριβώς, που αναζητεί η ψυχή του. Τούς αναλαμβάνει όχι από επαγγελματικήν συνήθειαν η από βιοποριστικόν καταναγκασμόν – οι ακροβάται και οι θηριοδαμασταί θα ήσαν τότε οι ηρωικώτεροι των ανθρώπων – αλλ” ως εσωτερικήν προσταγήν της μοίρας του, ως το ιερώτερον δικαίωμα που τού δημιουργεί η υπεροχή του. Οι πολλοί καμαρώνουν δι” όσους κινδύνους απέφυγαν, όχι δι” όσους υπεβλήθησαν· περιγράφουν τας επιτυχίας, που επραγματοποίησαν, και υπερηφανεύονται διά την εξυπνάδα των. Αλλά διά τον ηρωικόν άνθρωπον, το είδαμεν: η επιτυχία δεν αποτελεί ούτε κριτήριον ούτε ιδεώδες· ιδεώδες του και κριτήριον: να ζήση δυνατός και ωραίος. Και είναι γενναιότερον και ωραιότερον ν” αδικηθής παρά ν” αδικήσης, να εξαπατηθής παρά να εξαπατήσης.
Άλλωστε προς τι να εξαπατήση; Εξαπατούν οι ετεροκεντρικοί, αυτοί που ασχολούνται διαρκώς με τους άλλους, διά να τούς αντιγράφουν ή να τούς φθονούν ή και τα δύο μαζί. Απασχολούνται κατ” ανάγκην, αφού δεν είναι τόσον πλούσιον το εγώ των, ώστε να τούς απασχολή εκείνο έντονα και ικανοποιητικά. Ο ηρωικός όμως αποτελεί ο ίδιος κ έ ν τ ρ ο ν τ ο υ ε α υ τ ο ύ τ ο υ, ελεύθερος εις την απομόνωσίν του, αριστοκρατικός με την απόστασιν εις την οποίαν κρατεί τούς άλλους, απτόητος με το θάρρος της προσωπικής του γνώμης και της προσωπικής του ευθύνης, υπερήφανος μέσα εις το άβατον τέμενος της μοναξιάς του. Δι” αυτό δεν καταδέχεται να φθονή, μήτε να παραβγαίνη με τούς άλλους· δεν χρειάζεται να βεβαιώνη εις τον εαυτόν του μ” αυτό το μέσον, με την εξωτερικήν αναγνώρισίν του δηλαδή, την υπεροχήν του.
Αν φαίνεται κάποτε να προχωρή από την απομόνψσίν του προς τους άλλους, το κάνει από πλησμονήν εσωτερικήν, από εντροπήν να κρατή μόνος του τον πλούτον που αναβλύζει μέσα του, από την σκληράν, αυτοβασανιστικήν επιθυμίαν να ξεφύγη από τον υ π ο κ ε ι μ ε ν ι σ μ ό του, τον μόνον κίνδυνον που φοβείται σοβαρά, να προχωρήση από το εγώ του προς την μ ο ί ρ α ν του. Και είν’ η μοίρα μας που διαπλάσσει το εγώ μας, όχι τανάπαλιν. Έτσι ο ήρως είναι πάντα μ ο ν α χ ι κ ό ς – ειδεμή, δεν θα ήτον ήρως- αλλά ποτέ υποκειμενικός.
Πουθενά δεν φαίνεται περισσότερον η υ π ε ρ η φ ά ν ε ι α του ηρωικού ανθρώπου, παρά εις τον τρόπον που διεξάγει τους λεγομένους αγώνας ιδεών. Δεν αποβλέπει ποτέ εις το να νικήση. Τι θα ειπή να νικήση; Να δεχθούν τας απόψεις του; Συμφορά! Ο ίδιος ξέρει τι τού εστοίχισεν ως που να καταλήξη εις αυτάς, τι τ ό λ μ η εχρειάσθη – sapere aude, λέγει ο αρχαίος ποιητής – τι εσωτερικήν ω ρ ί μ α ν σ ι ν προϋποθέτει. Έτσι, ανησυχεί μάλλον παρά ποθεί εκείνον, που θα τας δεχθή κατ” επιταγήν ή ως προϊόν μιας συντόμου συζητήσεως.
Διά ν” αποκτήση μήπως ο π α δ ο ύ ς; Είν” αληθές, ότι πολλοί αισθάνονται την ανάγκην να κάνουν προπαγάνδαν διά τας ιδέας των, σαν να φοβούνται, ότι δεν θα είναι ορθαί, αν δεν τας ανεγνώριζαν και άλλοι, κατά το δυνατόν πολυαριθμότεροι. Αλλ” εκείνος γνωρίζει, ότι σημασίαν δεν έχει το περιεχόμενον των ιδεών ενός ανθρώπου, αλλ” η ψυχική δύναμις με την οποίαν τας κατέκτησε και τας κατέχει. Όχι το τ ι πιστεύεις, αλλά το π ώ ς πιστεύεις ό,τι πιστεύεις. Ότι τας θεμελιώδεις, τας ζωτικάς πεποιθήσεις σού ρυθμίζει κατά βάθος η μοίρα σου, όχι τανάπαλιν. Και η μοίρα σου είναι κάτι απολύτως προσωπικόν· δεν ημπορείς μήτε να το δανεισθής, μήτε να το δανείσης. Έπειτα τι σημαίνει διά τον ηρωικόν άνθρωπον ο αριθμός; Εκείνος θέλει, και ως πνευματικός άνθρωπος ακόμη, να εργάζεται, όχι να σ υ ν ε ρ γ ά ζ ε τ α ι· είναι ανδρικώτερον…
Έτσι, και όταν υπερασπίζη τας απόψεις του, δεν το κάνει διά να τας επιβάλη· αλλά διά να μείνη οποίος είναι. Και ακριβώς το να είναι οποίος είναι, αποτελεί εις τα μάτια των άλλων πολλάκις, αυτό και μόνον, πολεμικήν. Η ύπαρξίς του και μόνη εξεγείρει το μίσος· αρκεί να περιγράφη απλώς πώς είναι, και προκαλεί αντιπάθειαν· τόσον μεγάλον μέρος από το μέλλον αντιπροσωπεύει! Διότι το μέλλον είναι σκοτεινόν, και είν” ολίγοι που δεν φοβούνται το σκοτάδι, οι πολλοί το φοβούνται, και ο φόβος των παίρνει πολλάκις την μορφήν αντιπαθείας.
Και όμως σπείρει άφθονα τα γεννήματα του νου του. Τα σπείρει, διότι δεν ημπορεί να κάνη διαφορετικά· όπως το δέντρον που τινάζει τούς καρπούς του σαν ωριμάσουν, είτ” ευρίσκοντ” αποκάτω είτε όχι αυτοί που θα τούς είναι χρήσιμοι. Έτσι και ο ηρωικός άνθρωπος: διδάσκει, παρασυρόμενος από την πίστιν του· ομιλεί περί αυτής, υποκύπτων εις την εσωτερικήν ορμήν ν” ανακοινώση – όχι ν” ανακοινώση· ν α τ ρ α γ ο υ δ ή σ η μάλλον, την χαράν του και τους θησαυρούς του – να φωνάξη την αγάπην του, και διαβεβαιώνει κάθε φοράν το αγαπημένον του πρόσωπον πόσον τ” αγαπά, όχι διά να το πείση ούτε διότι φαντάζεται πως αμφιβάλλει, αλλά μόνον διότι ευχαριστείται ο ίδιος κάθε φοράν να τ” ακούη. Έτσι και ο ηρωικός άνθρωπος: είτε προφορικώς αναπτύσσει προς ένα κοινόν, είτε γράφει, κατά βάθος είν” ο ίδιος ακροατής και αναγνώστης του εαυτού του. Ομιλεί ενώπιον των άλλων, διά ν” ακούση ο ίδιος την φωνήν του δυνατώτερα, διαυγέστερα, συνειδητότερα.
Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής. Δι” αυτό σπαταλά τον εαυτόν του. Η ευτυχία του είναι ν α δ α π α ν ά, ακριβέστερον ακόμη: ν α δ α π α ν ά τ α ι. Ανεξάντλητος όπως είναι, δεν ξέρει αριθμητικήν. Είναι τόσον πλούσιος, ώστε θ” αναπληρώση εύκολα (το ξέρει) κάθε ζημίαν· προς τι λοιπόν να την υπολογίζη; Υπολογίζει ο πτωχός· ο πλούσιος κλείνει τα μάτια, απλώνει το χέρι, και σκορπά… Όσα και να σκορπήση, πάντοτ” εκ του περισσεύματος θα είναι.
Εκ του περισσεύματος αντλεί και η μεγαλοδωρία του ηρωικού ανθρώπου. Αφρόντιστα και αδίστακτα σπαταλά τα πλούτη του, την δραστηριότητά του, την υγείαν του, την ρωμαλεότητα της ψυχής και του νου του. Σκορπά την αγάπην του χωρίς ανταλλάγματα, έτοιμος να πληρώση εκείνους που θα θελήσουν να την δεχθούν. Σκορπά τας συγκινήσεις, τους ενθουσιασμούς και την φλόγα, τα κάλλη και τα ρίγη της ψυχής του και είναι τόσον πολλά τα πολύτιμ” αυτά πετράδια, ώστε ο πτωχός και ο κακός υποπτεύουν πως θα πρέπει κίβδηλα να είναι· ειδεμή, θα τα εμοίραζεν έτσι, τόσον αμέριμνα, τόσον αλύπητα; Σκορπά του νου του τα γεννήματα, που είναι δι” αυτόν βιώματα ψυχής, χωρίς να κατοχυρώνη συγγραφικώς την πατρότητά των, να έτσι σαν τον ήλιον που ακτινοβολεί παντού το φως του. Και ο ήλιος δεν έχει μετρητήν του φωτός· έχουν αι ηλεκτρικαί εταιρείαι μόνον.
Και είν” η χαρά του να σκορπά: όλα τ” αγαθά της γης τα εκτιμά όχι ως κ τ ή μ α τ α, αλλ” ως χ ρ ή μ α τ α (με την αρχαίαν σημασίαν της λέξεως εκ του χρώμαι), ως δαπανήματα δηλαδή. Ή μάλλον πιστεύει πως αγαθά δεν είναι· γ ί ν ο ν τ α ι αγαθά, αφ” ης στιγμής και εφ” όσον δαπανώνται.
Εις την εργασίαν καθυποβάλλεται με ανεπιφύλακτον προθυμίαν. Την δέχεται αυτονόητα και χαρωπά, αφού είναι κάτι βαρύ και δύσκολον, αφού ζωή σημαίνει δι” αυτόν δράσις και κάματος. Εργάζεται από την επιθυμίαν να χρησιμοποιή τας δυνάμεις του σώματος και της ψυχής εις έργα δύσκολα, εργάζετ” αισθητικώς, καθώς ένας αθλητής.
Το ίδιον και εις την πνευματικήν του εργασίαν: Δεν μελετά διά να γράψη ένα βιβλίον – η σκέψις είναι δι” αυτόν κάτι που το ζη, όχι κάτι που το γράφει – ή διά να επιτύχη εν αξίωμα. Μέσα του θέλει να πλουτίση, να πλουτίση ακόμη με την χαράν που δίδει ένα δύσκολον ζήτημα. Προχείρως έτσι σκορπά ένα πλήθος προσωπικών στοχασμών (προσωπικών και όταν έχη απ” άλλους λάβει την αφετηρίαν της σκέψεως), που ένας άλλος θα επροφύλασσε ζηλοτύπως. Μα ο ηρωικός άνθρωπος αγνοεί την ζηλοτυπίαν.
Και είναι φυσικόν· αφού διατηρεί ζωντανά και καθαρά τα χαρίσματα του γνησίου αριστοκράτου: την μοναξιά του, το αίσθημα της ανεπιμειξίας, το θάρρος και την ικανότητα προς περιφρόνησιν, τας μακροχρονίους αφοσιώσεις, την αρχοντικήν μεγαλοδωρίαν. Προ παντός το αίσθημα της προσωπικής τιμής, ενώπιον της οποίας όλα τ” άλλα, πλούτος και μόρφωσις, εξουσία και υγεία, είν” ένα μηδέν.
Η ζωή ενός ανθρώπου, καθώς αυτού που περιέγραψα, δεν ημπορεί παρά να είναι σ ύ ν τ ο μ ο ς. Σύντομος όχι πάντοτε με την κοινήν σημασίαν· ημπορεί κάποτε να ζήση και πολλά χρόνια, αλλά πάντα θα είν” ολίγα, σχετικώς με την πλησμονήν της ζωτικότητός του. Άλλωστ” η ηλικία είναι κάτι σχετικόν· δεν μετρείται πάντως με την διάρκειαν, με το περιεχόμενόν της μετρείται. Είν” έννοια ηθική, όχι αστρονομική.
Συνήθως όμως είναι σύντομος και υπό την συνήθη χρήσιν της λέξεως. Σύντομος, διότι ο ηρωικός άνθρωπος περνά ολόκληρον την ζωήν του εις το πολυκίνδυνον μέτωπον του πολέμου. Σύντομος, διότι πάντοτε είναι, από την μοίραν του και μόνην οδηγούμενος, ε ρ α σ ι θ ά ν α τ ο ς.
Βαδίζει προς τον θάνατον όχι διά ν” αναπαυθή, όχι διότι εβαρέθηκε την ζωήν, όχι διότι εδειλίασεν ενώπιον αυτής, όχι από μαρασμόν και εξάντλησιν των δυνάμεών του. Ο ηρωικός άνθρωπος δεν υ φ ί σ τ α τ α ι τον θάνατον. Δι” αυτόν και ο θάνατος ακόμη δεν είναι π ά σ χ ε ι ν, είναι π ρ ά τ τ ε ι ν. Είναι η τελευταία πράξις, με την οποίαν επισφραγίζει όλας του τας άλλας πράξεις. Τούς δίδει αυτή το νόημα· διότι και η Ζωή όλη είναι μία διαρκής αρχή, και η αρχή το νόημά της αντλεί από το τέλος, του οποίου είν” η αρχή. Και είναι το τέλος ο θάνατος, αλλά και η τελείωσις.
Αλλ” ο πληθωρισμός της ζωής είναι τόσος μέσα του, ώστε και ο θάνατός του δεν είν” εκμηδένισις πλέον. Μεστώνει από περιεχόμενον, από ηθικήν αναγκαιότητα, πλημμυρίζει από την χαράν και την ωραιότητα μιας τελευταίας νίκης – παρόμοια με τον ήλιον, ο οποίος, κλίνων προς την δύσιν, ενδύεται την πορφυράν του μεγαλοπρέπειαν.
Αν θα είν” εκούσιος ο θάνατος ή ακούσιος, δεν έχει σημασίαν. Διά τον ηρωικόν άνθρωπον ο θάνατος είναι πάντοτ” ε κ ο ύ σ ι ο ς, αφού ο δρόμος, που συνειδητά εδιάλεξε και βαδίζει, μοιραίως και αναγκαίως οδηγεί προς τα εκεί. Άλλωστε διαλέγει συνήθως ο ίδιος τον θάνατόν του και την ώραν του, με την εσώψυχον πίστιν ότι δικαίωμά του απόλυτον είναι: Αν θέλης να γεννηθής και πότε θέλεις να γεννηθής, δεν εξαρτάτ” από την συγκατάθεσίν σου· το να φύγης όμως από την Ζωήν και πότε να φύγης, αυτό αφήκεν ο Θεός εις την ιδικήν σου, την υπεύθυνον διαγνώμην. Και είναι βαρεία και δύσκολος αυτή η ευθύνη – διά τούτο και η ορμή προς αυτοσυντηρησίαν είναι τόσον ισχυρά.
