Μέσα στον 20ο και στον 21ο αιώνα, ζήσαμε μια μεγάλη σειρά από διακρατικές διαμάχες που πολλές φορές εξέλαβαν την μορφή πολεμικών επιχειρήσεων. Οι διαμάχες, στρατιωτικές ή πολιτικές μεταξύ κρατών ή χωρών με παρεμφερές πολιτειακό σύστημα, υποχρέωσε τα επικυρίαρχα κέντρα λήψεως αποφάσεων να διαμορφώσουν μια νεοθεολογία που υποκατέστησε τις μεσαιωνικές θεολογικές αναζητήσεις, επιζητώντας την ανάδειξη των πολιτικών προτάσεών τους σε δόγματα αναμφισβήτητης αποδοχής. Τόσο όμως η νεοθεολογία μαρξιστικής όσο και νεοφιλελεύθερης προέλευσης, οδήγησαν την ανθρωπότητα στην κενότητα της δυϊστικής αντίληψης του κόσμου. Παρήγαγαν μια νεοκοσμολογία, όπου ο κόσμος έπαψε να αποτελεί το ενιαίο σύστημα εντός του οποίου αναπτύσσεται η ύλη, η ζωή και η συνείδηση.
Οι απόψεις των όψιμων δυϊστικών θρησκειών, προσέδωσαν το γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια μιας αντιθεώρησης της γνήσιας Ελληνικής Κοσμολογίας. Ο κόσμος στην Ελληνική οντολογική κοσμοθεωρία, είναι η άναρχη και η ατερμάτιστη χωροχρονική σταθερά που περικλείει όλη την υλοενέργεια, την φωτεινή, την σκοτεινή, την γνωστή αλλά και αυτή που ακόμη μας είναι άγνωστη. Ο Έλλην είναι βέβαιος ότι δεν υπήρξε ποτέ εποχή κατά την οποία δεν υπήρξε κόσμος και είναι εξίσου βέβαιος ότι δεν θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον στιγμή κατά την οποία θα συμβεί το τέλος του Κόσμου.
Ο Κόσμος προϋπάρχει, υπάρχει και θα ενυπάρχει αυτοσυντηρούμενος, μη έχων ανάγκη έξωθεν παρεμβάσεων από έτερες δυνάμεις υπερκόσμιες ή εξωκόσμιες ή θεϊκές. Είναι αυτοπάτωρ, αυτογέννητος και αυτοβούλως κινούμενος στο στροβιλίζων βάθος του ατέρμονος χρόνου. Απολύτως αυτάρκης, στερείται κάθε αναγκαιότητας λογικού νοήματος ή ανεύρεσης ετέρας ενδοκοσμικής ή εξωκόσμιας διάνοιας για να μπορεί να διακοσμείται ή να συντηρείται. Όλες οι ιστορικές επινοήσεις περί άμεσης ανθρωπόμορφης και ενέχουσας ανθρώπινες ιδιότητες θεότητας, όπως συνέβη στα ύστερα μονοθεϊστικά ιστορικά χρόνια της ανθρωπότητας, οδήγησαν στην άγνοια περί αέναου χρόνου, στην απώλεια της αίσθησης της απεραντοσύνης του χώρου και στην απώλεια της μυσταγωγικής γνώσης της Ορφικής ουσίας της απεραντοσύνης του στρεβλού χωροχρόνου. Έτσι, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στην αντιφυσική στάση ζωής, αφού απώλεσε το τρίτο απαραίτητο και αΐδιο στοιχείο του κόσμου, τον Φυσικό Νόμο, σύμφωνα με τις πανάρχαιες ορφικές δοξασίες.
Ο φυσικός νόμος στους Ορφικούς ύμνους που χρονολογούνται από το 9000 π. Χ., χαρακτηρίζεται παντοκράτωρ, αστροθέτης και κρατών το στερέωμα. Μέσα στον φυσικό νόμο δρουν οι αρχέγονες κοσμογονικές ουσίες όπως έχουν αναγνωριστεί από την σύγχρονη επιστήμη της ατομικής, πυρηνικής και της κβαντικής φυσικής και όπως διερευνώνται σήμερα από την υποατομική κβαντική μηχανική.
