Στην εποχή των ηλεκτρονικών
υπολογιστών,της ταχύτητας και της επικοινωνίας η ολοένα και αυξανόμενη
έλλειψη επικοινωνίας φαντάζει παράδοξη αλλά δυστυχώς δεν είναι. Σάββατο
βράδυ και περιηγούμαι σε κάποιο χώρο ανταλλαγής απόψεων και
ιδεών(forum). Συνδεδεμένοι 12.000 χρήστες που μιλούν για τα πάντα, από
την τιμή των αγαθών μέχρι τη μοναξιά που νιώθουν και την ανάγκη τους για
παρέα. Εύλογα διερωτώμαι γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι κάπου
να μιλήσουν από κοντά πίνοντας έναν καφέ, συζητώντας για τα πάντα
προβλήματά τους δια ζώσης, έχοντας οπτική επαφή γιατί όπως και αν το
κάνουμε η προσωπική επαφή δεν αντικαθίσταται από κανέναν ηλεκτρονικό
υπολογιστή (τουλάχιστον ακόμα). Θωρακιζόμαστε πίσω από μια οθόνη
φοβούμενοι ακριβώς τί; Αν το σκεφτείτε λίγο το ίντερνετ είναι μια
μικρογραφία της κοινωνίας, ένα ψηφιδωτό ανθρώπων όπως και στην
πραγματικότητα άρα εκ των πραγμάτων ουσιαστικές διαφορές δεν υπάρχουν.
Μήπως φοβόμαστε πλέον να μιλήσουμε ανοιχτά; να δείξουμε τον εαυτό μας
χωρίς να νοιαζόμαστε για την περιβόητη »κοινή γνώμη»η οποία καθορίζει τη
ζωή μας και μιλώντας απρόσωπα νιώθουμε πιο ελεύθεροι;
Κάποτε οι άνθρωποι αντάλλασσαν
πραγματικές αγκαλιές και χαμόγελα τώρα αρκεί ένα εικονίδιο για να
συμπυκνώσει και να εκφράσει συναισθήματά. Μέσα όμως σε όλο αυτό κάπου
χάνουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα, αφιερώνοντας ατελείωτες
ώρες κολλημένοι μπροστά σε μια οθόνη χάνουμε πράγματα που συμβαίνουν
δίπλα μας, σημαντικά και ασήμαντα. Μαθαίνουμε να τα κάνουμε όλα γρήγορα
και με το πάτημα ενός κουμπιού. Στη ζωή όμως δεν υπάρχει delete ούτε
enter. Δε μπορείς να διαγράψεις πράγματα ή ανθρώπους με τόση ευκολία
ούτε να κάνεις μια ενέργεια πατώντας enter. Στη ζωή πρέπει να κοπιάσεις,
να έρθεις σε επαφή και να σε απορρίψουν ή να σε αποδεχτούν μπροστά στα
μάτια σου. Τί πιο φυσιολογικό από αυτό;
Οι διαπροσωπικές σχέσεις περνούν μεγάλη
κρίση ακούω καθημερινά.Μα πώς να μην περνούν όταν κάποιος για παράδειγμα
στο δρόμο σου λέει »Καλημέρα» κι εσύ δεν του απαντάς γιατί φοβάσαι;
Όταν κάποιος σε προσεγγίζει φιλικά θέλοντας να σε γνωρίσει καλύτερα κι
εσύ θες πρώτα το Α.Φ.Μ του για να αποφασίσεις αν θα του κάνεις τη χάρη
να πας για έναν καφέ; Όταν κάποιος σου λέει κάτι σκληρό για το καλό σου
κι εσύ τον βρίζεις γιατί έχεις μάθει να ακούς μόνο καλά λόγια; Δε μπορεί
όμως όλοι να σε θεωρούν μοναδικό. Δεν είναι οι υπόλοιποι άνθρωποι ούτε η
μητέρα σου ούτε ο πατέρας σου που σε βλέπουν πριγκίπισσα ή πρίγκηπα.
Πρέπει να μπεις στη διαδικασία να τους το αποδείξεις αυτό. Και αφού
έχεις αρνηθεί όλα αυτά επιστρέφεις στο σπίτι σου το βράδυ μόνος και
ξαναρίχνεσαι στην εικονική ζωή και θέτεις ερωτήματα για τη μοναξιά σου.
Τη μοναξιά που ενδεχομένως δεν επέλεξες αλλά που συντηρείς με τη στάση
σου.
Και επιλέγεις αυτή γιατί πλέον οι
επιλογές σου σε οδηγούν εκεί.Μερικές φορές είναι ωραίο να χαλαρώνεις
συζητώντας στον υπολογιστή σου συμφωνώ. Το κακό αρχίζει όταν ο
υπολογιστής αυτός γίνεται η ζωή σου. Όταν εθίζεσαι και δε ακόμη και όταν
βγαίνεις έξω σκέφτεσαι πότε θα γυρίσεις σπίτι σου για αν ξαναμπείς.
Εκεί έχει χαθεί πλέον το μέτρο. Εκεί η φαντασία ξεπερνά την
πραγματικότητα και η εικονική ζωή γίνεται κάτι σαν ναρκωτικό ή ποτό. Τα
προτερήματα του ίντερνετ είναι πολλά ομολογουμένως (ενημέρωση,
ψυχαγωγία, διευκόλυνση επικοινωνίας όταν μεσολαβεί απόσταση κλπ).