Αλλ” εκούσιος ή ακούσιος ο θάνατος του ήρωος, είναι πάντοτε μία έκρηξις ηφαιστείου. Να έτσι εξαφνικά σπα το δοχείον της ζωής του, συντρίβεται και συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται και φλέγει, φωτίζεται και φωτίζει – και τρομάζουν οι δειλοί και ταπεινοί και φθονεροί. Οργή Κυρίου. . .
«Χτυπούσαν σκληρά και ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια και τα τρυπούσαν με τα ξίφη τους για να μην κλαίνε. Παντού βλέπαμε πτώματα γυναικών, παιδιών και γερόντων». Μαρτυρίες από τη γενοκτονία των Ποντίων
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/chtipousan-sklira-ke-aneleita-ta-pedia-me-ta-mastigia-ke-ta-tripousan-me-ta-xifi-tous-gia-na-min-klene-pathame-nevriki-krisi-pantou-vlepame-ptomata-ginekon-pedion-ke-geronton-martiries-apo-ti-ge/
Ο Χάρυ Κλυν περνά από «γενεές 14» τον Φίλη: Αρνητή της ποντιακής γενοκτονίας είσαι το όνειδος της Αριστεράς
Σφοδρή επίθεση στον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη εξαπολύει μέσω του προσωπικού του blog ο γνωστός κωμικός Χάρυ Κλυν αναφορικά με τις δηλώσεις του για την γενοκτονία των Ποντίων.
Ο Χάρυ Κλυν περνά κυριολεκτικά από «γενεές 14» τον Νίκο Φίλη και παραθέτει αρχικά ένα χρονικό του Σάββα Καταρτζή ο οποίος έζησε από κοντά τα τραγικά γεγονότα και στη συνέχεια εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε βάρος του κ. Φίλη.
Διαβάστε αναλυτικά
«Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν της γενοκτονίας. Ένας από αυτούς είναι και ο Σάββας Κανταρτζής, ο οποίος εξέδωσε τις φοβερές του εμπειρίες το 1975 στην Κατερίνη.
Μία από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεϊαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν. Το Μπεϊαλάν είναι ένα από τα εκατοντάδες ελληνικά χωριά που καταστράφηκαν από τις τουρκικές συμμορίες. Ο λόγος, λοιπόν, σε έναν πονεμένο Πόντιο. Γιατί η τραγωδία του χωριού του, του Μπεϊαλάν, θα μπορούσε να είναι η τραγωδία χιλιάδων ελληνικών χωριών, χιλιάδων Ελλήνων, στον Πόντο του 1916, την Ιωνία του 1922, την Πόλη του 1955 ή κάποιου χωριού της Κυρήνειας το 1974…
«Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση ότι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν’ αναστατωθούν. Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξέσπασε άγρια.
Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκοπάνους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία. Αλλιώς απειλούσαν ότι θα δώσουν φωτιά στα σπίτια και θα τους κάψουν. Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους. Υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ΄ όπου μπορούσε να φύγει κανείς. Έτσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλες στα μπογάζια, δέχτηκαν από τσέτες που παραμόνευαν πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω. Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλομες από το τσουχτερό κρύο και το φόβο, έτρεμαν με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους. Οι κοπέλες, άλλες με τους γέρους γονείς κι άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, στοιβάχτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο σαν πρόβατα για τη σφαγή σε δυο σπίτια, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές, θρήνους και κοπετούς.
Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεϊαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς «ήρωες» του νεοτουρκικού εγκλήματος της γενοκτονίας… Και όταν ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα και οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μιαν άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι αντιβούιζε στα γύρω βουνά και δάση… Και τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της επιχείρησης των θλιβερών συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν. Δε χρειάστηκαν παρά μιαν αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέτουρα (χαρτώματα) ν’ ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα και απ΄ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τι ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται…
Οι μητέρες, ξετρελαμένες, έσφιγγαν -αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους- στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν «μάνα, μανίτσα!». Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους και άρχισαν να γλείφουν το κορμί οι φλόγες. Μερικές γυναίκες και κοπέλες, πάνω στον πόνο, τη φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στη φωτιά.
Οι τσέτες, που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους: Τις πυροβόλησαν και τις σκότωσαν. Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα. Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ώσπου μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγίσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ώσπου μονομιάς κόπηκαν κι’ έσβησαν οι φωνές και το κλάμα. Κι’ ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια το Μπεϊαλάν».
Σφοδρή επίθεση σε Φίλη
Tο ανατριχιαστικό χρονικό που διαβάσατε αφιερώνεται στα «υπέρλαμπρα άστρα της Θεωρίας του ιστορικού ενταφιασμού» Παναγιωτόπουλο, Λιάκο, Λούκο, Νικολακόπουλο, Πεσματζόγλου, Ρεπούση, Κουλούρη, Δήμου, Μανδραβέλη, ΣΤΟΝ ΕΞΟΧΟΤΑΤΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ (ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ) ΝΙΚΟ ΦΙΛΗ και στα κραυγάζοντα δημοσιογραφικά απομεινάρια των νεοταξικών «εκσυγχρονιστικών φυλλάδων»… Κάποτε πρέπει επί τέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Απευθύνομαι λοιπόν, στους εντός και εκτός των τειχών προοδευτικούς μονοπωλητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…. Στους εντός και εκτός των τειχών προοδευτικούς υμνητές του σφαγέα «απελευθερωτή» Κεμάλ… Στους εντός και εκτός των τειχών προοδευτικούς πληρωμένους κοντυλοφόρους… Στους εντός και εκτός των τειχών προοδευτικούς «εξολοθρευτές» των 2.700 χρόνων της ένδοξης ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού… …Συνεχίστε επιδεικτικά να αγνοείτε και να μάχεστε την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού... Συνεχίστε να σπαταλιέστε σε μια μίζερη και αδιέξοδη Ελλαδοκεντρική αυτόλαγνεία… Συνεχίστε να αρνείστε τη δημιουργία Ποντιακών σχολείων εκεί όπου υπάρχουν ικανοί Ποντιακοί πληθυσμοί…
Συνεχίστε να κρατάτε τα μάτια κλειστά μπροστά στο δράμα που ζουν οι 5.000.000 κρυπτοχριστιανοί της νεοκεμαλικής Τουρκίας οι περισσότεροι από τους όποιους είναι «Ποντιακής καταγωγής»… Συνεχίστε να προβάλλεται ως «φωτεινή» τη «σκοτεινή πλευρά του μυαλού σας» Καταπίνουν την Ποντιακή κάμηλο οι αρνητές της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Η ιστορική του γνώση φτάνει μέχρι τις λεηλασίες και τους βιασμούς που συνόδευσαν την απόβαση του Ελληνικού στρατό στη Σμύρνη και τη «συστηματική καταστροφή των τουρκικών χωριών της ενδοχώρας» Δεν έχουν ούτε τη γνώση, αλλά ούτε και τη δύναμη να προχωρήσουν μέχρι την 19η Μαΐου 1919, ημέρα πού ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, οπότε και άρχισε η συστηματική επιχείρηση της εξοντώσεως ενός ολόκληρου λαού. Δε γνωρίζουν ή καμώνονται πως δε γνωρίζουν τους τρόπους, τις μεθόδους και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, για να εξοντώσουν τον Ποντιακό Ελληνισμό… Δεν έχουν ιδέαν για την επιστράτευση και εξόντωση νέων, τα τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, τη συνεχή εργασία και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες, τις επιδρομές των ατάκτων και τις σφαγές των αμάχων στα ελληνικά χωριά… Δε θέλουν να ξέρουν οι Ατατουρκλάγνοι ότι τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν 800.000 άτομα και από αυτά μέχρι το 1923 είχαν εξοντωθεί με ειδεχθείς τρόπους 353.000.
Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916–1923 ) με 353.000 νεκρούς που αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας, είναι άγνωστη σε μια, ευτυχώς μικρή, αλλά υπαρκτή, ομάδα Ποντιομάχων. Κατά την «προοδευτική» ιστορική λογική του αρνητή της Ποντιακής γενοκτονίας Νίκου Φίλη η Γενοκτονία είναι υπαρκτή μονάχα στα μυαλά ημών των ηλιθίων και φανατικών προσφύγων…
Η μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, του Ποντιακού Ελληνισμού συγκεκριμένα, υπάρχει μόνο στα μυαλά τα δικά μας!!! Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η γενοκτονία των Ποντίων η οποία έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, αποτελεί, δυστυχώς, τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς. Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα.
Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Φτάνουν στην Ελλάδα περιμένοντας επί 85 ολόκληρα χρόνια την ιστορική δικαίωση που δεν ήρθε ποτέ.
Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μειονοτήτων της άλλοτε κραταιής Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922. Οι Τούρκοι αρνούνται… Και έχουν λόγους να αρνούνται… Οι έλληνες, όμως Ποντιομάχοι γιατί; Οι Πόντιοι, όμως δεν ξεχνούν και επιλέγοντας την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής νεολαίας, αποκαλύπτουν το πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ πασά. Ο Ελληνισμός τιμά τη μέρα αυτή τη μνήμη της μεγάλης θυσίας – το κουράγιο των τρομαγμένων, κατατρεγμένων, καταταλαιπωρημένων θυμάτων, που μπόρεσαν να κλείσουν στις ψυχές τους τις αλησμόνητες πατρίδες και να τις ξαναστήσουν στα γκέτο των συνοικισμών, όπου τους έκλεισε η προσφυγιά.
Οι πρόγονοί μας άφησαν τη ζωή τους, και πολλοί από αυτούς έμειναν άθαφτοι στον αγώνα τους να μην αλλοιωθεί η πίστη τους, να μη χαθεί η δική τους και με τη σειρά δική μας Ποντιακή μας ταυτότητα. Η κληρονομιά μας αυτή φαντάζει βαριά κι ασήκωτη, μα αν την κατανοήσουμε θα δούμε πως είναι μια κληρονομιά μοναδική και πολύτιμη. Μια κληρονομιά βαθιάς ευθύνης και υπευθυνότητας απέναντι στις επόμενες γενιές. Σε μια εποχή, που τα πάντα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, μια εποχή των εύκολων λύσεων, μας δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστούμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο για τη δικαίωση του Ποντιακού Ελληνισμού και την ιστορία του. ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑΠΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ... Εμείς οι Πόντιοι της Ελλάδος «οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας», με δηλωμένη τη θέλησή μας να καθορίζουμε τις τύχες μας… Εμείς οι Πόντιοι ως άτομα παραγόμενα από την Iστορία που επιβιώσαμε των γενοκτονιών και των «εθνικών κρατών» και διατηρήσαμε την ιστορικότητα και την Ελληνικότητά μας επί 2.700 χρόνια χωρίς πιστοποιητικά και αστυνομικές ταυτότητες… Εμάς τους Ποντίους που για 85 ολόκληρα χρόνια το συμφέρον του Εθνικού μας κράτους, που χρόνια τώρα σπαταλιέται σε μια μίζερη και αδιέξοδη ελλαδοκεντρική αυτολαγνεία, συνεχίζει να μας θεωρεί ιστορικά απολιθώματα αρνούμενο πεισματικά να συμπεριλάβει στις σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας την Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού… Εμείς οι Πόντιοι που πιστεύουμε ότι «κάθε λαός έχει δικαίωμα να απαιτεί με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από τις αρμόδιες αρχές των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος του. Αναγνώριση που είναι ένας ουσιαστικός τρόπος πάλης ενάντια στη μάστιγα της γενοκτονίας…» Εμείς οι Πόντιοι πιστοί στο ψήφισμα των προσφύγων της 21-1-1923 που θεωρεί ότι «...η Ανταλλαγή... πλήττει καίρια την παγκόσμια συνείδηση και την παγκόσμια ηθική...είναι αντίθετη προς τα ιερότερα δικαιώματα του ανθρώπου, της ελευθερίας και ιδιοκτησίας... το σύστημα της Ανταλλαγής αποτελεί νέα και κεκαλυμμένη μορφή αναγκαστικού εκπατρισμού και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης που κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να θέσει σε εφαρμογή παρά τη θέληση των πληθυσμών...».
Εμείς οι Πόντιοι αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε για τη διεθνοποίηση της Ποντιακής Γενοκτονίας, την ενσωμάτωση της Ιστορίας του Ποντιακού Ελληνισμού στα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας, τη δημιουργία Ποντιακών σχολείων εκεί όπου υπάρχουν ικανοί Ποντιακοί πληθυσμοί, την ίδρυση Πανεπιστημιακής έδρας Ποντιακού Ελληνισμού, τη διατήρηση της Ποντιακής πολιτιστικής κληρονομιάς, των ηθών και των εθίμων μας
Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν)
Πηγή harryklynn.blogspot.gr
Μήπως ήρθε η ώρα να δοξαστούν οι Έλληνες ; Διότι τα σημεία τών παθών τους είναι πασιφανή
Εις το «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου»
Από άρθρο του ιστολογίου "Αβέρωφ". Σας συνιστώ να το διαβάσετε :
«καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς. ( ... ) Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του (σ.σ. Κυρίου) Εβραίοι (σ.σ. Ισραηλίτες) εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
κχ
Δεν αμφισβητεί κανείς τη συμβολή των Ελλήνων, ειδικά, και γενικότερα των εθνικών, που γνώριζαν άπταιστα την "ελληνίδα φωνή" και λόγο. Ισραηλίτες ήταν οι εβδομήκοντα Μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης και όχι Έλληνες. Είχαν, δηλαδή, ελληνική παιδεία. Από το σημείο όμως αυτό και ύστερα, υπάρχει μεγάλη απόσταση και διαφορά, αν θέλουμε να βλέπουμε πλήρη αντιστοιχία μεταξύ αμιγών Ελλήνων και εθνικών. Ο όρος "Έλληνες", όταν και όπου χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, δεν δηλώνει φυλογενετική υπεροχή άλλη, πλην εκείνης, η οποία συνδέεται άμεσα με τις αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, που ακριβώς προάγει στις αρετές.
Να σημειωθεί, οι αρετές αφορούν σε όλη την ανθρωπότητα, δεν αλλάζουν, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κάτι που δεν ισχύει για την ηθική των Δυτικών διδασκάλων.
Υπό αυτή την έννοια, δεν σημαίνει ότι κάθε αλλότρια φωνή και λόγος μπορεί να δράσει εποικοδομητικά ή να θέσει σε δεύτερη μοίρα το "20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·" (19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,).
