Γράφει ο Μιχάλης Μιχαλακόπουλος
Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε συνεχώς, ότι ο τρόπος σκέψης μερικών ανθρώπων και πάνω από όλα η καθημερινότητα τους, αντιπαλεύει το πρόσωπο του Θεού. Έτσι λοιπόν δημιουργείται το προσφιλές σε πολλούς «Λαϊκό Κράτος», μέσα στο οποίο δεν παίζει κανένα ρόλο ο θεός. Κι αυτό σχεδόν έχει πάρει το χαρακτήρα του αυτονόητου. Στη θέση του μπαίνει ένας ακραίος ατομικισμός, τόσο ατομικός όσο και κοινωνικός, που οδηγεί ολοταχώς σε τεράστια κοινωνική απομόνωση. Επομένως η κοινωνικότητα έχει εξαφανιστεί και την θέση της έχει καταλάβει, σχεδόν φυσικά,η ατομικότητα. Κάποιο μοντέρνοι κοινωνικοφιλόσοφοι την ονόμασαν «μια ζωή δική μας»Βομβαρδιζόμαστε από παντού από την λέξη «παγκοσμιοποίηση» και έντεχνα κρύβουν την πραγματική της έννοια, που είναι «οικουμενικότητα».
Ο ποιο επικίνδυνος όμως εχθρός, είναι ο «πρακτικός υλισμός», που
σημαίνει πρακτικός αθεϊσμός και επιδιώκει την διακοπή της σχέσης μας με
την κοινωνία του Θεού. Ίσως γι’ αυτό είναι προτιμότερο να είναι κάποιος
αντίθεος, παρά άθεος. Ενώ δεν ανοίγουμε στο θεό που μας χτυπάει την
πόρτα μας, κάτω από το φώς της ημέρας του, ανοίγουμε και δεχόμαστε όλους
αυτούς που θέλουν να μπουν από το «παράθυρο», μέσ’ τα μαύρα μεσάνυχτα.
Έτσι υποτασσόμαστε άνετα στους διάφορους αστρολόγους, τις καφετζούδες,
τα ταρώ, τα μέντιουμ κτ.λ Το χειρότερο όμως είναι,ότι έτσι αποδεχόμαστε
τη νοητική μας κατάπτωση, νομίζοντας εσφαλμένα ότι εναντιωνόμαστε«στις
αρχές και εξουσίες του κόσμου τούτου», όπως τη Μασονία, τη λέσχη
Μπίλντεμπεργκ και τη παγκόσμια διακυβέρνηση.
Οι Θεοσεβούμενοι άνθρωποι προβληματιζόμαστε σχεδόν μόνο για τους «Θεομάχους», περισσότερο όμως πρέπει να μας προβληματίζουν οι «Θεομπαίχτες». Γιατί αυτοί, εκτός από την πολιτική και κοινωνική ζωή, βρίσκονται και στους «κόλπους της εκκλησίας». Είναι κυρίως πολιτικοί και κοινωνική παράγοντες, οι οποίοι επιδιώκουν υποκριτικά να έχουν σχέση με το Θεό, για να φαίνονται στο απλό κόσμο σωστή άνθρωποι και πάνω απ’ όλα Θεοσεβούμενοι (προς το «Θεαθήναι τοις ανθρώποις», Ματθ. 23,5) Αυτοί οι άθλιοι εμπαίζουν το Θεό, δουλεύουν «Θεό και μαμωνά».( Ματθ. 6,24). Αλλ’ ο Θεός ούτε εμπαίζεται, «ούτε μυκτηρίζετε» (Γαλ. 6,7). Όσον αφορά την Εκκλησία, αυτοί οι «εκκλησιαστική Θεομπαίχτες» είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από όλους τους άλλους, γιατί αυτός ο εχθρός είναι εντός των τειχών. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα μεγάλο ψυχολογικό θέμα-πρόβλημα. Γιατί όλοι αυτοί οι υλιστές με τις ερωτικές ιδιαιτερότητες, ενώ μπορούν να ζουν άνετα την ζωή τους εκτός της Εκκλησίας και «ελεύθεροι», επιδιώκουν να εισέλθουν και να παραμένουν μέσα σε αυτή, «δεσμευόμενοι» ; Ενδεχομένως να υποθέτουν ότι έτσι μπορούν να πραγματοποιήσουν ευκολότερα τα υποχθόνια σχέδιά τους… και ίσως σε ένα βαθμό, να υποθέτουν σωστά !
