Εις το «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου»
Από άρθρο του ιστολογίου "Αβέρωφ". Σας συνιστώ να το διαβάσετε :
«καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς. ( ... ) Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του (σ.σ. Κυρίου) Εβραίοι (σ.σ. Ισραηλίτες) εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
κχ
Δεν αμφισβητεί κανείς τη συμβολή των Ελλήνων, ειδικά, και γενικότερα των εθνικών, που γνώριζαν άπταιστα την "ελληνίδα φωνή" και λόγο. Ισραηλίτες ήταν οι εβδομήκοντα Μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης και όχι Έλληνες. Είχαν, δηλαδή, ελληνική παιδεία. Από το σημείο όμως αυτό και ύστερα, υπάρχει μεγάλη απόσταση και διαφορά, αν θέλουμε να βλέπουμε πλήρη αντιστοιχία μεταξύ αμιγών Ελλήνων και εθνικών. Ο όρος "Έλληνες", όταν και όπου χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, δεν δηλώνει φυλογενετική υπεροχή άλλη, πλην εκείνης, η οποία συνδέεται άμεσα με τις αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, που ακριβώς προάγει στις αρετές.
Να σημειωθεί, οι αρετές αφορούν σε όλη την ανθρωπότητα, δεν αλλάζουν, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κάτι που δεν ισχύει για την ηθική των Δυτικών διδασκάλων.
Υπό αυτή την έννοια, δεν σημαίνει ότι κάθε αλλότρια φωνή και λόγος μπορεί να δράσει εποικοδομητικά ή να θέσει σε δεύτερη μοίρα το "20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·" (19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,).
Τα δυο αυτά στοιχεία, οι αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, σε συνδυασμό με τα μόλις αναφερθέντα (πορευθέντες μαθητεύσατε κλπ.) χρησιμοποίησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, προκειμένου να εποικοδομήσουν τον "λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες", και θεσμοθετήσουν τα καινά επί των παλαιών. Κάτι που δεν έγινε δεκτό, δεν γίνεται ακόμη, το δε χειρότερο, βλέπουμε μια ψεύτικη, αιρετική καινή πορφύρα, να περιβάλλει το παλαιό : Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις.
Η βασιλεία των ουρανών ήρθη από τους Ισραηλίτες "ἵνα δοθήσεται ἔθνει" : 43 διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·. Οι Έλληνες δεν κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε τους Ισραηλίτες, παρά, μόνο για να επωμιζόμαστε το βάρος του ελληνικού λόγου και του πνεύματος, του λόγου αυτού. Την μαθησιακή προαίρεση των εθνών καλούμαστε να καλλιεργήσουμε και όχι να τοποθετηθούμε εμείς στο "περιούσιο" κενό της χαμένης θέσης των άλλων. Και μάλιστα εκείνων, που μόνο σε οικονομικά κέρδη αποβλέπουν. Με αυτά προσπαθούν να ανακτήσουν την απολεσθείσα "βασιλεία του Θεού", άλλοι δε, με αντικλείδι τη φήμη της επιστημοσύνης τους, επιχειρούν να παραβιάσουν πόρτες κλειστές.
Περιττό να γράψω ότι οι σημερινοί Έλληνες, για να φανούν αρεστοί σε εκείνους που "ἀπεδοκίμασαν τόν λίθον" και συστηματικά όχι μόνο τον αποδοκιμάζουν, αλλά και τον πλαστογραφούν, δέχθηκαν να σηκώνουν άλλα βάρη, πνεύμα αλλότριο να υπηρετούν και να ομολογούν πάντα τα απορριφθέντα.
Τέλος, ως προς το συγκεκριμένο εδάφιο Ιν. ιβ΄ 20 - 23, ο Φιλοκαλικός και Νηπτικός Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μας πληροφορεί : " ... οίον το λεγόμενον ρητόν εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω, ότε ήλθον οι Έλληνες ζητούντες ιδείν τον Κύριον, και ευθέως είπεν, ελήλυθεν η ώρα, και τα εξής. πρόδηλον, ότι έφθασεν η κλήσις των εθνών. Ήρξατο γαρ ο καιρός του πάθους, και τούτο ως σημείον τίθησιν. Και γαρ η διάκρισις πάντα ταύτα σαφηνίζει ..."(Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 67,Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1976).
