Αγαπημένη ! Είσαι το δροσερό αεράκι που ζυγώνει απ’ την χώρα των μακάριων Θεών. Η αναγγελία της άνοιξης, η ανάγλυφη σιωπή στο μανιασμένο άνεμο. Είσαι η αύρα που προσπερνά τα φαινόμενα χωρίς να σταματά στην ετερότητά τους. Αισθάνθηκα το χάδι σου πριν από την γέννηση της στιγμής. Μαζί σου δεν μαθαίνω, αλλά νιώθω αυτό που είναι σχεδόν μοναδικό. Μια αίσθηση που παλεύω να κατοχυρώσω στο χωροχρόνο για να την υπερβώ.
Στα ίχνη της έλξης σου πατώ για να προσπεράσω την διάσταση του αφηρημένου με το συγκεκριμένο, που κομίζουν τον έσχατο κίνδυνο. Έναν κίνδυνο, που μόνο η αιώνια επιστροφή θα αμβλύνει τη μορφή του. Μια μορφή διάχυτη στο σύμπαν, φαντασμαγορικά Θεατρική και συνάμα λάγνα, που επαναπροσδιορίζει τη σχέση των ιδεών με τον αισθητό κόσμο.
Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
