Πότε κοίταξες τον εαυτό σου τελευταία και ένιωσες άξιος;
Πότε ένιωσες να αγαπάς και να σ’ αγαπούν;
Πότε ένιωσες αξιοπρεπής;
Πότε ένιωσες ότι κρατάς τα ηνία της ζωής σου,
πως έχεις ελεύθερη βούληση και σκέψη;
Πότε έχτισες τον κόσμο που θα ήθελες μέσα στα όνειρά σου;
Πότε ρίσκαρες για αυτά που αγαπάς, για το δίκαιο, για το χώμα που πατάς;
Αναλογίστηκες ποτέ πως η ζωή θα έπρεπε να είναι μια απορία
που περιμένει να τη λύσεις κάθε δέκατο του δευτερολέπτου;
Φέρε στη μνήμη σου πότε χαμογέλασες
στο άγνωστο χωρίς να φοβάσαι το μετά …
Να νιώσεις την φλογερή ανάσα της μάχης στα μέσα σου …
Να πεθάνεις και να αναστηθείς στο πεδίο της …
Να στοιχειώσεις το ψεύδος, να γίνεις Φώς …
Σε κοιτάζω κατάματα στον καθρέφτη μα δεν τρομάζω πια …
Γίνομαι παράλογος στη δική σου λογική …
Με μια υπόσχεση σαν λεπίδα χαράζω το πρόσωπο σου …
Η παρακμή σου γίνεται λάβαρο μου …
Ο χρόνος τέλειωσε … αναρωτιέσαι …
Τέλειωσε Δαίμονα Εαυτέ μου …