Ως προς τα υπόλοιπα, τα ανευρεθέντα, τα κρυπτόμενα και φυλασσόμενα σε Βιβλιοθήκες άλλων (Βατικανού), η σιωπή των πατέρων της Εκκλησίας στα εκκλησιαστικά τους Συγγράμματα, είναι η καλύτερη απάντηση και μαρτυρία, όσον αφορά στην υπεροχή ημών των Ελλήνων. Ποτέ δεν έγιναν δεκτά τα του Παμφίλου ή ενδεχομένως άλλων. Το δικό μου συμπλήρωμα, προφανώς όχι θεολογικό, δεν αίρει τη σιωπή εκείνων. Ούτε την ερμηνεύει. Απλά, επαναλαμβάνει την ιερή Παρακαταθήκη, που εκείνοι μας άφησαν.
Υστερόγραφο
Η απόρριψη του Ιησού ήταν, επί πλέον, ότι καταγόταν από την Γαλιλαία ( : ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.). Η Γαλιλαία, θα λέγαμε, ήταν η τότε "πολυπολιτισμική" περιοχή της Ιουδαϊκής επικράτειας, η δε Ναζαρέτ δεν έχαιρε ιδιαίτερα καλής φήμης (23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.).
Από άρθρο του ιστολογίου "Αβέρωφ". Σας συνιστώ να το διαβάσετε :
«καί ἄλλα πρόβατα ἔχω , ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης» μαρτυρεί συνειδητή προσπάθεια του Ιωάννη να διευρύνη τον ορίζοντα του Χριστιανισμού ώστε να περιλάβη και τους λεγόμενους εθνικούς. ( ... ) Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι οι ομοεθνείς του (σ.σ. Κυρίου) Εβραίοι (σ.σ. Ισραηλίτες) εναντιώθηκαν στον Ιησού, εκείνος απευθύνεται στους Έλληνες. Αυτό που πρέπει επίσης να αξιολογηθεί είναι ότι οι Έλληνες ζητούν τη μεσολάβηση του Φιλίππου και του Ανδρέα που έχουν ελληνικά ονόματα.
κχ
Δεν αμφισβητεί κανείς τη συμβολή των Ελλήνων, ειδικά, και γενικότερα των εθνικών, που γνώριζαν άπταιστα την "ελληνίδα φωνή" και λόγο. Ισραηλίτες ήταν οι εβδομήκοντα Μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης και όχι Έλληνες. Είχαν, δηλαδή, ελληνική παιδεία. Από το σημείο όμως αυτό και ύστερα, υπάρχει μεγάλη απόσταση και διαφορά, αν θέλουμε να βλέπουμε πλήρη αντιστοιχία μεταξύ αμιγών Ελλήνων και εθνικών. Ο όρος "Έλληνες", όταν και όπου χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη, δεν δηλώνει φυλογενετική υπεροχή άλλη, πλην εκείνης, η οποία συνδέεται άμεσα με τις αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, που ακριβώς προάγει στις αρετές.
Να σημειωθεί, οι αρετές αφορούν σε όλη την ανθρωπότητα, δεν αλλάζουν, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κάτι που δεν ισχύει για την ηθική των Δυτικών διδασκάλων.
Υπό αυτή την έννοια, δεν σημαίνει ότι κάθε αλλότρια φωνή και λόγος μπορεί να δράσει εποικοδομητικά ή να θέσει σε δεύτερη μοίρα το "20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·" (19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,).
