Κι αν μια μέρα η μια νύχτα γλιστρούσε ένας δαίμονας μέσα στην πιο μοναχική σου μοναξιά και σου 'λεγε: «αυτή τη ζωή όπως τη ζεις τώρα κι όπως την έχεις ζήσει θα πρέπει να την ξαναζήσεις άλλη μια φορά κι αναρίθμητες Φορές ακόμη και δεν θα υπάρχει τίποτα νέο σ'αυτήν. αλλά κάθε πόνος και κάθε χαρά. κάθε σκέψη και κάθε στεναγμός,και καθετί ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου θα πρέπει να σου ξανάρθει, όλα με την ίδια σειρά και διαδοχή - ακόμη κι αυτή η αυτή η αράχνη κι αυτό το σεληνόφωτο ανάμεσα στα δέντρα, ακόμη κι αυτή η στιγμή κι εγώ ο ίδιος. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης αναποδογυρίζει ξανά και ξανά. κι εσύ μαζί της. κόκκε σκόνης!»
Δεν θα 'πεφτες κατάχαμα, δεν θα ‘τριζες τα δόντια και δεν θα καταριόσουν το δαίμονα που θα σου μιλούσε έτσι; Η μήπως έχεις ζήσει κάποτε μια τρομερή στιγμή όπου θα του είχες απαντήσει: «Είσαι θεός και ποτέ μου δεν άκουσα τίποτα πιο θειικό!» Αν σε κυρίευε αυτή η σκέψη. θα σ' έκανε άλλον απ' αυτόν που είσαι κι ίσως να σε συνέτριβε. Το ερώτημα που θα έμπαινε για καθετί και για τα πάντα. «Το θέλεις αυτό άλλη μια φορά και αναρίθμητες φορές ακόμη;» Θα έπεφτε σαν το μεγαλύτερο βάρος πάνω στις πράξεις σου! Ή πόσο καλοπροαίρετος θα έπρεπε να γίνεις απέναντι στον εαυτό σου και στη ζωή ώστε να μη λαχταράς τίποτε με περισσότερη ζέση απ' αυτή την εσχάτη αιώνια επιβεβαίωση και επισφράγιση;
