Ξέρω πως θα γυρίσεις, καλή μου, μου το ομολογούν τα φυλλώματα της άνοιξης, ο λίβας του καλοκαιριού, ο ίδιος ο οίστρος της ανακύκλωσης των εποχών στην αέναη μορφοπλασία της ζωής και των όρων της, στον κύκλο και στην ευθεία. Θα σε φέρει και πάλι, αγαπημένη μου, στους πυρρούς γιαλούς της Ανάφης και στην αθανασία της, η ίδια η κίνηση της ιστορίας αν η ίδια είναι ευθύγραμμη, ως το έπαθλο της έσχατης μεταλλαγής και μεταμόρφωσης, η αν είναι κυκλογενής, στην άμπωτη και στην παλίρροια του χρόνου, θα έρχεσαι και θα προέρχεσαι, όταν ωριμάζουν οι όροι, ενώ το θαύμα και το τυχαίο θα ανανεώσουν την πορεία των φυσικών και των ιστορικών διεργασιών. Ναι αγαπημένη μου, θα σε φέρνουν στις ξανθιές ακρογιαλιές της Ανάφης οι ίδιοι οι όροι της αθανασίας μου, στο μέτρο που η ίδια η ιστορία δεν είναι μια αυθαίρετη συσσώρευση γεγονότων και πράξεων. Ουλή στο μέτωπο του ερωτά μας, η επιφύλαξη αυτή και η αμφιβολία, το ίδιο το τραύμα της αιωνιότητας, οδυνηρό και ανεπούλωτο, ιδιαίτερα αισθητό, όπως παραδίδω την ψυχή μου στην δραματικότητα των πιο κρίσιμων στιγμών μέσα από την αιώνια επιστροφή του ανεκπλήρωτου.
Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