Ο Έλλην αναγνωρίζει ότι η όποια αναρχική θεώρηση των κοσμολογικών δεδομένων έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους αδήριτους νόμους της φύσεως, που έχουν την ροπή να γεννούν πάντα μία νέα ουσιαστική τάξη μέσα από το όποιο προκαλούμενο προσωρινό χάος (ordo ab chao).
O Έλλην γνωρίζει ότι υπάρχουν περιοδικές εκλάμψεις του ελληνικού πνεύματος και ότι αυτές είναι ανεξάρτητες από το συνεχές και το διάχυτο λυκαυγές ή το λυκόφως της κάθε Ανατολικής θρησκείας ή της όποιας Δυτικής πνευματικής δημιουργίας. Η κινητήρια δύναμη του Ελληνικού πνεύματος είναι η συλλογική φυλετική βούληση για αγώνα πολιτιστικής ανόδου και για υπερκέραση των ιστορικών αντιξοοτήτων και των αρνητικών προκλήσεων της ζωής, ώστε σταθερά ο Ελληνισμός να βαδίζει τον ανηφορικό δρόμο προς την δόξα και την δικαίωση.
Γνωρίζει ότι όλοι οι άλλοι πολιτισμοί γύρω του συνειδητοποιούν πως οι ίδιοι μπροστά του ήταν ετερόφωτοι και από μόνοι τους δεν μπόρεσαν να γίνουν δημιουργοί νέου φωτός. Εξελληνισμένοι πολιτισμοί εξέλαβαν και περιλούστηκαν το ανέσπερο Ελληνικό φως και εξέλαβαν λαμπρή ιστορική πορεία αλλά μόνο η διαρκής παράλληλη συνύπαρξη του Ελληνισμού θα τους αναβαπτίζει στο πραγματικό Φως της αιωνίου εγκόσμιας νοημοσύνης και υπερκόσμιας πνευματικής λάμψης.
Όπως έχει δηλώσει ο Φρειδερίκος Νίτσε:
«Απ' όλες τις ανθρώπινες Φυλές, η τελειότερη, η ωραιότερη, η πιο γοητευτική και αξιοζήλευτη και η μόνη που συνεπαίρνει περισσότερο προς την ζωή, είναι η Ελληνική. Αυτή και μόνον αυτή, με ηνίοχους τους στοχαστές της, οδηγεί το άρμα της Σοφίας και της Τέχνης μας».
Η δήλωση του Νίτσε σημαίνει την αποδοχή του αξιώματος ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν είναι ουτοπικός, διότι γνωρίζει ότι ποτέ δεν θα υπάρξει γύρω του ούτε υπεραφθονία υλικών ούτε υπερπληρότητα πνευματικών αγαθών, που συνιστούν τις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις για κάθε ουτοπιστική στόχευση άπειρης χρονικής διάρκειας.
Το Ελληνικό Έθνος ιστορικά πορεύεται σε συμφωνία με τους νόμους της φύσης. Ακολουθεί την αέναη κυκλική πορεία ακμής και παρακμής, ύφεσης και έντασης, ανόδου και καθόδου, συστολής και διαστολής, συμπίεσης και εκτόνωσης. Το νοητικό γίγνεσθαι στις αρνητικές ιστορικές περιόδους και στις δυσπραγικές πολιτιστικές φάσεις, συσσωρεύει συμπυκνωμένη πνευματική ενέργεια, ώστε όταν θα επέλθει το πλήρωμα του χρόνου, θα προκαλέσει διανοητική έκρηξη και εκδήλωση ηφαιστείου άπλετου φωτός, μορφοποιημένου μέσα από τους νοητικούς του μετασχηματιστές και τους σύστοιχους ψυχικούς ενισχυτές του, επανατοποθετώντας την ανθρωπότητα σε νέο υπέρλαμπρο, ανθρωπιστικό, παλλόμενο και αταλάντευτο δρόμο γενικευμένης ανόδου.
Γεώργιος Χατζηαντωνίου