Τέλος, θα χρησιμοποιήσω τις αναμφισβήτητες μαρτυρίες τριών μεγάλων Αρχαίων Ελλήνων, σχετικά με τον θεό. «Ταξιδεύοντας μπορεί να συναντήσεις πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς γραφή- γράμματα, χωρίς Βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, χωρίς νομίσματα, χωρίς θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς θεούς και ιερά… ούτε υπήρξε κανείς πού να είδε ούτε θα υπάρχει ποτέ… (Πλουτάρχου Ηθικά,1125,29.) Ο Πλάτωνας λέει ότι το θέμα περί του Θεού είναι «το μέγιστον μάθημα» (Πολιτεία, 591Β). Αφηγείται επίσης στον Τιμαίο «Ζώον ορατόν και ορατά περιέχον, αισθητός είκων τινά νοητού Θεού, μέγιστος και άριστος, κάλλιστος και τελειότητος, είς ουρανός μονογενής». Επίσης ο Πλάτωνας στο τελευταίο έργο του «Νόμοι»,που αποτελεί τη διαθήκη του στοχαστή και του πολιτικού ανδρός, μας λέει : «Ακολουθήστε τον Θεό, μιμηθείτε τον Θεό». Η φράση που δανείζετε από αρχαίες παραδόσεις, για να ερμηνεύσει την παγκόσμια παρουσία και την αόρατη δράση της Θεότητας, εφαρμόζεται τέλεια στην φιλοσοφία του : ο Θεός είναι πραγματικά μέσα σ' αυτή « η αρχή, η μέση και το τέλος». Ο Αριστοτέλης λέει ότι η αθεΐα είναι «μανία» (=τρέλα). Επίσης ότι «Είναι μια αρχαία παράδοση, που παντού έχει μεταφερθεί απ' τους πατέρες στα παιδιά, ότι όλα πηγάζουν απ' τον Θεό και ότι όλα έγιναν απ' αυτόν για μας.» Και τέλος ότι «Χρέος έχουμε να θεωρούμε τον Θεό σαν πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, αν και είναι αόρατος για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.»
πηγη
Οι Θεοσεβούμενοι άνθρωποι προβληματιζόμαστε σχεδόν μόνο για τους «Θεομάχους», περισσότερο όμως πρέπει να μας προβληματίζουν οι «Θεομπαίχτες». Γιατί αυτοί, εκτός από την πολιτική και κοινωνική ζωή, βρίσκονται και στους «κόλπους της εκκλησίας». Είναι κυρίως πολιτικοί και κοινωνική παράγοντες, οι οποίοι επιδιώκουν υποκριτικά να έχουν σχέση με το Θεό, για να φαίνονται στο απλό κόσμο σωστή άνθρωποι και πάνω απ’ όλα Θεοσεβούμενοι (προς το «Θεαθήναι τοις ανθρώποις», Ματθ. 23,5) Αυτοί οι άθλιοι εμπαίζουν το Θεό, δουλεύουν «Θεό και μαμωνά».( Ματθ. 6,24). Αλλ’ ο Θεός ούτε εμπαίζεται, «ούτε μυκτηρίζετε» (Γαλ. 6,7). Όσον αφορά την Εκκλησία, αυτοί οι «εκκλησιαστική Θεομπαίχτες» είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από όλους τους άλλους, γιατί αυτός ο εχθρός είναι εντός των τειχών. Εδώ βέβαια υπάρχει ένα μεγάλο ψυχολογικό θέμα-πρόβλημα. Γιατί όλοι αυτοί οι υλιστές με τις ερωτικές ιδιαιτερότητες, ενώ μπορούν να ζουν άνετα την ζωή τους εκτός της Εκκλησίας και «ελεύθεροι», επιδιώκουν να εισέλθουν και να παραμένουν μέσα σε αυτή, «δεσμευόμενοι» ; Ενδεχομένως να υποθέτουν ότι έτσι μπορούν να πραγματοποιήσουν ευκολότερα τα υποχθόνια σχέδιά τους… και ίσως σε ένα βαθμό, να υποθέτουν σωστά !
Τέλος, θα χρησιμοποιήσω τις αναμφισβήτητες μαρτυρίες τριών μεγάλων Αρχαίων Ελλήνων, σχετικά με τον θεό. «Ταξιδεύοντας μπορεί να συναντήσεις πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς γραφή- γράμματα, χωρίς Βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς ιδιοκτησίες, χωρίς νομίσματα, χωρίς θέατρα και γυμναστήρια. Πόλη όμως χωρίς θεούς και ιερά… ούτε υπήρξε κανείς πού να είδε ούτε θα υπάρχει ποτέ… (Πλουτάρχου Ηθικά,1125,29.) Ο Πλάτωνας λέει ότι το θέμα περί του Θεού είναι «το μέγιστον μάθημα» (Πολιτεία, 591Β). Αφηγείται επίσης στον Τιμαίο «Ζώον ορατόν και ορατά περιέχον, αισθητός είκων τινά νοητού Θεού, μέγιστος και άριστος, κάλλιστος και τελειότητος, είς ουρανός μονογενής». Επίσης ο Πλάτωνας στο τελευταίο έργο του «Νόμοι»,που αποτελεί τη διαθήκη του στοχαστή και του πολιτικού ανδρός, μας λέει : «Ακολουθήστε τον Θεό, μιμηθείτε τον Θεό». Η φράση που δανείζετε από αρχαίες παραδόσεις, για να ερμηνεύσει την παγκόσμια παρουσία και την αόρατη δράση της Θεότητας, εφαρμόζεται τέλεια στην φιλοσοφία του : ο Θεός είναι πραγματικά μέσα σ' αυτή « η αρχή, η μέση και το τέλος». Ο Αριστοτέλης λέει ότι η αθεΐα είναι «μανία» (=τρέλα). Επίσης ότι «Είναι μια αρχαία παράδοση, που παντού έχει μεταφερθεί απ' τους πατέρες στα παιδιά, ότι όλα πηγάζουν απ' τον Θεό και ότι όλα έγιναν απ' αυτόν για μας.» Και τέλος ότι «Χρέος έχουμε να θεωρούμε τον Θεό σαν πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, αν και είναι αόρατος για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.»
πηγη