Τα δυο αυτά στοιχεία, οι αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, σε συνδυασμό με τα μόλις αναφερθέντα (πορευθέντες μαθητεύσατε κλπ.) χρησιμοποίησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, προκειμένου να εποικοδομήσουν τον "λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες", και θεσμοθετήσουν τα καινά επί των παλαιών. Κάτι που δεν έγινε δεκτό, δεν γίνεται ακόμη, το δε χειρότερο, βλέπουμε μια ψεύτικη, αιρετική καινή πορφύρα, να περιβάλλει το παλαιό : Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις.
Η βασιλεία των ουρανών ήρθη από τους Ισραηλίτες "ἵνα δοθήσεται ἔθνει" : 43 διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·. Οι Έλληνες δεν κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε τους Ισραηλίτες, παρά, μόνο για να επωμιζόμαστε το βάρος του ελληνικού λόγου και του πνεύματος, του λόγου αυτού. Την μαθησιακή προαίρεση των εθνών καλούμαστε να καλλιεργήσουμε και όχι να τοποθετηθούμε εμείς στο "περιούσιο" κενό της χαμένης θέσης των άλλων. Και μάλιστα εκείνων, που μόνο σε οικονομικά κέρδη αποβλέπουν. Με αυτά προσπαθούν να ανακτήσουν την απολεσθείσα "βασιλεία του Θεού", άλλοι δε, με αντικλείδι τη φήμη της επιστημοσύνης τους, επιχειρούν να παραβιάσουν πόρτες κλειστές.
Περιττό να γράψω ότι οι σημερινοί Έλληνες, για να φανούν αρεστοί σε εκείνους που "ἀπεδοκίμασαν τόν λίθον" και συστηματικά όχι μόνο τον αποδοκιμάζουν, αλλά και τον πλαστογραφούν, δέχθηκαν να σηκώνουν άλλα βάρη, πνεύμα αλλότριο να υπηρετούν και να ομολογούν πάντα τα απορριφθέντα.
Τέλος, ως προς το συγκεκριμένο εδάφιο Ιν. ιβ΄ 20 - 23, ο Φιλοκαλικός και Νηπτικός Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μας πληροφορεί : " ... οίον το λεγόμενον ρητόν εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω, ότε ήλθον οι Έλληνες ζητούντες ιδείν τον Κύριον, και ευθέως είπεν, ελήλυθεν η ώρα, και τα εξής. πρόδηλον, ότι έφθασεν η κλήσις των εθνών. Ήρξατο γαρ ο καιρός του πάθους, και τούτο ως σημείον τίθησιν. Και γαρ η διάκρισις πάντα ταύτα σαφηνίζει ..."(Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 67,Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1976).
Ως προς τα υπόλοιπα, τα ανευρεθέντα, τα κρυπτόμενα και φυλασσόμενα σε Βιβλιοθήκες άλλων (Βατικανού), η σιωπή των πατέρων της Εκκλησίας στα εκκλησιαστικά τους Συγγράμματα, είναι η καλύτερη απάντηση και μαρτυρία, όσον αφορά στην υπεροχή ημών των Ελλήνων. Ποτέ δεν έγιναν δεκτά τα του Παμφίλου ή ενδεχομένως άλλων. Το δικό μου συμπλήρωμα, προφανώς όχι θεολογικό, δεν αίρει τη σιωπή εκείνων. Ούτε την ερμηνεύει. Απλά, επαναλαμβάνει την ιερή Παρακαταθήκη, που εκείνοι μας άφησαν.
Υστερόγραφο
Η απόρριψη του Ιησού ήταν, επί πλέον, ότι καταγόταν από την Γαλιλαία ( : ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.). Η Γαλιλαία, θα λέγαμε, ήταν η τότε "πολυπολιτισμική" περιοχή της Ιουδαϊκής επικράτειας, η δε Ναζαρέτ δεν έχαιρε ιδιαίτερα καλής φήμης (23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.).
Από άρθρο του ιστολογίου "Αβέρωφ". Σας συνιστώ να το διαβάσετε :
«καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς. ( ... ) Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του (σ.σ. Κυρίου) Εβραίοι (σ.σ. Ισραηλίτες) εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
κχ
Δεν αμφισβητεί κανείς τη συμβολή των Ελλήνων, ειδικά, και γενικότερα των εθνικών, που γνώριζαν άπταιστα την "ελληνίδα φωνή" και λόγο. Ισραηλίτες ήταν οι εβδομήκοντα Μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης και όχι Έλληνες. Είχαν, δηλαδή, ελληνική παιδεία. Από το σημείο όμως αυτό και ύστερα, υπάρχει μεγάλη απόσταση και διαφορά, αν θέλουμε να βλέπουμε πλήρη αντιστοιχία μεταξύ αμιγών Ελλήνων και εθνικών. Ο όρος "Έλληνες", όταν και όπου χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, δεν δηλώνει φυλογενετική υπεροχή άλλη, πλην εκείνης, η οποία συνδέεται άμεσα με τις αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, που ακριβώς προάγει στις αρετές.
Να σημειωθεί, οι αρετές αφορούν σε όλη την ανθρωπότητα, δεν αλλάζουν, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κάτι που δεν ισχύει για την ηθική των Δυτικών διδασκάλων.
Υπό αυτή την έννοια, δεν σημαίνει ότι κάθε αλλότρια φωνή και λόγος μπορεί να δράσει εποικοδομητικά ή να θέσει σε δεύτερη μοίρα το "20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·" (19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,).
Τα δυο αυτά στοιχεία, οι αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, σε συνδυασμό με τα μόλις αναφερθέντα (πορευθέντες μαθητεύσατε κλπ.) χρησιμοποίησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, προκειμένου να εποικοδομήσουν τον "λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες", και θεσμοθετήσουν τα καινά επί των παλαιών. Κάτι που δεν έγινε δεκτό, δεν γίνεται ακόμη, το δε χειρότερο, βλέπουμε μια ψεύτικη, αιρετική καινή πορφύρα, να περιβάλλει το παλαιό : Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις.
Η βασιλεία των ουρανών ήρθη από τους Ισραηλίτες "ἵνα δοθήσεται ἔθνει" : 43 διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·. Οι Έλληνες δεν κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε τους Ισραηλίτες, παρά, μόνο για να επωμιζόμαστε το βάρος του ελληνικού λόγου και του πνεύματος, του λόγου αυτού. Την μαθησιακή προαίρεση των εθνών καλούμαστε να καλλιεργήσουμε και όχι να τοποθετηθούμε εμείς στο "περιούσιο" κενό της χαμένης θέσης των άλλων. Και μάλιστα εκείνων, που μόνο σε οικονομικά κέρδη αποβλέπουν. Με αυτά προσπαθούν να ανακτήσουν την απολεσθείσα "βασιλεία του Θεού", άλλοι δε, με αντικλείδι τη φήμη της επιστημοσύνης τους, επιχειρούν να παραβιάσουν πόρτες κλειστές.
Περιττό να γράψω ότι οι σημερινοί Έλληνες, για να φανούν αρεστοί σε εκείνους που "ἀπεδοκίμασαν τόν λίθον" και συστηματικά όχι μόνο τον αποδοκιμάζουν, αλλά και τον πλαστογραφούν, δέχθηκαν να σηκώνουν άλλα βάρη, πνεύμα αλλότριο να υπηρετούν και να ομολογούν πάντα τα απορριφθέντα.
Τέλος, ως προς το συγκεκριμένο εδάφιο Ιν. ιβ΄ 20 - 23, ο Φιλοκαλικός και Νηπτικός Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μας πληροφορεί : " ... οίον το λεγόμενον ρητόν εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω, ότε ήλθον οι Έλληνες ζητούντες ιδείν τον Κύριον, και ευθέως είπεν, ελήλυθεν η ώρα, και τα εξής. πρόδηλον, ότι έφθασεν η κλήσις των εθνών. Ήρξατο γαρ ο καιρός του πάθους, και τούτο ως σημείον τίθησιν. Και γαρ η διάκρισις πάντα ταύτα σαφηνίζει ..."(Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 67,Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1976).
