Σαν σήμερα, στα 1864, πεθαίνει ο ήρωας της Εθνεγερσίας στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης.
Ο βίος του Στρατηγού Μακρυγιάννη είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Ελληνισμού στα εξήντα πρώτα χρόνια του 19ου αιώνος. Μέσα από τα απομνημονεύματά του, εκτός από όσα μαθαίνει ο αναγνώστης για την Ελλάδα, διαμορφώνει παράλληλα και μία εικόνα για τον χαρακτήρα του ήρωα της Επαναστάσεως.
Πολέμησε, αγωνίστηκε, πίστεψε, σακατεύτηκε, αηδίασε, θύμωσε, αλλά έμεινε-όπως βγαίνει από το γράψιμό του το απελέκητο-πάντα ορθός ως το τέλος· άνθρωπος στο ύψος του ανθρώπου. Δεν έγινε μήτε υπάνθρωπος, μήτε σκουλήκι.
Μία από τις χάρες του Μακρυγιάννη, που γεμίζει αγαλλίαση την ψυχή μας, είναι το συναίσθημα που δεν παύει ποτέ να μας δίνει· το συναίσθημα πως έχουμε πλάϊ μας έναν οδηγό – τόσο ανθρώπινο – που είναι μέτρο των πραγμάτων και των όντων. Αυτό το ίδιο συναίσθημα που είναι ζυμωμένο με κάθε ελληνική ιδιοσυγκρασία, από τους παμπάλαιους καιρούς που ο Οιδίποδας κατάργησε την Σφίγγα και τον εφιαλτικό κόσμο της, λέγοντας μόνο μία λέξη: Άνθρωπος.