Τα δυο αυτά στοιχεία, οι αρετές και το πνεύμα του ελληνικού λόγου, σε συνδυασμό με τα μόλις αναφερθέντα (πορευθέντες μαθητεύσατε κλπ.) χρησιμοποίησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, προκειμένου να εποικοδομήσουν τον "λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες", και θεσμοθετήσουν τα καινά επί των παλαιών. Κάτι που δεν έγινε δεκτό, δεν γίνεται ακόμη, το δε χειρότερο, βλέπουμε μια ψεύτικη, αιρετική καινή πορφύρα, να περιβάλλει το παλαιό : Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις.
Η βασιλεία των ουρανών ήρθη από τους Ισραηλίτες "ἵνα δοθήσεται ἔθνει" : 43 διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς·. Οι Έλληνες δεν κληθήκαμε να αντικαταστήσουμε τους Ισραηλίτες, παρά, μόνο για να επωμιζόμαστε το βάρος του ελληνικού λόγου και του πνεύματος, του λόγου αυτού. Την μαθησιακή προαίρεση των εθνών καλούμαστε να καλλιεργήσουμε και όχι να τοποθετηθούμε εμείς στο "περιούσιο" κενό της χαμένης θέσης των άλλων. Και μάλιστα εκείνων, που μόνο σε οικονομικά κέρδη αποβλέπουν. Με αυτά προσπαθούν να ανακτήσουν την απολεσθείσα "βασιλεία του Θεού", άλλοι δε, με αντικλείδι τη φήμη της επιστημοσύνης τους, επιχειρούν να παραβιάσουν πόρτες κλειστές.
Περιττό να γράψω ότι οι σημερινοί Έλληνες, για να φανούν αρεστοί σε εκείνους που "ἀπεδοκίμασαν τόν λίθον" και συστηματικά όχι μόνο τον αποδοκιμάζουν, αλλά και τον πλαστογραφούν, δέχθηκαν να σηκώνουν άλλα βάρη, πνεύμα αλλότριο να υπηρετούν και να ομολογούν πάντα τα απορριφθέντα.
Τέλος, ως προς το συγκεκριμένο εδάφιο Ιν. ιβ΄ 20 - 23, ο Φιλοκαλικός και Νηπτικός Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μας πληροφορεί : " ... οίον το λεγόμενον ρητόν εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω, ότε ήλθον οι Έλληνες ζητούντες ιδείν τον Κύριον, και ευθέως είπεν, ελήλυθεν η ώρα, και τα εξής. πρόδηλον, ότι έφθασεν η κλήσις των εθνών. Ήρξατο γαρ ο καιρός του πάθους, και τούτο ως σημείον τίθησιν. Και γαρ η διάκρισις πάντα ταύτα σαφηνίζει ..."(Φιλοκαλία, τόμος Τρίτος, σελ. 67,Εκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήνα 1976).
Ως προς τα υπόλοιπα, τα ανευρεθέντα, τα κρυπτόμενα και φυλασσόμενα σε Βιβλιοθήκες άλλων (Βατικανού), η σιωπή των πατέρων της Εκκλησίας στα εκκλησιαστικά τους Συγγράμματα, είναι η καλύτερη απάντηση και μαρτυρία, όσον αφορά στην υπεροχή ημών των Ελλήνων. Ποτέ δεν έγιναν δεκτά τα του Παμφίλου ή ενδεχομένως άλλων. Το δικό μου συμπλήρωμα, προφανώς όχι θεολογικό, δεν αίρει τη σιωπή εκείνων. Ούτε την ερμηνεύει. Απλά, επαναλαμβάνει την ιερή Παρακαταθήκη, που εκείνοι μας άφησαν.
Υστερόγραφο
Η απόρριψη του Ιησού ήταν, επί πλέον, ότι καταγόταν από την Γαλιλαία ( : ἐρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται.). Η Γαλιλαία, θα λέγαμε, ήταν η τότε "πολυπολιτισμική" περιοχή της Ιουδαϊκής επικράτειας, η δε Ναζαρέτ δεν έχαιρε ιδιαίτερα καλής φήμης (23 καὶ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τὸ ρηθὲν διὰ τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται.).