Ως προς τα υπόλοιπα, τα ανευρεθέντα, τα κρυπτόμενα και φυλασσόμενα σε Βιβλιοθήκες άλλων (Βατικανού), η σιωπή των πατέρων της Εκκλησίας στα εκκλησιαστικά τους Συγγράμματα, είναι η καλύτερη απάντηση και μαρτυρία, όσον αφορά στην υπεροχή ημών των Ελλήνων. Ποτέ δεν έγιναν δεκτά τα του Παμφίλου ή ενδεχομένως άλλων. Το δικό μου συμπλήρωμα, προφανώς όχι θεολογικό, δεν αίρει τη σιωπή εκείνων. Ούτε την ερμηνεύει. Απλά, επαναλαμβάνει την ιερή Παρακαταθήκη, που εκείνοι μας άφησαν.
Υστερόγραφο
Η απόρριψη του Ιησού ήταν, επί πλέον, ότι καταγόταν από την Γαλιλαία ( : ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.). Η Γαλιλαία, θα λέγαμε, ήταν η τότε "πολυπολιτισμική" περιοχή της Ιουδαϊκής επικράτειας, η δε Ναζαρέτ δεν έχαιρε ιδιαίτερα καλής φήμης (23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.).
ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Η συνάντηση του Ιησού με τους Έλληνες
ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Η συνάντηση του Ιησού με τους Έλληνες: Η συνάντηση του Ιησού με τους Έλληνες. Ο Ιωάννης είναι ...
ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Ο Άγιος Ιωάννης Βατάτζης και η ελληνική συνείδησή ...
ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Ο Άγιος Ιωάννης Βατάτζης και η ελληνική συνείδησή ...: Σε πολλούς μελετητές προξενεί εντύπωση η ονομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», την οποία χρη...
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΩΝ 12ΘΕΪΣΤΩΝ
Από την δεκαετία του 1990 εμφανίστηκαν ομάδες στην Ελλάδα που σκόπιμα έσπειραν αναλήθειες και ψεύδη όσον αφορά την σχέση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, με σκοπό την κηλίδωση της Ελληνορθοδοξίας και την διχόνοια στον ελληνικό λαό.
Διαβάστε το, διαδώστε το. Αν νομίζουν οι κουτοπόνηροι μασόνοι ότι θα περάσουν τα ψέμματά τους και τις ύβρεις τους εναντίον των ηρώων μας είναι γελασμένοι.
Σχόλιο του Ν. Νικηφορίδη στο άρθρο: "Μασονία και σουφικά τάγματα".
Οι μασώνοι έχουν φαίνεται τήν συνήθεια να "μασωνοποιούν" μετά θάνατο διαφόρους αξίους ανθρώπους, ακόμη και πολεμίους τους, προκειμένου να κερδίσουν αξιοπιστία. Την προπαγάνδα αυτήν μεταφέρει ο κ. Πικραμμένος στο σχετικό άρθρο του. Λέγει :
" ...Τέκτονες που πρωτοστάτησαν στην Επανάσταση του 1821 ήταν, μεταξύ άλλων, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και Εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε', ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Νικόλαος Υψηλάντης, ο Αλέξανδρος Μουρούζης ο Ιωάννης Καποδίστριας κ.ά." !
Αυτά που λέγει, είναι πραγματικά υβριστικά για ηρωϊκές μορφές τοῦἙλληνισμού. Εξ αυτών, μόνο ο Μαυροκορδάτος μπορεί να ήταν μασώνος, κρίνοντας από τόν τρόπο που εδίωξε αγωνιστές του '21. Για τον Αλέξανδρο Μουρούζη δέν γνωρίζω. Αλλά, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και Εθνομάρτυρας Γρηγόριος Ε', ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Νικόλαος Υψηλάντης, και ο Ιωάννης Καποδίστριας μόνο τέκτονες ή μασόνοι δέν ήσαν.
Το δείχνει ο χαρακτήρας τους, η ακεραιότητά τους, το ότι εδιώχθησαν οι ίδιοι και δεν εδίωξαν τους αντιπάλους τους, το ότι δεν κρύφτηκαν περιμένοντας την ευκαιρία να αναδειχθούν, αλλά θυσιάσθηκαν. Ο δε Καποδίστριας δολοφονήθηκε όχι από τους Μαυρομιχαλαίους, άλλά πιθανότατα διότι "δεν τους πήγαινε" τούς μασώνους.
Οι Υψηλάντηδες και ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε, θυσίασαν τον εαυτό τους για την πατρίδα και την πίστη μας και το έθνος μας ως Ρωμηών-Ελλήνων, δεν κυνήγησαν αξιώματα. Τί δουλειά είχαν με τους μασώνους;
Αν ήταν μασώνος ο Ξάνθος, ο ιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας, δεν σημαίνει και ότι ήσαν μασώνοι όσοι προσχώρησαν στην Φιλική Εταιρεία, εν αγνοία του τί ήταν ο Ξάνθος.
Και μερικά πρόσθετα: Οι φιλικοί (πιθανότατα υπό την επιρροή της αγγλόδουλης μασωνίας εντός της φιλικής εταιρείας), έφτασαν να φονεύσουν τον Καμαρηνό, απεσταλμένο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στον Καποδίστρια στην Ρωσσία, προκειμένου να μην φτάσει ποτέ η επιστολή τοῦ Καποδίστρια στον Πετρόμπεη περί τῶν λόγων της αντιθέσεώς του στην επανάσταση, και πέταξαν το πτώμα του στον Δούναβη. Στην επιστολή εξηγείτο, μεταξύ άλλων, ότι τυχόν επανάσταση δεν θα ευνοείτο καθόλου από το κλίμα στην Ευρώπη (μετά την νίκη των "συμμάχων" επί του Ναπολέοντα και την παλινόρθωση της μοναρχίας στην Γαλλία), και ότι μία εξέγερση θα κατέστρεφε τίς δυνατότητες της Ρωσσίας να παραμβαίνει σε ΟΛΗ την Οθωμανική Αυτοκρατορία για την προστασία των ορθοδόξων χριστιανών, βάσει της τότε εν ισχύει Ρωσοτουρκικής συνθήκης, που προβλεπόταν να ισχύσει για πολύ ακόμη. Στην ίδια επιστολή λεγόταν ότι άνθρωποι τυχοδιώκτες (δηλαδή πιθανότατα ο Ξάνθος και τυχόν άλλοι μασώνοι της φιλικής εταιρείας) προσπαθούν να παραστήσουν ότι κάποια μεγάλη προσωπικότητα στην Ρωσσία, ευρίσκεται πίσω από την ιδέα της επαναστάσεως στην Ελλάδα, και ότι τα πρόσωπα αυτά ούτε στα του οίκου τους δεν είναι νοικοκυραίοι (άρα, χρηματίζονται εύκολα...). Συνιστούσε ο Καποδίστριας, υπομονή και συνεργασία όλων των ορθοδόξων χριστιανών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, στα γράμματα και στο εμπόριο, ώστε να έχει δυνατότητα η Ρωσσία να παρεμβαίνει και να προστατεύει τους χριστιανούς.
Τήν επιστολή βρήκε μερικές δεκαετίες αργότερα ο φιλικός Φιλήμων στα γραφεία της Φιλικής εταιρείας στην Αθήνα, λάφυρο προδήλως από την άνανδρη δολοφονία του Καμαρηνού, και την δημοσίευσε, μάλλον από λάθος του, διότι η επιστολή αποδείκνυε τον λόγο για τον οποίο προκάλεσαν οι Άγγλοι επανάσταση στην Ελλάδα κατά των Τούρκων (απομόνωση της Ρωσσίας, μείωση των Ρωμηών και της επιρροής τους στην Οθωμανική αυτοκρατορία). Φυσικά αμέσως αμφισβητήθηκε η γνησιότητα της επιστολής, αφού δεν ταίριαζε τότε (και τώρα) με την "φιλία μας με την Αγγλία" .
Η δολοφονία του Καμαρηνού, είχε ως αποτέλεσμα το ότι ο Καποδίστριας, που αγνούσε την δολοφονία, θεωρούσε τον Πετρόμπεη αναξιόπιστο άνθρωπο διότι νόμιζε ότι αυτός είχε λάβει την επιστολή του και είχε παρά ταύτα φέρει την καταστροφή ξεκινώντας την επανάσταση στην Πελοπόννησο, μόλις μετά από τα τραγικά γεγονότα στο Ιάσιο με την παράτολμη απερισκεψία του Υψηλάντη, τα αποτελέσματα της οποίας ο Καποδίστριας μόλις και μετά βίας είχε μαζέψει υποστηρίζοντας (προφανώς προκαλώντας με πόνο ψυχής) την αποκήρυξη του Υψηλάντη από τον Τσάρο. Έτσι, έφτασε ο Καποδίστριας να μην εμπιστεύεται ούτε τον Μαυρομιχάλη, ούτε τις συμβουλές του, ούτε το πλέον αξιόπιστο τμήμα των Ελλήνων, που θα μπορούσε να τον βοηθήσει στην συγκρότηση κράτους: Τους εμπειροπόλεμους, συντεταγμένους ως στράτευμα και ως αστυνομία, και νομοταγείς εκ φύσεως, αλλά στην σκέψη και στα λόγια ελεύθερους άνευ ορίων, Μανιάτες.
Τέλος, ο Καποδίστριας εζήτησε από όλους τους υπαλλήλους και στρατιωτικούς του Ελληνικού κράτους νά δηλώσουν ότι δεν ανήκουν σε καμία μυστική εταιρεία και ο Μακρυγιάννης προσβλήθηκε που του το ζήτησαν και αυτού ως αρχηγού της αστυνομίας και παραιτήθηκε. Είναι αυτό μία δήλωση την οποία θα ζητούσε ένας μασώνος;
Είνια φανερό, ότι για τους μασώνους, η φιλική εταιρεία θεωείται πλήρως δική τους υπόθεση, και γι' αυτό μασωνοποιούν μετά θάνατο ακόμη και τα μέλη της Φιλικής, που ποτέ δεν θα ήθελαν να γίνουν ή να θεωρηθούν μασώνοι, όπως π.χ. ο Κολοκοτρώνης. Αλλά, το να εντάσσουν μετά θάνατο στην μασωνία και τον πολέμιό της εκ φύσεως, εξ ιδιοσυγκρασίας, εξ εντιμότητος και ακεραιότητος χαρκτήρος, και εκ πολιτικῆς διορατικότητος, Καποδίστρια, ή τον ορθοδοξότατο και μαρτυρικό Πατριάρχη του Γένους Γρηγόριο τον Ε, ξεπερνάει κάθε καλπάζουσα φαντασία.
(Βλ. για τα ανωτέρω πρόσωπα και γεγονότα, ενδεικτικώς, ταΑπομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη, του Τάκη Κανδηλώρου , Ο Αρματωλισμός εν Πελοποννήσω, Αθήνα 1923, και τα βιβλία, του σμηναγού Κοκκινάκη, Η δολοφονία του Καποδίστρια, εκδ. Πελασγός, Αθήνα, και του Ν. Σταυριανίδη,Πνευματική διάβρωση, εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήνα 2004).
http://infognomonpolitics.blogspot.gr
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ
Ο ελληνικός τεκτονισμός διαθέτει δυο κεντρικά όργανα: Τη Μεγάλη Στοά της Ελλάδας ή Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδας και το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού της Ελλάδας του Αρχαίου και Αποδεδειγμένου Σκωτικού Δόγματος που εδρεύουν στην Αθήνα (Αχαρνών 19), καθώς και άλλες 141 στοές σε Αθήνα και επαρχία.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΣΟΝΙΑΣ
Η μασονία κρύβει το πραγματικό πρόσωπό της στην Ελλάδα και εμφανίζεται δημόσια με προσωπείο «νομικών προσώπων». Πίσω από το Τεκτονικόν Ίδρυμα κρύβεται και δρα η Μεγάλη στοά της Ελλάδος. Και πίσω από το σωματείο Τεκτονική Ένωσις κρύβεται και δρα το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Πίσω από το προσωπείο κοινωνικών και φιλανθρωπικών σωματείων δρουν οι τεκτονικές στοές. Η μασονία κρατά μυστική τη μορφή της οργάνωσης, τη διδασκαλία και τη δράση της. Το μυστηριώδες Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού στην Ελλάδα, εκτελεί τις αποφάσεις της Διεθνούς της μασονίας. Αποφάσεις που εκπορεύονται από ξένα «κέντρα» και ρυθμίζουν θέματα καίριας σημασίας για τον τόπο μας.
Με 300 περίπου ενεργά μέλη σήμερα η στοά «Μπενέ-Μπερίτ» στην Αθήνα, έχει σαν γνωρίσματά ότι τα μέλη της είναι μόνο Ισραηλίτες και συγχρόνως Έλληνες υπήκοοι. Είναι παρακλάδι της Κεντρικής στοάς που εδρεύει στις ΗΠΑ. Παίρνει «γραμμή» κατευθείαν από την Ουάσιγκτον. Διαθέτει δικά της δικαστήρια που εκδίδουν αποφάσεις για τα μέλη της. Διαθέτει δικό της δίκτυο πληροφοριών και υποχρεώνει τα μέλη της να συλλέγουν «πάσας τας προς την στοάν χρησίμους πληροφορίας». Πληροφορίες που έχουν κατάληξη το Κέντρο, την Ουάσιγκτον.
Με έδρα της ένα κτίριο στην περιοχή της Πλατείας Συντάγματος, η Στοά «Μπενέ-Μπερίτ» παρουσιάζει εξαιρετική δραστηριότητα που έχει σαν στόχο της: α) Την εξυπηρέτηση «των ευγενών ηθικών καθηκόντων του Ισραηλιτικού Λαού..». β) Τη συνεργασία με άλλα ομοειδή σωματεία. γ) Την «εξύψωσιν και ανάπτυξιν των διανοητικών και ηθικών προτερημάτων της ισραηλιτικής φυλής… δ) Να κάνει διαλέξεις με αντικείμενο«την γνώσιν του Εβραϊσμού..» και ε) Να καταστρώνει «σχέδια υπέρ της διανοητικής εξυψώσεως των Ισραηλιτών εν γένει» !
Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ
Η μασονία είναι ένα δυνατό όπλο στα χέρια του σιωνισμού. Ο σιωνισμός έχοντας σκοπό του την ίδρυση μιας παγκόσμιας εξουσίας του Ισραήλ, με έδρα τα Ιεροσόλυμα, επιδιώκει την αποδιοργάνωση όλων των επιμέρους εξουσιών των άλλων λαών και την εξάλειψη όλων των εμποδίων… Πράγματι, η Ιερουσαλήμ κατέχεται και πάλι ύστερα από 20 αιώνες από τους Εβραίους. Το χρήμα του κόσμου και ο υλικός πλούτος βρίσκονται σε εβραϊκά χέρια, όπως επίσης και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε όλες τις χώρες υπάρχουν ηγεσίες άμεσα ή έμμεσα δικές τους. Ολόκληρος ο ΟΗΕ καθώς και το Συμβούλιο Ασφαλείας αδυνατούν να επιβληθούν και οι αποφάσεις τους βρίσκονται στον κάλαθο των αχρήστων του Τελ Αβίβ! Στην επίτευξη όλων αυτών μεγάλη ήταν και είναι η συμβολή της μασονίας. Το μάτι του Ισραήλ σε κάθε χώρα!
Ιδιαίτερα πολύτιμη για τον σιωνισμό, όπως αποκαλύπτει το pentapostagma.gr, είναι η διδασκαλία της μασονίας σχετικά με το πρόσωπο του Χριστού, τον οποίο θεωρεί Μύστη, δηλαδή άνθρωπο προσοντούχο. Μα όχι Θεό. Η διδασκαλία αυτή εξυπηρετεί την άποψη του σιωνισμού ότι ο Μεσσίας δεν ήρθε ακόμα, αλλά αναμένεται και θα ‘ρθει για να εγκατασταθεί κοσμοκράτορας με έδρα την Ιερουσαλήμ όπως έχουν πει οι προφήτες. Σε αυτό πάνω κινούνται και οι χιλιαστές, όργανα και αυτοί του σιωνισμού, έστω και αν πολλοί το αγνοούν.
Πίσω λοιπόν, από την δραστηριότητα στις Μασονικές στοές, με ανθρώπους στις θέσεις-κλειδιά της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνικής ζωής και της Άμυνας. Πίσω από τις «φιλοσοφικές συζητήσεις» στα σκοτεινά «εργαστήρια». Πίσω από «αθώα» καταστατικά που παίρνουν τυπικό έλεγχο της Δικαιοσύνης. Πίσω από «Φιλανθρωπικά Ιδρύματα», «Ύπατα Συμβούλια», από «Ξιφοφόρους», «Άρχοντες», «Κραταιούς», «Ροδόσταυρους» και άλλους «αξιωματούχους» της μασονίας, με πλήρη άγνοια των περισσοτέρων μασόνων για το τι ρόλο παίζουν οι στοές τους, ποιο σκοπό εξυπηρετεί η μυστικότητα και η ίδια η ύπαρξή τους, κινείται ένα αόρατο δίχτυ που εξυπηρετεί τέλεια τους σκοπούς ξένων κέντρων αποφάσεων και Μυστικών Υπηρεσιών, όπως η αμερικάνικη CIA και η ισραηλινή «Μοσάντ».
Από τα Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών, πολλές διδασκαλίες για το ρόλο και τον προορισμό του Ισραήλ διδάσκονται στις Στοές των μασόνων. Το σύνθημα και έμβλημα της μασονίας «Ελευθερία-Ισότης-Αδερφότης» αναφέρεται και στα Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών. Το σύνθημα «Ελευθερία-Ισότης-Αδερφότης» των Ελλήνων Μασόνων είναι το ίδιο που για πρώτη φορά ειπώθηκε, γράφτηκε και καθιερώθηκε, στα πρακτικά του 1ου Διεθνούς Σιωνιστικού Συνεδρίου, στη Βασιλεία της Ελβετίας. Είναι αυτό που «ψιθυρίζουν» τα μέλη της «Μοσάντ» που είναι δραστηριοποιημένα και στη «Μπένε-Μπέριτ». Είναι η «ταμπέλα» για τη CIA και τους πράκτορές της.
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ
Είναι γνωστός ο ρόλος των «Τυπικών» στη μασονία. Τα πάντα στη στοά γίνονται σύμφωνα με κάποιο Τυπικό. Τριάντα τρείς βαθμοί, καθένας με το Τυπικό του. Τυπικά για το «τεκτονικό συμπόσιο», Τυπικό της «υιοθεσίας λυκιδέως» της «συζυγικής αναγνωρίσεως», του «μνημοσύνου», των «εγκαινίων τεκτονικού ναού», της «εγκαταστάσεως νέου εργαστηρίου», της «εγκαταστάσεως προέδρου και αξιωματικών εργαστηρίων». 40 Τυπικά!
ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΟΥΝ, ΤΟΝ «ΒΑΠΤΙΖΟΥΝ» ΤΕΚΤΟΝΑ
Η μασονία ποτέ δεν αποκαλύπτει τα μέλη της εφόσον βρίσκονται εν ζωή. Όταν όμως ο μασόνος πεθάνει τον παρουσιάζουν σαν μέλος της. Η μυστικότητα και ο θάνατος τους επιτρέπει να χαρακτηρίζουν οποιονδήποτε εκ του ασφαλούς σαν μασόνο, χωρίς ο συκοφαντούμενος ή κάποιος άλλος να μπορεί να αποδείξει την αναλήθεια του ισχυρισμού! Έτσι παρουσιάζουν οι μασόνοι σαν μέλη στοών τους, προσωπικότητες της πολιτικής και εθνικής ζωής, με δημοκρατικές περγαμηνές και τεράστια προσφορά, χωρίς να είναι δυνατός ο έλεγχος των ισχυρισμών τους.
Εν τέλει, η μασονία είναι ένα Ιουδαϊκό δημιούργημα. Αυτό αποδεικνύεται από πολλά: α) Κατά τη μασονική Εγκυκλοπαίδεια οι δημιουργοί του ήταν Ιουδαίοι. β) Η Καμβάλα, η Εβραϊκή μαγεία, θεωρείται η βασίλισσα της μασονικής στοάς. γ) Ένα πλήθος λέξεων είναι Εβραϊκές. δ) Πρέπει να γνωρίζει ο μασόνος μάγος τουλάχιστον το Εβραϊκό αλφάβητο. ε) Και καθώς παραπονούνται οι άλλοι μάγοι, οι Ιουδαίοι μάγοι κατακλύζουν τις μασονικές στοές και τις καταντούν Ιουδαϊκά μαγαζιά. Χρηματοδότησαν και ίδρυσαν στοές διεθνώς. Ήδη στον αιώνα μας είναι κράτος εν κράτει, ειδικά εκεί όπου υπάρχει πολύ Ιουδαϊκό στοιχείο. Επειδή όμως έγιναν γνωστά τα έργα της στοάς και την απέφευγαν οι άνθρωποι παρά τις πιέσεις των πρακτόρων τους, δημιούργησαν λέσχες με μασονική διαχείριση, όπως τους ROTARY, LIONS, ROYND TABLE και άρπαξαν άλλους Οργανισμούς όπως τους Y.M.C.A. κλπ.
Χρηματοδοτούν και πατρονάρουν προσκόπους και αιρέσεις για να πλήξουν την Ορθοδοξία. Ελέγχουν λόγω του ότι έχουν το χρήμα εις χείρας τους, την οικονομική ζωή διεθνώς, το εμπόριο, τις πολεμικές βιομηχανίες και τις κυβερνήσεις με ανθρώπους δικούς τους. Δισεκατομμύρια δολάρια ξοδεύουν οι Ιουδαίοι για να συντηρούν τις χιλιάδες Οργανώσεις που κάνουν «αντίπραξη» σε κάθε εμπόδιο! Χρηματοδοτούν και οργανώνουν ό,τι κακό βρουν, ομοφυλόφιλους, ιερόδουλες, κινήματα δήθεν οικολογίας, δήθεν ειρήνης, εργατικά κινήματα, ελέγχοντας τα συμβούλια.
Έτσι, κατά την έκφραση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, ενώ λέγουν ότι είναι Ιουδαίοι, Ιουδαίοι δεν είναι, αλλά συναγωγή του σατανά…
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: α ) Η Μασονία στην Ελλάδα (Κώστα Τσαρούχα), β) Ορθόδοξο Περιοδικό «Δύναμις» ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΕΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)